Nate Marquardt
Nathan Joel Marquardt (ur. 20 kwietnia 1979 w Lander) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA), trzykrotny Król Pancrase w wadze średniej (2000, 2001, 2004) oraz mistrz Strikeforce (2012) w wadze półśredniej. Od 2013 związany z Ultimate Fighting Championship (UFC).
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Nathan Joel Marquardt[1] |
|---|---|
| Pseudonim |
The Great (Wspaniały)[2] |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
183[2] cm |
| Masa ciała |
84[2] kg |
| Styl walki | |
| Kategoria wagowa |
półśrednia, średnia[2] |
| Klub |
High Altitude Martial Arts Factory X Muay Thai/MMA[2] |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk |
56[2] |
| Zwycięstwa |
35 |
| Przez nokauty |
11 |
| Przez poddania |
16 |
| Przez decyzje |
8 |
| Porażki |
19 |
| Remisy |
2 |
| |
| Strona internetowa | |
Kariera MMA edytuj
W mieszanych sztukach walki oficjalnie zadebiutował 17 kwietnia 1999 w walce o tytuł World Vale Tudo Federation z Mikiem Lee, którego pokonał[2]. Do końca roku wygrał turnieje Rumble in the Rockies oraz Bas Rutten Invitational gdzie pokonywał m.in. Bahamczyka Yvesa Edwardsa[2]. Po krajowych sukcesach postanowił wyjechać do Japonii, gdzie związał się z tamtejszą federacją Pancrase. W debiucie 18 grudnia 1999 uległ Genkiemu Sudo przez poddanie[2].
Pancrase[3] edytuj
24 września 2000 wygrał prestiżowym turnieju Pancrase Anniversary Show którego stawką było inauguracyjne mistrzostwo w wadze średniej. Tytuł bronił dwukrotnie po czym stracił go 1 grudnia 2001 na rzecz Kiumii Kunioku. 25 marca 2002 pokonał Kazuo Misakiego przez TKO (kontuzja łokcia Japończyka)[2]. 21 grudnia 2002 odzyskał tytuł Króla Pancrase nokautując Kunioku uderzeniem kolanem z wyskoku (tzw latające kolano) w 3. rundzie. Po jednej udanej obronie pasa ponownie stracił mistrzostwo (30 listopada 2003), tym razem na rzecz Brazylijczyka Ricardo Almeidy, który poddał Marquardta duszeniem gilotynowym na 7 sekund przed końcem 1. rundy.
W lipcu 2004 Almeida zwakował pas mistrzowski. Włodarze postanowili zestawić o zwakowane mistrzostwo Marquardta oraz Kazuo Misakiego. Do rewanżu oraz mistrzowskiego boju doszło 7 listopada 2004. Marquardt nie dał szans Misakiemu i wysoko pokonał go na punkty zostając trzeci raz Królem Pancrase oraz utrzymując status gwiazdy w federacji. W maju 2005 obronił mistrzostwo po czym zwakował tytuł i wrócił do kraju wiążąc się z Ultimate Fighting Championship[3].
UFC edytuj
W UFC zadebiutował jeszcze w tym samym roku 6 sierpnia pokonując Ivana Salaverry'ego[2]. Po walce okazało się, iż w organizmie Marquardta wykryto substancje nandrolon oraz sterydy anaboliczne lecz ostatecznie nie poniósł ówcześnie żadnych konsekwencji[4]. Po kolejnych trzech zwycięstwach m.in. nad Deanem Listerem[1] stoczył walkę o mistrzostwo wagi średniej z Brazylijczykiem Andersonem Silvą (7 lipca 2007 – UFC 73) lecz nie sprostał mu i przegrał przez TKO w 1. rundzie[1].
W latach 2008-2010 notował zwycięstwa m.in. nad Jeremym Hornem, Martinem Kampmannem czy Demianem Maią[2]. 6 lutego 2010 na UFC 109 przegrał z Chaelem Sonnenem w eliminatorze do walki o pas[2]. Po wygranej nad Rousimarem Palharesem (15 września 2010)[2] ponownie stoczył walkę która miała wyłonić kolejnego pretendenta do walki o pas z Silvą. Rywalem był Japończyk Yūshin Okami, któremu Marquardt nie dał rady i przegrał na punkty[2].
