Natalia Nekraszowa z Majewskich (ur. 23 lutego 1898 w Dębku na Wołyniu, zm. 16 czerwca 1979) – polska harcmistrzyni, nauczycielka, komendantka Wołyńskiej (1925-1929) i Warszawskiej (1938-1939) Chorągwi Harcerek. Żona Władysława Nekrasza (ślub w 1922 w Warszawie).

Natalia Nekraszowa
Data i miejsce urodzenia

23 lutego 1898
Dębek

Data śmierci

16 czerwca 1979

Miejsce spoczynku

cmentarz Bródnowski

Zawód, zajęcie

nauczycielka

Narodowość

polska

Małżeństwo

Władysław Nekrasz

Dzieci

Krystyna Rubaszkiewicz, Wanda Nekrasz

Odznaczenia
Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego

Działalność zawodowa edytuj

Po uzyskaniu matury w Kolegium Polskim w Kijowie[1] studiowała na wydziale matematyczno-fizycznym uniwersytetu w Moskwie. W 1924 ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim i wychowanie fizyczne w Państwowym Instytucie Wychowania Fizycznego. W latach 1924-1929 pracowała w Gimnazjum Państwowym im. Juliusza Słowackiego w Kowlu, w latach 1930-1935 – w Gimnazjum Państwowym im. Tadeusza Kościuszki w Łucku. Od 1929 do 1930 przebywała na stypendium w Instytucie Rousseau w Genewie. Od 1935 kontynuowała pracę nauczycielki języka polskiego w szkołach na warszawskiej Pradze: żeńskim Gimnazjum i Liceum im. Marii Skłodowskiej-Curie oraz w męskim Gimnazjum i Liceum im. Władysława IV[2] (także w tajnym nauczaniu). W latach 1942-1945 prowadziła tajne nauczanie na poziomie licealnym w Milejowie. W tym czasie oficjalnie pracowała w szkole rolniczej w Jaszczowie pod nazwiskiem Stanisława Nowacka oraz była (wraz z drugą córką Krystyną) sanitariuszką AK i łączniczką komendanta Rejonu II AK w Lublinie Wacława Kowalczyka. Po II wojnie światowej zorganizowała w Milejowie Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące. W 1950 została służbowo przeniesiona do Męskiej Szkoły Ogólnokształcącej im. Czarnieckiego w Chełmie. Po roku przeniosła się do Warszawy, gdzie krótko pracowała w szkołach ogólnokształcących przy Otwockiej i Drewnianej, po czym od 1952 do emerytury pracowała w XXI LO w Warszawie (1957-1971)[3].

Działalność w harcerstwie i konspiracji edytuj

W 1915 została komendantką hufca harcerek w Kijowie. Od 1917 dowodziła w tym mieście żeńskim wywiadem harcerskim. W tym czasie należała też do Ligi Wojennej Walki Czynnej i Polskiej Organizacji Wojskowej[1]). W 1921 była pierwszą drużynową 14 Warszawskiej Żeńskiej Drużyny Harcerskiej założonej na terenie Gimnazjum Żeńskiego im. Królowej Jadwigi[4]. W latach 1925-1929 pełniła funkcję komendantki Wołyńskiej Chorągwi Harcerek (w tym okresie publikowała w piśmie Harcerz Wołyński[1]), zaś 1938-1939 – Warszawskiej Chorągwi Harcerek. We wrześniu 1939 dowodziła Wojennym Pogotowiem Harcerek w Warszawie. Zorganizowała m.in. szpital polowy przy ulicy Kopernika. W 1941 została komendantką tajnego Hufca Praskiego. W okresie okupacji hitlerowskiej w jej mieszkaniu przy ulicy Słupeckiej odbywały się spotkanie redakcji pisma harcerskiego Młodzież i składanie Biuletynu Informacyjnego. 1 września 1942 Gestapo aresztowało jako zakładniczkę za matkę jej córkę Wandę. Zmusiło to Nekraszową do ukrywania się w Milejowie. W latach 60. XX wieku założyła na warszawskiej Ochocie żeńską drużynę harcerską im. Heleny Modrzejewskiej. Na emeryturze wraz z innymi byłymi harcerzami opracowywała historię polskiego harcerstwa na Wołyniu, pt. Związek Harcerstwa Polskiego na Wołyniu: chorągiew harcerek i harcerzy, 1918-1939, której pierwsza część została opublikowana w Londynie w 1997.

Pochowana na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kw. 31D-2-16).

 
Grób Władysława i Natalii Nekraszów

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c Miszczak Marian: WŁADYSŁAW NEKRASZ. ipn.gov.pl. [dostęp 2020-01-16].
  2. Henryk Sowiński, Gimnazjum i Liceum im. Króla Władysława IV w Warszawie na Pradze. Monografia szkoły, t. II 1915–1944, ISBN 83-923141-0-7.
  3. Pamięć i wdzięczność. 21lo.waw.pl. [dostęp 2020-01-16].
  4. Historia warszawskiej „Błękitnej Czternastki”. blekitna14.pl. [dostęp 2020-01-16].

Bibliografia edytuj