Nibylis
rodzaj drapieżnego ssaka
Nibylis[13] (Lycalopex) – rodzaj ssaka drapieżnych z rodziny psowatych (Canidae).
| Lycalopex[1] | |||||
| Burmeister, 1854[2] | |||||
 Przedstawiciel rodzaju – nibylis Darwina (L. fulvipes) | |||||
| Systematyka | |||||
| Domena | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Królestwo | |||||
| Typ | |||||
| Podtyp | |||||
| Gromada | |||||
| Rząd | |||||
| Podrząd | |||||
| Infrarząd | |||||
| Rodzina | |||||
| Rodzaj |
nibylis | ||||
| Typ nomenklatoryczny | |||||
|
Canis magellanicus J.E. Gray, 1847 (= Canis culpaeus Molina, 1782) | |||||
| |||||
| Gatunki | |||||
| |||||
WystępowanieEdytuj
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce Południowej[14][15][16].
MorfologiaEdytuj
Długość ciała samic 48–89 cm, samców 44,5–92,5, długość ogona 11,5–49,3 cm; masa ciała samic 1,8–10 kg, samców 1,9–13,8 kg[15].
SystematykaEdytuj
EtymologiaEdytuj
- Procyon: gr. προ pro „przed”; κυων kuōn, κυνος kunos „pies”[17]. Gatunek typowy: Procyon gymnocercus Fisher, 1814; młodszy homonim Procyon Storr, 1780 (Procyonidae).
- Vulpes: łac. vulpes, vulpis „lis”[18]. Gatunek typowy: Vulpes fulvipes W. Martin, 1837; młodszy homonim Vulpes Frisch, 1775 (Canidae).
- Lycalopex: gr. λύκος lýkos „wilk”; αλωπηξ alōpēx, αλωπεκος alōpekos „lis”[19].
- Pseudalopex (Pseudolopex, Pseudolycos – gr. λυκος lukos „wilk”): gr. ψευδος pseudos „fałszywy”; αλωπηξ alōpēx, αλωπεκος alōpekos „lis”[20]. Gatunek typowy: Canis magellanicus J.E. Gray, 1847 (= Canis culpaeus Molina, 1782).
- Thous: gr. θως thōs, θωος thōus „szakal”[21]. Gatunek typowy: Vulpes fulvipes Martin, 1837.
- Nothocyon: gr. νοθος nothos „fałszywy”; κυων kuōn, κυνος kunos „pies”[22].
- Eunothocyon: gr. ευ eu „ładny, piękny, typowy”[23]; rodzaj Nothocyon Wortman & Matthew, 1899. Gatunek typowy: Canis sladeni O. Thomas, 1904 (= Canis vetulus Lund, 1842).
- Angusticeps: łac. angustus „wąski, mały”[24]; -ceps – „-głowy”, od caput, capitis „głowa”[25]. Gatunek typowy: Canis reissii[b] Hilzheimer, 1906.
- Viverriceps: rodzaj Viverra Linnaeus, 1758 (wiwera); -ceps „-głowy”, od caput, capitis „głowa”[25]. Gatunek typowy: Canis reissii[b] Hilzheimer, 1906.
- Microcyon: gr. μικρος mikros „mały”[26]; κυων kuōn, κυνος kunos „pies”[27]. Gatunek typowy: Speothos riveti Trouessart, 1906 (= Canis culpaeus Molina, 1782).
Podział systematycznyEdytuj
Do rodzaju należą następujące żyjące współcześnie gatunki[14][13]:
- Lycalopex vetulus (Lund, 1842) – nibylis siwy
- Lycalopex fulvipes (W. Martin, 1837) – nibylis Darwina
- Lycalopex culpaeus (Molina, 1782) – nibylis andyjski
- Lycalopex griseus (J.E. Gray, 1837) – nibylis argentyński
- Lycalopex gymnocercus (G. Fischer, 1814) – nibylis pampasowy
- Lycalopex sechurae (O. Thomas, 1900) – nibylis drobnozębny
Opisano również gatunki wymarłe:
- Lycalopex cultridens (P. Gervais & Ameghino, 1880)[28] (Ameryka Południowa; pliocen).
