CSD Municipal
Club Social y Deportivo Municipal – gwatemalski klub piłkarski z siedzibą w stołecznym mieście Gwatemala. Występuje w rozgrywkach Liga Nacional. Swoje domowe mecze rozgrywa na obiekcie Estadio El Trébol.
| Pełna nazwa |
Club Social y Deportivo Municipal | ||
|---|---|---|---|
| Przydomek |
Rojos (Czerwoni), Escarlatas (Szkarłatni) | ||
| Barwy |
| ||
| Data założenia |
17 maja 1936 | ||
| Liga | |||
| Państwo | |||
| Siedziba | |||
| Stadion | |||
| Sponsor techniczny | |||
| Właściciel |
Gerardo Villa | ||
| Prezes |
Gerardo Villa | ||
| Trener | |||
| |||
| Strona internetowa | |||
Osiągnięcia edytuj
Międzynarodowe edytuj
Historia edytuj
Klub założony został 17 maja 1936 roku przez pracowników Ayuntamiento (ratusza) miasta Gwatemala i stąd nazwa klubu. Do najwyższej ligi Liga Capitalina (liga stołeczna – do momentu utworzenia ogólnonarodowej ligi gwatemalskiej mistrz tej ligi był jednocześnie mistrzem Gwatemali) Municipal awansował w 1938 roku. W swoim debiucie klub zajął drugie miejsce. Municipal aż do dziś nie spadł do niższej ligi, dzięki czemu jest klubem, który gra najdłużej w pierwszej lidze gwatemalskiej bez spadku.
Ogólnonarodową ligę Municipal wygrał w sezonie 1942/43. Z sześciu następnych mistrzostw piłkarze klubu wygrali trzy. Pozostałe wygrał ich największy wtedy rywal – klub Tipografía Nacional Gwatemala. Trenerem klubu Municipal był wtedy Manuel F. Carrera, jeden z założycieli klubu, którego imieniem nazwano stadion używany dziś jako treningowy.
Do roku 1955 najwyższym piłkarzem w historii klubu był napastnik Carlos „Pepino” Toledo, który w ogromnym stopniu przyczynił się do zdobycia przez klub czterech tytułów mistrza kraju (ostatni w sezonie 1954/55 – ostatnim przed zakończeniem kariery). Toledo był pierwszym piłkarzem znanym w całej Gwatemali, podporą reprezentacji narodowej. W swojej karierze zdobył dla Municipal 129 bramek (4 miejsce w historii klubu). Później także był związany z klubem, ale już jako trener.
W końcu lat 50. pojawił się w futbolu nowy wielki klub, Comunicaciones, który trzy razy z rzędu został mistrzem Gwatemali. Był to bardzo mizerny okres dla klubu Municipal, który aż 8 lat musiał obejść się bez tytułu. W latach sześćdziesiątych Municipal zdobył mistrzostwo w sezonach 1963/64, 1965,66 i 1969/70. W przerwach po tytuł sięgał wtedy inny klub ze stolicy – Aurora, stając się obok klubu Comunicaciones głównym rywalem klubu Municipal. Dawna potęga, klub Tipografía Nacional znikała wówczas ze sceny, na której wielkie boje toczyły ze sobą Municipal i Comunicaciones, który w latach 1956–1972 zdobył 7 spośród 14 możliwych tytułów mistrza Gwatemali. Odtąd mecze z udziałem tych klubów są największym ligowym wydarzeniem kraju.
Lata siedemdziesiąte edytuj
Począwszy od roku 1973 Municipal, prowadzony przez urugwajskiego szkoleniowca Rubéna Amorína, sięgnął po największe sukcesy w swoich dziejach. Amorín, mając pod swoją pieczą grupę takich piłkarzy jak obrońca Alberto López Oliva, pomocnicy Benjamín Monterroso i Emilio Mitrovich, oraz napastnik Julio César Anderson (który był najlepszym w historii klubu strzelcem do roku 2000, kiedy to przegonił go Juan Carlos Plata), sięgnął w roku 1974 po pierwszy sukces międzynarodowy – Copa Fraternidad, a zaraz potem, w tym samym roku po jeszcze większe osiągnięcie – Puchar Mistrzów CONCACAF (jako pierwszy klub gwatemalski). Dzięki temu Rojos otrzymali szansę gry o miano najlepszej ekipy klubowej obu Ameryk – Copa Interamericana. Przeciwnikiem był zdobywca Copa Libertadores słynny argentyński klub Independiente Buenos Aires. W pierwszym meczu na własnym na stadionie Estadio Mateo Flores goście wygrali dzięki bramce Ricardo Bochiniego. W Buenos Aires doszło do sensacji, gdyż w normalnym czasie, dzięki zdobytej w 50 minucie bramce urodzonego w Argentynie Mitrovicha, Municpial wygrał 1:0 doprowadzając do dogrywki, która nie przyniosła jednak rozstrzygnięcia i doszło do rzutów karnych. Po tym, jak Andersson trafił w poprzeczkę a strzał Monterroso obronił bramkarz rywali, Independietne wygrał karne w stosunku 4:2.
