Nagroda Stalinowska

radziecka nagroda państwowa

Nagroda Stalinowska, Nagroda im. Stalina (ros. Сталинская премия, Пре́мия имени Ста́лина) – nagroda państwowa w ZSRR przyznawana w latach 1940–1954 obywatelom tego państwa za wybitne osiągnięcia w dziedzinie nauki, techniki, literatury i sztuki oraz nowych metod wytwarzania i konstruowania wyrobów.

Znaczek Poczty ZSRR z medalem Nagrody Stalinowskiej

Historia

edytuj

Nagroda Stalinowska została ustanowiona w 1939 roku, aby uczcić 60. rocznicę urodzin Józefa Stalina[1][2]. Była przyznawana corocznie formalnie przez Komitet Nagrody Stalinowskiej, przy czym ostateczna decyzja należała do Stalina[1]. Nagrody przyznawano za osiągnięcia w roku poprzednim[2]. Pierwsza ceremonia wręczenia nagród odbyła się wiosną 1941 roku, kiedy to nagrodę odebrało ponad 250 sowieckich naukowców, inżynierów i intelektualistów[2]. Wręczenie nagród wstrzymano w latach wojennych 1944–1945, rozdano je podczas specjalnej ceremonii w 1946 roku[2]. Ostatnie nagrody ogłoszono w 1952 roku, lista laureatów w 1953 roku była przygotowana, lecz nie została ogłoszona z uwagi na śmierć Stalina w marcu 1953 roku[2]. Dopiero w 1956 roku powrócono do nagród, które zostały przemianowane na Nagrody Leninowskie[1][2].

1 stycznia 1940 roku Rada Najwyższa ZSRR ustanowiła cztery nagrody (po 100 000 rubli każda) przyznawane w dziedzinie literatury (za poezję, prozę, dramaturgię i krytykę literacką)[3].

W 1949 roku ustanowiono Międzynarodową Nagrodę Stalinowską „Za umocnienie pokoju między narodami” – przemianowaną w 1956 roku na Międzynarodową Nagrodę Leninowską „Za umocnienie pokoju między narodami”[4].

W 1966 roku wprowadzono Nagrodę Państwową ZSRR[1]. W ramach destalinizacji nazwę Nagroda Stalinowska zastępowano w publikacjach historycznych nazwą Nagroda Państwowa ZSRR, wymieniano dyplomy i medale[2].

Laureaci Nagrody Stalinowskiej

edytuj
Z tym tematem związana jest kategoria: Laureaci Nagrody Stalinowskiej.

Przypisy

edytuj

Zobacz też

edytuj