Neologizm
Neologizm (z gr. νεος + λογός „nowe słowo”) – nowy element językowy (zwłaszcza leksykalny) wykształcony na gruncie danego języka, pewnej jego odmiany lub – dla celów artystycznych – w ramach tekstu literackiego.
Czasem utożsamia się neologizmy z pojęciem innowacji językowych[1]. Rozmaite innowacje, na różnych poziomach języka, wprowadza się do języka celowo – w celu wypełnienia pewnych luk leksykalnych – lub nieświadomie, np. poprzez dopasowanie wyjątkowych form wyrazowych do reguły większościowej. Różny bywa stopień ich akceptacji oraz ugruntowania w języku. Innowacje utrwalone i przyjęte w praktyce językowej przybierają charakter zmian językowych[2]. Niekiedy są uważane za nieuzasadnione i niepożądane; z kolei w innych przypadkach zaspokajają pewną potrzebę językową[3].
Mianem neologizmów określa się przede wszystkim innowacje leksykalne (słownikowe), służące zaspokojeniu nowych potrzeb nazewniczych lub wyrażeniu zróżnicowanego stosunku mówiących do otoczenia[3][4]. Do neologizmów można zaliczyć nie tylko rzeczowniki, ale również inne części mowy, jak np. czasowniki[5], a także frazy i nowe sposoby użycia istniejących wyrazów[6]. Niektóre z nich to derywaty ekspresyjne, określające obiekty mające już nazwę[7]. Neologizmy powstają w różnych odmianach języka (w języku standardowym, slangu, języku codziennym itp.)[8]. Nie wszystkie neologizmy wchodzą na stałe do obiegu językowego; część z nich jest przejawem chwilowej mody językowej, inne zaś okazują się nieudane już przy pierwszych próbach popularyzacji[9]. Neologizmy występują w utworach literackich, gdzie pełnią funkcję artystyczną[4]; służą np. odświeżeniu języka, precyzowaniu znaczeń, uzyskiwaniu efektów brzmieniowych[10]. Twory jednorazowe, sytuacyjne, powstające w procesie tworzenia tekstu są nazywane okazjonalizmami[11][12]. Okazjonalizmy są właściwe nie tylko dla artystycznej sfery użycia języka (tzw. neologizmy artystyczne), ale również dla stylu potocznego, języka publicystyki i języka fachowego[11].
Neologizmy powstają zarówno w oparciu o rodzime materiały słowotwórcze, jak i poprzez zapożyczanie morfemów obcych[13]. W wielu sferach życia neologizmy to zapożyczenia z języka angielskiego[14]. Neologizmy są stosunkowo obficie reprezentowane w terminologii naukowej[4]. Część neologizmów to wyrazy jednostkowe (indywidualne), ale spotyka się także „neologizmy seryjne”, które powstają na bazie tego samego modelu słowotwórczego (-gate, -holik, -bus)[5].
Pojęcie neologizmu bywa rozumiane na różne sposoby; niełatwo obiektywnie określić, co należy zaliczyć do tej kategorii. Według definicji psychologicznej neologizm to taka jednostka języka, która jest postrzegana przez społeczność językową jako nowa (wówczas chodzi o pojęcie względne). W ujęciu leksykograficznym za neologizmy uważa się takie jednostki, które nie występują w słownikach (przy czym należy wziąć pod uwagę niemożność rejestracji wszystkich słów przez słowniki). Podejście diachroniczne (lub korpusowe) za neologizmy każe uznać takie formy wyrazowe, które występują w pewnych nowych tekstach, ale nie zostały odnotowane przez żaden korpus referencyjny danego języka[15]. Za neologizmy uchodzą też rzadko używane (istniejące) wyrazy, które w pewnym okresie zyskały na popularności[6].
Innowacje językowe nadające istniejącym wyrazom nowe znaczenia określa się mianem neosemantyzmów[6][7].
