N-Etylokarbazol
N-Etylokarbazol – organiczny związek chemiczny, pochodna karbazolu, drażniący bojowy środek trujący z grupy sternitów. Zastosowany po raz pierwszy przez Niemcy w lipcu 1918 roku[6][7] w bitwie nad Marną[8].
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
C14H13N | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
195,26 g/mol | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wygląd |
płatkowate ciało stałe o barwie od białej do brązowej[1] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Numer CAS | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| PubChem | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Otrzymuje się go poprzez etylowanie karbazolanu potasu siarczanem dietylu w chlorobenzenie w temperaturze 100 °C[9].
N-Etylokarbazol jest nierozpuszczalny w wodzie i dość odporny na jej działanie. Prężność par tego związku wynosi 0,02 mmHg (75 °C). Działa drażniąco na drogi oddechowe[1][3]. Stosowany był w błękitnym krzyżu (do 50%) z difenylochloroarsyną, a czasem dodatkowo z fenylodichloroarsyną pełniącą rolę rozpuszczalnika[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i D. Hank Ellison, Handbook of Chemical and Biological Warfare Agents, wyd. 2, Boca Raton: CRC Press, 2008, s. 423, 636, ISBN 978-0-8493-1434-6 (ang.).
- ↑ a b c ''N''-Etylokarbazol, [w:] GESTIS-Stoffdatenbank, Institut für Arbeitsschutz der Deutschen Gesetzlichen Unfallversicherung, ZVG: 26710 [dostęp 2011-12-08] (niem. • ang.).
- ↑ a b c d Chemical Warfare Agents. Toxicology and Treatment, Timothy C. Marrs (red.), Robert L. Maynard (red.), Frederick R. Sidell (red.), wyd. 2, John Wiley & Sons, 2007, s. 681, ISBN 978-0-470-01359-5 (ang.).
- ↑ a b c N-Etylokarbazol (nr E16600) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2011-12-08]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ N-Etylokarbazol (nr E16600) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2011-12-08]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ Benjamin C. Garrett, John Hart, Historical Dictionary of Nuclear, Biological, and Chemical Warfare, Historical Dictionaries of War, Revolution, and Civil Unrest, nr 33, Lanham: Scarecrow Press, 2007, s. 35, ISBN 978-0-8108-5484-0 (ang.).
- ↑ Shirley D. Tuorinsky, Alfred M. Sciuto, Toxic Inhalational Injury and Toxic Industrial Chemicals, [w:] Medical Aspects of Chemical Warfare, Shirley D. Tuorinsky (red.), Falls Church–Washington: Office of the Surgeon General, U.S. Army–Borden Institute, Walter Reed Army Medical Center, 2008, s. 342, ISBN 978-0-16-081532-4, OCLC 460938576 [zarchiwizowane z adresu 2016-12-01] (ang.).
- ↑ A. Ochsenbein: Dossier Chemische Kampfstoffe. Kampfstoff – Ersteinsätze während dem 1. Weltkrieg. Defense Threat Informations Group, 2007-03. s. 2. [dostęp 2011-12-08].
- ↑ Karl Weisenberger, Dieter Mayer, Stanley R. Sandler, Dialkyl Sulfates and Alkylsulfuric Acids, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, s. 10, ISBN 978-3-527-30385-4 (ang.).