Museo Nazionale d’Arte Orientale
Museo Nazionale d’Arte Orientale Giuseppe Tucci − dawne rzymskie muzeum sztuki orientalnej, którego zbiory przeniesione zostały do Museo delle Civiltà w dzielnicy EUR.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Piazza Guglielmo Marconi 14 |
| Data założenia |
1957 |
| Zakres zbiorów |
archeologia, sztuka Azji |
Położenie na mapie Rzymu  | |
Położenie na mapie Włoch  | |
Położenie na mapie Lacjum  | |
 41°49′56,8729″N 12°28′18,0251″E/41,832465 12,471674
| |
| Strona internetowa | |
Muzeum było instytucją podległą włoskiemu Ministerstwu Kultury i Sztuki, jego pierwotna siedziba znajdowała się przy Via Merulana w zabytkowym Palazzo Brancaccio.
Historia edytuj
Placówka powstała dzięki umowie zawartej przez Ministerstwo Kultury i Sztuki z Włoskim Instytutem Bliskiego i Dalekiego Wschodu (wł. Istituto Italiano per il Medio ed Estremo Oriente, obecnie Włoski Instytut Afryki i Wschodu, it. Istituto Italiano per l'Africa e l'Oriente), który udostępnił swoje zbiory archeologiczne i artystyczne, pochodzące przede wszystkim z wykopalisk prowadzonych przez Giuseppe Tucciego w Tybecie oraz przez archeologów współpracujących z instytutem, którzy prowadzili wykopaliska w Shahr-i Sokhta w Iranie, w Ghazni w Afganistanie i w Dolinie Swat w Pakistanie. oficjalne otwarcie placówki muzealnej miało miejsce 16 czerwca 1958[1].
Kolekcje zostały stopniowo poszerzone dzięki darowiznom i zakupom. Przy muzeum istniała specjalistyczna biblioteka, archiwum fotograficzne oraz pracownia bioarcheologiczna. Muzeum posiadało jedną z największych w Europie kolekcji sztuki tybetańskiej[2].
Dyrektorzy muzeum edytuj
Od początku istnienia muzeum jej dyrektorami byli:
- Domenico Faccenna (1958−1977)
- Donatella Mazzeo (1977−2005)
- Silvana Balbi de Caro (2006−2008)
- Angelo Maria Ardovino (2008)
- Maria Amalia Mastelloni (2008−2009)
- Andrea Pessina (2009)
- Maria Amalia Mastelloni (2009)
- Mariarosaria Barbera (2009−2010)
- Luigi La Rocca (2011-2017)
Kolekcje edytuj
Na wystawach muzealnych prezentowane były zbiory artefaktów pochodzących z terenów Azji[3]:
- Sale I i II − prehistoria i epoka brązu (VI−II tysiąclecia p.n.e.) z terenów Bliskiego i Środkowego Wschodu
- Sala III − epoka żelaza (1450−539 p.n.e.) z terenów Bliskiego i Środkowego Wschodu
- Sala IV − archeologia i sztuka islamska
- Sale V i VIII − sztuka z Gandhary
- Sala VI − sztuka tybetańska i nepalska
- Sale VII, X-XV − sztuka i archeologia Dalekiego Wschodu (Chiny, Korea, Japonia i Wietnam)
- Sala Biała − sztuka indyjska
Przypisy edytuj
- ↑ Broszura w języku włoskim i angielskim udostępniana zwiedzającym: Museo Nazionale d’Arte Orientale 'Giuseppe Tucci', teksty Gabriella Manna, zdjęcia Paolo Ferroni.
- ↑ Chi siamo. www.museorientale.beniculturali.it. [dostęp 2011-06-04]. (wł.).
- ↑ Il percorso espositivo. www.museorientale.beniculturali.it. [dostęp 2011-06-04]. (wł.).