Wikipedia

Neil Young (piłkarz)

Neil James Young (ur. 17 lutego 1944 – zm. 3 lutego 2011) – angielski piłkarz. Występował w Manchesterze City, Preston oraz Rochdale[2]. Zdobył zwycięską bramkę w finale Pucharu Anglii w 1969, a także jedną z dwóch w meczu finałowym Pucharu Zdobywców Pucharów z Górnikiem Zabrze w 1970 roku.

Nick Young
Pełne imię i nazwisko

Neil James Young[1]

Data i miejsce urodzenia

17 lutego 1944
Manchester

Data śmierci

3 lutego 2011

Pozycja

pomocnik, napastnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1959–1961 Manchester City
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1961–1972 Manchester City 334 (86)
1972–1984 Preston 68 (18)
1974–1975 Rochdale 13 (4)
W sumie: 415 (108)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Kariera edytuj

Young urodził się w dzielnicy Fallowfield w Manchesterze, a młodości mieszkał nieopodal nieistniejącego już stadionu Maine Road[3] i był zawodnikiem drużyny juniorów Manchesteru City, grając z przeciwnikami dwa lata starszymi od siebie[4][5]. W 1959 roku podpisał tymczasowy kontrakt z klubem, odrzucając tym samym okazję dołączenia do Manchesteru United. W tym czasie wystąpił w młodzieżowej reprezentacji Anglii[6]. W pierwszym zespole The Citizens po raz pierwszy zagrał w listopadzie 1961 roku w meczu przeciwko Aston Villi[4]; w sumie, w debiutanckim sezonie zaliczył 26 spotkań i zdobył 11 goli[7].

Przez następne dwa lata Neil Young był zawodnikiem podstawowej jedenastki, grając na pozycji lewoskrzydłowego, jednak z powodu kontuzji pauzował przez dwa miesiące pod koniec sezonu 1964-65. W 1965 roku Manchester City zakończył rozgrywki na 11. miejscu w 2. lidze co było najgorszym wówczas osiągnięciem w historii klubu. Wkrótce w kwietniu, na stanowisku menadżera, George’a Poysera zastąpił Joe Mercer; do sztabu szkoleniowego dołączył także trener Malcolm Allison[8]. Odtąd występował także jako napastnik[9]. W 1966 roku Manchester City powrócił do Division One, przegrywając w całym sezonie jeden mecz.[10] Neil Young zdobył 17 bramek i był najlepszym strzelcem drużyny. Po powrocie zespołu do 1. ligi Young został kluczowym piłkarzem[11], grając jednak częściej na skrzydle zdobył 7 bramek w 45 występach. Beniaminek zakończył rozgrywki na 11. pozycji[12].

Na początku sezonu 1967–1968 City przegrało trzy pierwsze mecze. Zmiany taktyczne Mercera spowodowały, iż zespół wygrał kolejnych sześć spotkań[13]. Pod koniec roku zespół zajmował 4. pozycję i był brany pod uwagę jako jeden z pretendentów do tytułu[14]. W połowie marca 1968 roku City pokonało Fulham 5:1[15]; Young zdobył w tym spotkaniu dwie bramki, a klub awansował na pierwsze miejsce w tabeli. Do ostatecznego rozstrzygnięcia doszło w ostatniej kolejce sezonu. Zespół potrzebował zwycięstwa by zdobyć tytuł. W meczu na St James’ Park z Newcastle United The Citizens wygrali 4:3 i po raz pierwszy od 1937 roku zdobyli mistrzostwo Anglii[16][17]. Neil Young zdobył w tym decydującym spotkaniu dwie bramki i ponownie został najlepszym strzelcem zespołu zdobywając (biorąc pod uwagę wszystkie rozgrywki krajowe) 21 bramek.

Sezon 1968-69 Manchester City, jako obrońca tytułu, zakończył na 13. miejscu, zwyciężając jednak w rozgrywkach o Puchar Anglii. Neil Young wystąpił w każdym spotkaniu tamtej edycji. W finale przeciwnikiem City było Leicester City, które wówczas broniło się przed spadkiem. Mimo że The Citizens byli faworytem w tamtym meczu, mecz był wyrównany, jednak w pierwszej połowie, po akcji przeprowadzonej przez Mike’a Summerby’ego, Neil Young zdobył zwycięską bramkę[18].

Sukces w pucharach przyszedł ponownie w kolejnym sezonie. Manchester City zwyciężył w Pucharze Ligi, jednak Young nie zagrał w finałowym meczu[19]. Miesiąc później zespół wystąpił w finale Pucharu Zdobywców Pucharów na Praterstadion w Wiedniu przeciwko Górnikowi Zabrze. Neil Young zdobył pierwszą bramkę[20], a tuż przed przerwą był faulowany na polu karnym przez Huberta Kostkę, po czym sędzia podyktował jedenastkę, którą wykorzystał Francis Lee[20]. The Citizens wygrali całe spotkanie 2:1 i zostało pierwszą drużyną w kraju, która zdobyła w tym samym sezonie puchar krajowy oraz puchar europejski.

Pod koniec 1970 roku w wieku 31 lat zmarł brat Younga, Chris; spowodowało to obniżenie formy przez piłkarza[21]. W sezonie 1970-71 zdobył zaledwie dwie bramki, w kolejnym występował rzadko i 16 października 1971 roku w meczu przeciwko Leeds United, jako rezerwowy, wystąpił po raz ostatni dla klubu z Manchesteru.[22][23]

W sumie, dla The Citizens, zagrał 334 mecze ligowe i zdobył 86 bramek[2]. W 1971 roku przeszedł do drugoligowego wówczas Preston za 48 000 funtów, w którym wystąpił 68 razy i strzelił 18 goli[24]. Po dwóch latach spędzonych w tym zespole, odszedł do Rochdale, gdzie po roku zakończył piłkarską karierę[2].