Zastosowanie neologizmów
edytujW niektórych państwach neologizmy leksykalne powstają w wysokich gremiach purystycznych rad językowych, które w trosce o „czystość” języka narodowego urabiają własną terminologię, by uniknąć konieczności posłużenia się zapożyczeniami. Z takiego postępowania szczególnie znana jest Francja. Neologizmy mogą jednak wchodzić do obiegu również poprzez zapożyczenie z innego języka[4]. Tak działo się od zawsze, stąd w polszczyźnie dawniejsze makaronizmy dzisiaj uważane są już za prawowitą i ugruntowaną część leksyki.
Inaczej rzecz ma się z neologizmami powstałymi na nazwanie rzeczy istniejących w fikcji literackiej. Wielu literatów tworzy takie wyrazy, aby doraźnie wzbogacić zasób słowny, uzupełnić brakujące im określenia potrzebne w danym kontekście.
W literaturze polskiej neologizmy zaczęto częściej stosować w polskim modernizmie, wcześniej tworzyli je Juliusz Słowacki i Cyprian Kamil Norwid. Dopiero w Młodej Polsce neologizacja poezji najpierw objęła futurystów – Bruno Jasieński, Stanisław Młodożeniec (m.in. XX wiek, W drodze) – a następnie pisarzy epoki postmodernizmu – Juliana Tuwima i Bolesława Leśmiana. Tuwim (Bal w operze, Słopiewnie) i Leśmian (Dusiołek, Śnigrobek), a także Aleksander Wat marzyli o stworzeniu języka pozarozumowego, który swoją neologistyczną znaczeniowością nie budził racjonalnych skojarzeń, lecz przeciwnie – irracjonalne odczucia. Na epoce języka pozarozumowego wzorowali się później Miron Białoszewski i Stanisław Lem.
W polszczyźnie jednym z twórców często sięgających do neologizmów był Bolesław Leśmian, a w języku angielskim James Joyce. Leśmian zreformował zupełnie wszystkie skojarzeniowo ważne człony językowe dochodząc do perfekcji budowania nastroju słowami. Ważnym utworem Joyce’a jest Finnegans Wake – dzieło, które nie tylko nie może być zakwalifikowane do jakiejkolwiek kategorii i gatunku, ale zgodnie z hipotezami język, jakim jest pisany ten utwór, ma być zrozumiały dla całej ludzkości pozarozumowo.
Do zagranicznych pisarzy, którzy często stosowali neologizmy w swoich dziełach, można zaliczyć m.in. Lewisa Carrolla, George’a Orwella, Samuela Becketta, Briana Aldissa, Roalda Dahla, J.R.R. Tolkiena i Terry’ego Pratchetta.
W literaturze przedmiotu podejmowany jest też problem tłumaczenia neologizmów na inny język[16].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Urbańczyk 1992 ↓, s. 221.
- ↑ Jadacka i Markowski 2022a ↓, s. 1581.
- ↑ a b Urbańczyk 1992 ↓, s. 221–222.
- ↑ a b c d Mistrík 1993 ↓, s. 294.
- ↑ a b Pstyga 2003 ↓, s. 44.
- ↑ a b c Fjeld i Nygaard 2012 ↓, s. 223.
- ↑ a b Dąbrowska 2014 ↓, s. 39.
- ↑ Olga Martincová , Neologismus, [w:] Petr Karlík, Marek Nekula, Jana Pleskalová (red.), Nový encyklopedický slovník češtiny, 2017 (cz.).
- ↑ Jadacka i Markowski 2022b ↓, s. 1626.
- ↑ Joanna Dobkowska , W pigułce. Nauka o języku. Repetytorium. Liceum i technikum, Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 2019, s. 68, ISBN 978-83-02-18249-5, OCLC 1107607313 .
- ↑ a b Olga Martincová , Okazionalismus, [w:] Petr Karlík, Marek Nekula, Jana Pleskalová (red.), Nový encyklopedický slovník češtiny, 2017 (cz.).
