Mszana Górna
Mszana Górna – wieś w Polsce, położona w województwie małopolskim, w powiecie limanowskim, w gminie Mszana Dolna.
wieś | |
Zespół szkół w Mszanie Górnej | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2022) |
2797[2] |
Strefa numeracyjna |
18 |
Kod pocztowy |
34-733[3] |
Tablice rejestracyjne |
KLI |
SIMC |
0453492 |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego | |
Położenie na mapie powiatu limanowskiego | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Mszana Dolna | |
49°39′44″N 20°05′41″E/49,662222 20,094722[1] |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.
Położenie
edytujMszana Górna położona jest na północnym krańcu Gorców, w dolinie rzeki Mszanki i na północno-wschodnich stokach bezleśnego grzbietu z wzniesieniami Kocia Górka (602 m), Spyrkowa (711 m) i Witów (720 m). Przez wieś przebiega droga wojewódzka nr 968, odcinek z Mszany Dolnej przez Szczawę do Kamienicy[4].
Integralne części wsi
edytujczęści wsi | Antosze, Bielaki, Bolsęgi, Brejówka, Capki, Dawce, Dudziki, Dziedziny, Fijasy, Fligi, Florki, Janie, Jantusiówka, Nowaki, Kopytki, Krupy, Krzystki, Krzysztofy, Kubiki, Majerany, Malce, Marki, Murzyny, Pieczonka, Poloki, Romasy, Skiby, Sołtysy, Steczki, Talarki, U Kraski, Wadele, Wcisły, Węglarze Dolne, Węglarze Górne, Witki, Zagórki, Zagrody, Żyły |
Historia
edytujWieś lokowana na surowym korzeniu przez króla Kazimierza III Wielkiego w 1365 roku[7].
Pod koniec XV wieku Marek Ratołd założył tu dworski folwark, odbierając miejscowym chłopom ziemię. Konflikt znalazł swój finał w sądzie, który w 1498 nakazał właścicielowi wsi wypłatę odszkodowań. W latach późniejszych wieś weszła w skład starostwa nowotarskiego. Przy podziale starostwa w 1532 Mszana Górna została włączona do tzw. klucza porębskiego (wraz z Porębą, Niedźwiedziem, Zawadą, Podobinem, Koniną i Lubomierzem), który od tej pory stanowił zbiorczą posiadłość, związaną ze starostwem mszańskim i rodziną Pieniążków. Jego późniejszymi właścicielami byli m.in. Sebastian Lubomirski, Lubomirscy, Sanguszkowie i Wodziccy.
Mieszkańcy wsi należeli do parafii w Niedźwiedziu, wiadomo jednak o istnieniu w niej dużej kaplicy, którą zniszczyła powódź w 1813. Samodzielną parafię, początkowo jako ośrodek duszpasterski, erygowano w Mszanie Górnej w 1958, a funkcję kościoła parafialnego spełniał i pełni do dziś kościół wzniesiony przez mieszkańców w latach 1953–1958.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 84056
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-04] .
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 798 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ Bieszczady. Mapa turystyczna 1:50 000. Kraków: Compass. ISBN 978-83-7605-070-6.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ Elżbieta Dybek, Lokacje na prawie niemieckim in cruda radice w południowej części województwa krakowskiego w latach 1334 - 1434, w: Roczniki Humanistyczne tom XLI, zeszyt 2, (1993), s. 73.
Bibliografia
edytuj- Helena Flig: Historia wsi Mszana Górna. SzP nr 2 w Mszanie Górnej. [dostęp 2011-07-15]. (pol.).
- Piotr Skoczek: Parafie Ziemi Limanowskiej. Proszówki: Prowincjonalna Oficyna Wydawnicza, 2009, s. 244-246. ISBN 978-83-88383-43-4.
- Marek Ciężkowski, Paweł Luboński i inni: Gorce: przewodnik. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2004, s. 293. ISBN 83-89188-19-8.
- Gmina Mszana Dolna: Mszana Górna. gmina Mszana Dolna. [dostęp 2011-07-15]. (pol.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Mszana Górna (2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 782 .