Neil Young jest uważany za jednego z najlepszych piłkarzy w historii Manchesteru City, i mimo że nie wystąpił w narodowej reprezentacji, w 2008 został wprowadzony do Galerii Sław tego klubu.

Pod koniec 2010 u Neila Younga wykryto raka; 9 stycznia 2011 r. w meczu pucharowym przeciwko Leicester City, kibice na znak solidarności z byłym piłkarzem założyli szaliki w kolorach czerwono-czarnych; koszule w tych barwach nosili zawodnicy Manchesteru City w finale w 1969 roku[25]. Zmarł 3 lutego 2011, dwa tygodnie przed swoimi 67. urodzinami[26].

Statystyki edytuj

Klub Sezon Liga Puchar Anglii Puchar Ligi Łącznie
Występy Gole Występy Gole Występy Gole Występy Gole
Manchester City 1961-62 24 10 2 1 0 0 26 11
1962-63 31 5 1 0 6 1 32 6
1963-64 37 5 1 0 5 1 43 6
1964-65 31 8 1 0 1 1 33 9
1965-66 35 14 7 3 2 0 49 17
1966-67 38 4 5 2 2 1 45 7
1967–68 40 19 4 1 4 1 48 21
1968-69 40 14 7 2 2 0 49 16
1969-70 29 6 2 1 5 1 36 8
1970-71 24 1 3 0 1 0 28 1
1971-72 5 0 0 0 0 0 5 0
Razem 334 86 33 10 28 6 395 102
Preston 1972-74
Razem 68 16
Rochdale 1974-75 13 4 13 4
Razem 13 4 13 4
Razem w karierze 415 106 33 10 28 6 408 108

Bibliografia edytuj

  • Phil Goldstone: Manchester City Champions 1967/68. Stroud: Tempus, 2005. ISBN 0-5724-3611-2. (ang.).
  • Dean Hayes: The Who’s Who of Preston North End. Derby: Breedon, 2006. ISBN 1-85983-516-3. (ang.).
  • Gary James: Manchester City – The Complete Record. Derby: Breedon, 2006. ISBN 1-85983-512-0. (ang.).
  • Ian Penney: The Maine Road Encyclopedia. Edinburgh: Mainstream, 1995. ISBN 1-85158-710-1. (ang.).
  • Ian Penney: Manchester City: The Mercer-Allison Years. Derby: Breedon, 2008. ISBN 978-1-85983-608-8. (ang.).
  • David Tossell: Big Mal: The High Life and hard Times of Malcolm Allison, Football Legend. Edinburgh: Mainstream, 2008. ISBN 978-1-84596-478-8. (ang.).
  • Andrew Ward: The Manchester City Story. Derby: Breedon, 1984. ISBN 0-907969-05-4. (ang.).
  • Neil Young: Catch a Falling Star: the autobiography of Neil Young. Manchester: Empire, 2004. ISBN 1-901-74643-7. (ang.).

Przypisy edytuj

  1. ↑ Player statistics. Mcfcstats. [dostęp 2011-01-27]. (ang.).
  2. ↑ a b c Young, Catch a Falling Star, s. 214.
  3. ↑ Penney, Manchester City: The Mercer-Allison Years, s. 10
  4. ↑ a b Penney, The Maine Road Encyclopedia, s. 217.
  5. ↑ Penney, Manchester City: The Mercer-Allison Years, s.11
  6. ↑ Young, Catch a Falling Star, s. 37.
  7. ↑ James, Manchester City – The Complete Record, s. 390–391
  8. ↑ Penney, Manchester City: The Mercer-Allison Years, s. 10.
  9. ↑ Penney, Manchester City: The Mercer-Allison Years, s. 17.
  10. ↑ James, Manchester City – The Complete Record, s. 398–399.
  11. ↑ Penney, Manchester City: The Mercer-Allison Years, s. 18.
  12. ↑ James, Manchester City – The Complete Record, s. 400–401.
  13. ↑ Tossell, Big Mal, s. 137.
  14. ↑ Tossell, Big Mal, s. 149.
  15. ↑ op. cit.
  16. ↑ Goldstone & Saffer, Manchester City Champions 1967/68, s. 26.
  17. ↑ James, Manchester City – The Complete Record, s. 126.
  18. ↑ Roberto Mancini to lead red-and-black scarf tribute to Manchester City FA Cup hero Neil Young. The Daily Telegraph, 7 stycznia 2011. [dostęp 2011-01-09].
  19. ↑ Ward, The Manchester City Story, s. 65.
  20. ↑ a b Ward, The Manchester City Story, s. 66.
  21. ↑ Young, Catch a Falling Star, s. 7.
  22. ↑ Young, Catch a Falling Star, s. 139.
  23. ↑ James, Manchester City – The Complete Record, s. 410.
  24. ↑ Penney, The Maine Road Encyclopedia, s. 218.
  25. ↑ City red and black scarf tribute to Neil Young. Manchester City F.C., 2010-12-31. [dostęp 2011-01-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-08)]. (ang.).
  26. ↑ Neil Young 1944-2011. Manchester City F.C., 2011-02-03. [dostęp 2011-02-03]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Neil_Young_(piłkarz)&oldid=72800501”