Narrator pierwszoosobowy
Narrator pierwszoosobowy (konkretny) – występuje w gatunkach epickich. Charakteryzuje go użycie w opowiadaniu czasowników w pierwszej osobie liczby pojedynczej lub (rzadziej) mnogiej. Narrator ten jest zazwyczaj znacznie bardziej zindywidualizowany niż narrator trzecioosobowy. Może on być jednym z uczestników opowiadanych wydarzeń, ich świadkiem, kronikarzem lub osobą rekonstruującą minione wypadki. Jego wiedza jest ograniczona – wie jedynie to, czego sam doświadczył, albo co przekazali mu inni.
Opowieść narratora pierwszoosobowego może przyjmować m.in. takie formy jak ustna relacja, autobiografia, pamiętnik, dziennik, listy czy monolog wewnętrzny.
Bibliografia
edytuj- Maria Jasińska: Narrator w powieści (Zarys problematyki badań). W: Problemy teorii literatury. Seria I. red. Henryk Markiewicz. Wrocław — Warszawa — Kraków: Ossolineum, 1987, s. 222–242. ISBN 83-04-01739-3.
Kontrola autorytatywna (narracja):