Monako w Konkursie Piosenki Eurowizji
Monako uczestniczyło w Konkursie Piosenki Eurowizji od 1959 do 2006. Od czasu debiutu do 2006 konkursem w kraju zajmował się monakijski nadawca publiczny Télé Monte Carlo (TMC).
| |||||||
Informacje ogólne | |||||||
Nadawca | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Rok i miejsce debiutu | |||||||
Liczba udziałów |
24 (21 finałów) | ||||||
| |||||||
| |||||||
| |||||||
Strona internetowa |
Monako wygrało konkurs w 1971 roku, kiedy to kraj reprezentowała Séverine z utworem „Un banc, un arbre, une rue”. Telewizja nie zorganizowała 17. Konkursu Piosenki Eurowizji, przekazując prawa do przygotowania finału Wielkiej Brytanii.
Monakijski nadawca po raz pierwszy wycofał się z udziału w konkursie w 1980, powracając do stawki podczas konkursu w 2004 roku. W 2006 roku krajowa telewizja ponownie zrezygnowała z uczestnictwa i od tamtej pory nie wysyła swojego reprezentanta.
Uczestnictwo
edytujMonako uczestniczy w Konkursie Piosenki Eurowizji od 1959 roku i do tej pory wzięło w nim udział 24 razy. Poniższa tabela uwzględnia nazwiska wszystkich monakijskich reprezentantów, tytuły konkursowych piosenek oraz wyniki w poszczególnych latach.
Rok | Artysta | Piosenka | Finał | Półfinał | ||
---|---|---|---|---|---|---|
Miejsce | Punkty | Miejsce | Punkty | |||
1959 | Jacques Pils | „Mon ami Pierrot” | 11 | 1 | Brak rundy półfinałowej | |
1960 | François Deguelt | „Ce soir-là” | 3 | 15 | ||
1961 | Colette Deréal | „Allons, allons les enfants” | 10 | 6 | ||
1962 | François Deguelt | „Dis rien” | 2 | 13 | ||
1963 | Françoise Hardy | „L'amour s'en va” | 5 | 25 | ||
1964 | Romuald | „Où sont-elles passées” | 3 | 15 | ||
1965 | Marjorie Noël | „Va dire à l'amour" | 9 | 7 | ||
1966 | Téréza | „Bien plus fort” | 17 | 0 | ||
1967 | Minouche Barelli | „Boum-Badaboum” | 5 | 10 | ||
1968 | Line & Willy | „À chacun sa chanson” | 7 | 8 | ||
1969 | Jean Jacques | „Maman, Maman” | 6 | 11 | ||
1970 | Dominique Dussault | „Marlène” | 8 | 5 | ||
1971 | Séverine | „Un banc, un arbre, une rue” | 1 | 128 | ||
1972 | Peter McLane & Anne-Marie Godart | „Comme on s'aime” | 16 | 65 | ||
1973 | Marie | „Un train qui part” | 8 | 85 | ||
1974 | Romuald | „Celui qui reste et celui qui s'en va” | 4 | 14 | ||
1975 | Sophie | „Une chanson c'est une lettre” | 13 | 22 | ||
1976 | Mary Christy | „Toi, la musique et moi” | 3 | 93 | ||
1977 | Michèle Torr | „Une petite Française” | 4 | 96 | ||
1978 | Caline & Olivier Toussaint | „Les jardins de Monaco” | 107 | |||
1979 | Laurent Vaguener | „Notre vie c'est la musique” | 16 | 12 | ||
Brak reprezentanta w latach 1980 – 2003 | ||||||
2004 | Maryon | „Notre planète” | – | 19 | 10 | |
2005 | Lise Darly | „Tout de moi” | 24 | 22 | ||
2006 | Séverine Ferrer | „La Coco-Dance” | 21 | 14 | ||
Brak reprezentanta od 2007 |
Historia głosowania w finale (1959-2006)
edytuj
Kraje, którym Monako przyznało najwięcej punktów:
|
Monako otrzymało najwięcej punktów od:
|
Legenda: 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce |
Organizacja
edytujPo wygranej w 1971 roku kraj zdecydował się zorganizować kolejny konkurs jako widowisko plenerowe, wyznaczając datę raczej na czerwiec niż maj lub wczesną wiosnę. Z powodu braku funduszy i materiałów Télé Monte Carlo zwróciła się o pomoc do francuskiego nadawcy publicznego ORTF, który zgodził się zorganizować konkurs. Ponieważ nadawca monakijski chciał, aby konkurs odbył się w Monako, podczas gdy ORTF chciał, aby odbył się we Francji, negocjacje nigdy się nie powiodły, a Monako zrezygnowało z roli państwa-gospodarza. Europejska Unia Nadawców zwróciła się do Hiszpanii i Niemiec, które zajęły odpowiednio drugie i trzecie miejsce w konkursie w 1971, ale kraje te nie były zainteresowane organizacją. Konkurs został zorganizowany w Edynburgu przez brytyjskiego nadawcę BBC.