- ↑ Smółkowa 2001 ↓, s. 28.
- ↑ Dąbrowska 2014 ↓, s. 38–39.
- ↑ Jan Mazur , Słownictwo współczesnej polszczyzny w okresie przemian, Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2000, s. 55, ISBN 83-227-1617-6, OCLC 47864390 .
- ↑ Petrovčič 2013 ↓, s. 298.
- ↑ Piotr Sulikowski: Neologismus in der polnischen Dichtung: eine translatorische Analyse. Besprochen anhand der Beispiele des dem übersetzerischen Werk von Karl Dedecius. Hamburg 2007.
Bibliografia
edytuj- Anna Dąbrowska , Język polski w ćwierćwieczu wolności (1989–2014), [w:] Dennis Scheller-Boltz (red.), Język Polski – 25 lat po Przełomie. Die polnische Sprache – 25 Jahre nach der Wende, Hildesheim–Zürich–New York: Georg Olms Verlag, 2014, s. 23–54, ISBN 978-3-487-15183-0, OCLC 893441277 .
- Ruth Vatvedt Fjeld , Lars Nygaard , Lexical neography in modern Norwegian, [w:] Gisle Andersen (red.), Exploring Newspaper Language: Using the Web to Create and Investigate a Large Corpus of Modern Norwegian, Amsterdam–Philadelphia: John Benjamins Publishing, 2012 (Studies in Corpus Linguistics 49), s. 221–240, DOI: 10.1075/scl.49.10fje, ISBN 978-90-272-0354-0, ISBN 978-90-272-7499-1, ISBN 978-12-804-9766-7, ISBN 978-66-135-9289-7, OCLC 779828976 (ang.).
- Hanna Jadacka, Andrzej Markowski, Hasła problemowe, [w:] Andrzej Markowski (red.), Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, t. 2: Q–Ż, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2022a, s. 1581–1582, ISBN 978-83-01-22136-2, ISBN 978-83-01-22135-5, OCLC 1325603935 , hasło „innowacja językowa”.
- Hanna Jadacka, Andrzej Markowski, Hasła problemowe, [w:] Andrzej Markowski (red.), Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, t. 2: Q–Ż, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2022b, s. 1625–1626, ISBN 978-83-01-22136-2, ISBN 978-83-01-22135-5, OCLC 1325603935 , hasło „neologizmy”.
- Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, Bratislava: Obzor, 1993, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
- Mateja Petrovčič , Chinese-English Translations of Neologisms in Online Dictionaries, [w:] Jana S. Rošker, Nataša Vampelj Suhadolnik (red.), Modernisation of Chinese Culture: Continuity and Change, Newcastle upon Tyne: Cambridge Scholars Publishing, 2013, s. 297–341, ISBN 978-1-4438-4593-9, ISBN 978-1-4438-6772-6, OCLC 828620836 (ang.).
- Alicja Pstyga , Wokół struktury słowa, Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 2003, ISBN 83-7326-166-4, OCLC 54025226 .
- Teresa Smółkowa , Neologizmy we współczesnej leksyce polskiej, Kraków: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku, 2001 (Prace Instytutu Języka Polskiego 113), ISBN 83-88866-00-1, OCLC 48780059 .
- Piotr Sulikowski , Neologismus in der polnischen Dichtung: eine translatorische Analyse. Besprochen anhand der Beispiele des dem übersetzerischen Werk von Karl Dedecius, Hamburg: Verlag Dr. Kovač, 2007 (Schriftenreihe Schriften zur vergleichenden Sprachwissenschaft 1), ISBN 3-8300-3223-4, OCLC 863535897 (niem.).
- Stanisław Urbańczyk (red.), Encyklopedia języka polskiego, Wrocław–Warszawa–Kraków: Ossolineum, 1992, ISBN 83-04-029-94-4 .