Lata osiemdziesiąte edytuj
Po wygraniu ligi w 1976 roku oraz Copa Fraternidad w 1977 roku, nastąpił najgorszy okres w historii klubu. W roku 1981 doszło do tego że Municipal grał w turnieju barażowym o utrzymanie się w lidze. Ostatecznie klub utrzymał się w pierwszej lidze, ale do drugiej ligi spadł jego dawny wielki rywal – klub Tipografía Nacional. W roku 1982 tylko lepsza różnica bramek uchroniła klub przed spadkiem.
Powrót na szczyt edytuj
Z sezonu na sezon klub spisywał się coraz lepiej, aż w roku 1987 po 11 latach posuchy klub znów został mistrzem Gwatemali. Ojcem sukcesu był argentyński trener (niegdyś znakomity piłkarz) Miguel Ángel Brindisi. W tym czasie Municipal triumfował w lidze trzy razy z rzędu (dwa razy pod wodzą Brindisiego, a trzeci raz – Waltera Ormeño). Na następny sezon trzeba było poczekać do sezonu 1991/92, kiedy to zespół sięgnął po najwyższe krajowe trofeum pod wodzą nowego trenera Rubéna Amorína.
W sezonie 1993/94 Municipal zdobył swój piąty mistrzowski tytuł w ostatnich siedmiu latach. Tym razem drużynę prowadził argentyński trener Horacio Cordero. W roku 1995 klub był blisko kolejnego zwycięstwa w Pucharze Mistrzów CONCACAF, przegrał jednak w finale z kostarykańską Saprissą San José.
Po roku 2000 zreformowano ligę dzieląc ją na dwa turnieje – Apertura i Clausura. Odtąd co roku Gwatemala miała dwóch mistrzów. Po zdobyciu czterech tytułów mistrza największy rywal klubu Municipal, klub Comunicaciones, został klubem z największą liczba tytułów mistrz Gwatemali. Jednak seria zdobytych po reformie tytułów mistrza kraju przesunęła na pozycję lidera tej klasyfikacji klub Municipal. Z ostatnich 15 mistrzostw klub Municipal wygrał 10.
Najbardziej znani piłkarze w historii klubu edytuj
Julio César Anderson, napastnik, 1969-1984
Julio César Cortés, pomocnik- Juan Manuel Funes, pomocnik, 1983-1997
Rónald Gómez, napastnik, 1998-99
José Emilio Mitrovich, pomocnik, 1970s- Benjamín Monterroso, obrońca/pomocnik, 1970-1979
- Danny Ortiz, bramkarz, 2002-2004
- Juan Carlos Plata, napastnik, 1990-2010
- Guillermo Ramírez, pomocnik, 1996-2000, 2002, 2003-2004, 2006-2009, 2010-2011
- Germán Ruano, obrońca, 1993-2009
- Carlos Ruiz, napastnik, 1995-2000, 2001-2002, 2014-2016
- Carlos Toledo, napastnik, 1938-1955
Aktualny skład edytuj
Stan na 1 października 2023.
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 1 | BR |  Luis Tatuaca
|
| 2 | OB | Rony Barrera
|
| 3 | OB | Randall Corado
|
| 4 | OB | Fernando Fuentes
|
| 5 | PO | Marco Domínguez
|
| 6 | OB |  Edgardo Fariña
|
| 8 | PO | Pedro Altán
|
| 9 | NA | José Carlos Martínez
|
| 10 | NA |  Matías Rotondi
|
| 11 | PO | Jhon Méndez
|
| 12 | BR | Kenderson Navarro
|
| 13 | PO | Alejandro Galindo
|
| 14 | OB |  Darwin Torres
|
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 16 | OB | José Morales
|
| 17 | OB | Eduardo Soto
|
| 18 | OB | Jonathan Franco
|
| 19 | OB | Keyner Agustín
|
| 20 | NA | César Archila
|
| 21 | OB | César Calderón
|
| 23 | NA | Jefry Bantes
|
| 25 | NA |  Yasniel Matos
|
| 26 | PO | Rudy Barrientos
|
| 29 | NA |  Jair Asprilla
|
| 30 | PO | Andy Ruiz
|
| 32 | PO | Marlon Sequén
|
| 33 | NA | Gabriel Leyes
|