W 2011 przed zaplanowanym starciem z Rickiem Storym, Marquardt poddał się kuracji hormonalnej o której Amerykanin nie poinformował komisji sportowej na czas. Po badaniach okazało się, iż stężenie testosteronu po kuracji było o wiele za duże niż dopuszczalne normy, co zmusiło włodarze UFC do usunięcia go z pojedynku i ostatecznie zwolnienia go z organizacji. Jeszcze w tym samym roku związał się z Brytyjską organizacją BAMMA[5] lecz nie stoczył dla niej ani jednego pojedynku i na początku 2012 został zwolniony z kontraktu.
Strikeforce edytuj
W lutym 2012 związał się ze Strikeforce[6]. 14 lipca tego samego roku zmierzył się o pas mistrzowski Strikeforce wagi półśredniej (-77 kg) z Tyronem Woodleyem. Marquardt znokautował Woodleya w 4. rundzie i został mistrzem. Pas stracił w pierwszej obronie 12 stycznia 2013 na rzecz Belga Tareca Saffiedina[1]. Jak się później okazało gala z 12 stycznia była ostatnią, gdyż po niedługim czasie organizacja została zamknięta, a czołówka zawodników mających ważne kontrakty została przeniesiona do UFC – w tym i Marquardt.
Powrót do UFC edytuj
16 marca 2013 ponownie stanął w oktagonie UFC. W pierwszej walce po powrocie przegrał przez nokaut z Jakem Ellenbergerem[2]. Od 2013 zdołał wygrać tylko jeden pojedynek z czterech stoczonych, przegrywał w słabym stylu m.in. z Hectorem Lombardem oraz ze zwycięzcą The Ultimate Fighter Kelvinem Gastelumem[2]. 19 grudnia 2015 na gali UFC on Fox znokautował C.B. Dollawaya na początku 2. rundy[2].
3 czerwca 2017 przegrał z Brazylijczykiem Vitorem Belfortem jednogłośnie na punkty[7].
Osiągnięcia edytuj
- 1999: Shoot Fighting Championship – 1. miejsce
- 1999: mistrz World Vale Tudo Federation w wadze lekkiej
- 1999: mistrz Rumble in the Rockies w wadze lekkiej
- 1999: Bas Rutten Invitational 4 – zwycięstwo w turnieju i mistrzostwo w wadze lekkiej
- 2000: mistrz Ring Of Fire w wadze średniej
- Pancrase
- 2000: Pancrase Anniversary Show – 1. miejsce w turnieju wagi średniej
- 2000-2001: mistrz w wadze średniej
- 2002: Pancrase Spirit Tour – 1. miejsce w turnieju wagi średniej
- 2002-2003: mistrz w wadze średniej
- 2004-2005: mistrz w wadze średniej
- 2012-2013: mistrz Strikeforce w wadze półśredniej (-77 kg)
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Statystyki i rekord MMA na tapology.com. tapology.com. [dostęp 2017-11-12]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Statystyki i rekord MMA na sherdog.com. sherdog.com. [dostęp 2017-11-12]. (ang.).
- ↑ a b STEVE SIEVERT: Marquardt fights outside spotlight. chron.com, 2007-02-12. [dostęp 2017-11-12]. (ang.).
- ↑ Nate Marquardt Signs With Strikeforce, Likely to Face Tyron Woodley for Welterweight Title – MMAFrenzy.com [online], mmafrenzy.com [dostęp 2017-11-19] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-21].
- ↑ Nate Marquardt podpisał kontrakt z BAMMA | FIGHT24.PL – MMA i K-1, UFC [online], www.fight24.pl [dostęp 2017-11-19].
- ↑ Nate Marquardt w Strikeforce | MMAROCKS [online], www.mmarocks.pl [dostęp 2017-11-19] (pol.).
- ↑ K. Witek: Wyniki UFC 212: Holloway znokautował Aldo, Gadelha udusiła Kowalkiewicz w pierwszej rundzie. mmanews.pl, 2017-06-04. [dostęp 2017-06-04]. (pol.).