Monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Tichwinie
Monaster Zaśnięcia Matki Bożej – prawosławny męski klasztor w Tichwinie, w obwodzie leningradzkim, w eparchii tichwińskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
| ||
![]() | ||
![]() Główny sobór monasteru | ||
Państwo | ![]() | |
Obwód | ![]() | |
Miejscowość | ![]() | |
Kościół | Rosyjski Kościół Prawosławny | |
Rodzaj klasztoru | monaster | |
Eparchia | tichwińska | |
Biskup tichwiński | Mścisław (Diaczyna)[1] | |
Klauzura | nie | |
Typ monasteru | męski | |
Obiekty sakralne | ||
Sobór | Zaśnięcia Matki Bożej | |
Założyciel klasztoru | arcybiskup Pimen | |
Styl | ruski | |
Materiał budowlany | kamień, cegła | |
Data budowy | 1560–1600 | |
Data zamknięcia | lata 20. XX wieku | |
Data reaktywacji | 1995 | |
Położenie na mapie obwodu leningradzkiego ![]() | ||
Położenie na mapie Rosji ![]() | ||
![]() |
HistoriaEdytuj
Powstanie pierwszej wspólnoty monastycznej na miejscu dzisiejszego monasteru było związanie z początkiem kultu Tichwińskiej Ikony Matki Bożej, która według tradycji Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, objawiła się nad Tichwinką w 1383[2]. Przez pierwsze stulecie swojego istnienia klasztor ten nie odgrywał większej roli w życiu duchowym ziem ruskich. Dopiero w 1507 monasterem zainteresował się wielki książę moskiewski Wasyl III, który ufundował na jego potrzeby kamienną cerkiew. Obiekt został wzniesiony przez budowniczego moskiewskiego Dmitrija Syrkowa oraz jednego z artystów włoskich pracujących w tym okresie w Moskwie. W 1526, 11 lat po zakończeniu prac nad świątynią, odwiedził ją sam fundator[2].
W 1547 Tichwin odwiedził Iwan Groźny, który najprawdopodobniej zdecydował o budowie klasztoru na miejscu objawienia czczonej jako cudowna ikony. W lutym 1560 na mocy carskiego ukazu do Tichwinu przybył arcybiskup nowogrodzki Pimen, który stanął na czele monasteru[2]. Zespół budynków mieszkalnych i mury obronne zbudował dla klasztoru Fiodor Syrkow[2]. Później, w 1581, do istniejącego kompleksu dobudowano refektarz z cerkwią Opieki Matki Bożej i pomieszczeniami gospodarczymi. Obiekt ten został przebudowany po pożarze w 1629[2]. Z kolei między rokiem 1593 a 1600 zbudowana została ceglana dzwonnica[2]. Na dzwonnicy znajdowało się 20 dzwonów[3].
W latach 1613, 1614 i 1615 monaster był trzykrotnie oblegany przez Szwedów, lecz nigdy nie został zdobyty[2]. W związku z traktowaniem go jako jednej z ważniejszych twierdz w północnej Rosji w latach 1669–1700, a następnie 1766–1795 wokół całego kompleksu zabudowań wzniesiono mury obronne z basztami o łącznej długości 950 metrów[3]. Na teren monasteru prowadziły dwie bramy – północna i południowa, z cerkwiami nadbramnymi Tichwińskiej Ikony Matki Bożej oraz św. Mikołaja[3].
Monaster pozostawał czynny do lat 20. XX wieku, gdy władze radzieckie zdecydowały o jego zamknięciu[4]. W kwietniu 1995 mieszkańcy Tichwinu zwrócili się do patriarchy Moskwy i całej Rusi Aleksego z prośbą o reaktywację klasztoru. Już w kolejnym miesiącu odnowiony klasztor został formalnie reaktywowany[4].
PrzypisyEdytuj
BibliografiaEdytuj
- A. Nizowskij, Samyje znamienityje monastyri i chramy Rossii, Wecze, Moskwa 2000, ISBN 5-7838-0578-5