Monaster św. Bazylego w Suzdalu
Monaster św. Bazylego – prawosławny męski klasztor w Suzdalu, w eparchii włodzimierskiej.
 nr rej. 3310124000
| |
 Sobór św. Bazylego w kompleksie zabudowań monasteru | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Eparchia | |
| Klauzura |
nie |
| Typ monasteru |
męski |
| Obiekty sakralne | |
| Sobór |
św. Bazylego |
| Cerkiew |
Świętego Spotkania |
| Data zamknięcia |
1923 |
| Data reaktywacji |
1995 |
Położenie na mapie obwodu włodzimierskiego  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
 56°25′08″N 40°27′43″E/56,418889 40,461944
| |
Klasztor został wzniesiony w XIII stuleciu jako wysunięta część obiektów obronnych miasta, przy drodze prowadzącej z Suzdala do Kidekszy. Do XVIII w. funkcjonował jako niezależny męski monaster; następnie został pozbawiony swoich majątków ziemskich i zmieniony w filię monasteru Złożenia Szat[1], zaś w 1899[1] – monasteru Spaso-Jewfimiejewskiego[2].
Główna świątynia monasterska, sobór św. Bazylego, została wybudowana w latach 1662–1669 na miejscu wcześniejszej, drewnianej cerkwi. Pierwotnie posiadał trzy kopuły (przetrwała jedna); zewnętrznie jest skromnie zdobiony portalami[2]. W XIX wieku w sąsiedztwie soboru powstała dzwonnica[2]. W końcu XVII w. powstała cerkiew-refektarz pod wezwaniem Świętego Spotkania. Jest to obiekt dwukondygnacyjny, z pojedynczą cebulastą kopułką[2]. Cały kompleks budynków został w XVII w. otoczony zachowanym fragmentarycznie murem z bramą wjazdową. Istniały również budynki mieszkalne oraz gospodarskie – współcześnie w tych ostatnich znajdują się cele mnichów[2].
W 1916 klasztor został ponownie samodzielną wspólnotą monastyczną, zmieniono przy tym jego typ na żeński. W takim kształcie monaster działał do zamknięcia 15 lutego 1923, gdy jego obiekty zmieniono w państwowe gospodarstwo rolne[1]. W latach 50. XX wieku miała miejsce częściowa restauracja zabytkowych cerkwi klasztoru. Następnie został on zaadaptowany na magazyn[1].
Część monasteru została zaadaptowana na mieszkania prywatne i nadal pełni tę funkcję, mimo reaktywacji w klasztorze życia mniszego po upadku ZSRR[2], w 1995[3].