Moździerz Ordnance ML 3 in

Ordnance ML 3 in Mortar – podstawowy brytyjski moździerz piechoty z czasów II wojny światowej.

Ordnance ML 3 in Mortar
Ilustracja
Brytyjski trzycalowy moździerz w akcji w Birmie w 1944
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Rodzaj

moździerz

Historia
Prototypy

1930.

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

81 mm

Długość lufy

1295 mm

Donośność

2560 m (2800 yardów)

Masa

lufa 19,76 kg
dwójnóg 20,43 kg
płyta oporowa 20,16 kg
łącznie 57,2 kg

Kąt ostrzału

45°-80° (w pionie)
11° (w poziomie)

Szybkostrzelność

10 strz./min

Obsługa

5 osób

Był to typowy moździerz piechoty, gładkolufowy, odprzodowy, składający się z lufy, płyty oporowej i trójnoga, które mogły być szybko rozkładane i przenoszone przez obsługę. Broń była typową konstrukcją systemu Stokesa-Brandta, łączącą prostotę moździerza Stokesa z opływową, aerodynamiczną, stabilizowaną bombą systemu Brandta. Z innymi moździerzami epoki łączył go też "międzynarodowy" kaliber, 81 mm (3,2 cala; określenie "3 inch" - 3-calowy, 76 mm - było używane dla uproszczenia nazewnictwa). Mógł więc wykorzystywać zdobyczną lub aliancką amunicję (w tym celu stworzono nawet wersję ze zmienioną iglicą - Mk V)[1].

Ostrzeliwanie z moździerza Ordnance ML 3 niemieckich pozycji na ulicy Polnej w walkach o Politechnikę Warszawską podczas powstania warszawskiego, 1944

Broń była solidna i niezawodna, miała jednak w wersji Mk. I dużo krótszy zasięg (ok. 1400 m) od porównywalnych konstrukcji, w tym niemieckiego 8 cm Granatwerfer 34. Dzięki opracowaniu nowej amunicji, w szczególności lepszych ładunków miotających, udało się uzyskać zadowalający zasięg ok. 2500 m (wersja Mk II; kanadyjska wersja z ponad dwumetrową lufą strzelała 270 m dalej, ale była zbyt ciężka i niepraktyczna). Zadowalając się krótszym zasięgiem, Australijczycy używali wersji z lufą skróconą do 76 cm, która była lekka i poręczna w czasie walk w dżungli[1].

Broń była wykorzystywana na wszystkich polach bitew II wojny światowej, jako podstawowe wyposażenie kompanii wsparcia batalionu piechoty: 6 moździerzy, z obsługami i parkiem amunicyjnym tworzyło 46-osobowy pluton. Często był też przewożony (wraz z zapasem amunicji) na transporterach Universal Carrier. Moździerze te pozostały w użyciu do lat sześćdziesiątych[1].

Amunicja (wszystkie pociski miały wagę 4,54 kg/10 lb)

Nazwa pocisku typ kolor
HE Mk 6 Burzący ciemnooliwkowy z czerwonym pasem
WP Dymny, z białym fosforem ciemnozielony
FM Dymny, z czterochlorkiem tytanu ciemnozielony
oświetlający jasnooliwkowy

Przypisy edytuj

  1. a b c John Norris: Infantry Mortars of World War II. Oxford: Osprey Publishing, 2002, s. 13-14. ISBN 978-1841764146.