Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2012 – jedenaste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez FIRA-AER mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie pięciu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 19 maja – 8 lipca 2012 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi trzema istniał system awansów i spadków.
W pierwszych dwóch turniejach zwyciężyli Anglicy[1][2][3], w trzecim zaś Francuzi[4]. Triumf w całym cyklu odnieśli Anglicy, pozostałe miejsca na podium zajęli Portugalczycy i Francuzi[5][6]. Najwięcej punktów w cyklu (135) zdobył Walijczyk, Thomas Williams[7].
Mistrzostwa zostały rozegrane w formie pięciu turniejów w dwunastozespołowej obsadzie – trzech w Grand Prix Series i po jednym w Dywizjach A i B[8][9][10].
Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu trzech turniejów w czerwcu i lipcu – w Lyonie, Moskwie i Odense – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca[11]:
Miejsce
Punkty
1
20
2
18
3
15
4
14
5
12
6
10
7
7
8
6
9
4
10
3
11
2
12
1
W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[12]:
Reprezentacje w pierwszych dwóch turniejach zostały podzielone na dwie sześciozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – dwie czołowe drużyny z każdej grupy awansowały do półfinałów, zespoły z miejsc trzeciego i czwartego do turnieju Plate, a pozostałe walczyły o Bowl. Do trzeciego turnieju zostały zaproszona Dania oraz trzy czołowe zespoły Dywizji A, a rywalizacja w pierwszej fazie odbywała się w ramach czterech czterozespołowych grup, zaś faza pucharowa była trzyrundowa. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci[13].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku uzupełnionego o Szkocję, którą uplasowano na miejscu 7 w rozgrywkach elity[14].
Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz Dywizji A zostały relegowane do niższych klas rozgrywkowych, a ich miejsce zajęli zwycięzcy zawodów odpowiednio Dywizji A oraz Dywizji B[15][10].