- Lycalopex ensenadensis (Ameghino, 1888)[29][30] (Ameryka Południowa; plejstocen).
- Lycalopex peruanus (Nordenskiöld, 1908)[31] (Ameryka Południowa; plejstocen).
UwagiEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Lycalopex, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ H. Burmeister: Systematische Uebersicht der Thiere Brasiliens: welche während einer Reise durch die Provinzen von Rio de Janeiro und Minas geraës gesammlt oder beobachtet Wurden. T. 1. Berlin: G. Reimer, 1854, s. 95. (niem.).
- ↑ G. Fischer: Zoognosia tabulis synopticis illustrata: in usum praelectionum Academiae imperialis medico-chirugicae mosquensis edita. Cz. 3. Mosquae: Typis Nicolai S. Vsevolozsky, 1814, s. xi, 178. (łac.).
- ↑ W. Martin. Observations upon a New Fox from Mr. Darwin’s Collection (Vulpes fulvipes). „Proceedings of the Zoological Society of London”. 5, s. 11, 1837. (ang.).
- ↑ H. Burmeister: Erlauterungen zur fauna Brasiliens: enthaltend Abbildungen und ausfuhrliche Beschreibungen neuer oder ungenugend bekannter Thier-Arten. Berlin: Georg Reimer, 1856, s. 24, 44. (niem.).
- ↑ J.E. Gray. Notes on the Skulls of the Species of Dogs, Wolves, and Foxes (Canidae) in the Collection of the British Museum. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1868, s. 514, 1868. (ang.).
- ↑ J.L. Wortman & W.D. Matthew. The ancestry of certain members of the Canidae, the Viverridae, and Procyonidae. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 12 (6), s. 62, 1899. (ang.).
- ↑ a b R.A. Philippi. Einige neue Chilenische Canis-Arten. „Archiv für Naturgeschicthe”. 69, s. 157, 1903. (niem.).
- ↑ J. A. Allen: Reports of the Princeton University Expeditions to Patagonia, 1896-1899. Wyd. 1. Cz. 3. Princeton: The University, 1905, s. 152. (ang.).
- ↑ Hilzheimer 1906 ↓, s. 114.
- ↑ Hilzheimer 1906 ↓, s. 116.
- ↑ É. L. Trouessart. Sur une espèce nouvelle du genre Icticyon (Speothos), provenant de l'Equateur. „Comptes Rendus Hebdomadaires des Séances de l'Académie des Sciences”. 143, s. 1186, 1906. (fr.).
- ↑ a b W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 149. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 430. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
- ↑ a b C. Sillero-Zubiri: Family Canidae (Dogs). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (red. red.): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 429–432. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (red. red.): Genus Lycalopex. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-05-18]. (ang.).
- ↑ Palmer 1904 ↓, s. 568.
- ↑ Palmer 1904 ↓, s. 708.
- ↑ Palmer 1904 ↓, s. 388.
- ↑ Palmer 1904 ↓, s. 588.
- ↑ Palmer 1904 ↓, s. 676.
- ↑ Palmer 1904 ↓, s. 462.
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 86.
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 16.
- ↑ a b Jaeger 1944 ↓, s. 44.
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 136.
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 66.
- ↑ H.F.P. Gervais & F. Ameghino: Los mamiferos fosiles de la America Meridional / Les mammifères fossiles de l’Amérique du Sud. Paris; Buenos Aires: F. Savy; Igon Hermanos, 1880, s. 38. (hiszp. • fr.).
- ↑ F. Ameghino: Rápidas diagnosis de algunos mamíferos fósiles nuevos de la República Argentina. Buenos Aires: Pablo E. Coni é hijos, 1888, s. 5. (hiszp.).
- ↑ Mariano A. Ramírez i Francisco J. Prevosti. Systematic revision of some fossil foxes (Carnivora, Canidae) from the Pleistocene of Argentina. „Ameghiniana”. 51 (1), s. 37–51, 2014. (ang.).
- ↑ E. Nordenskiöld. Ein neuer Fundort für sâugetierfossilien in Peru. „Arkiv för zoologi”. 4 (11), s. 10, 1908. (niem.).
BibliografiaEdytuj
- M. Hilzheimer. Papio mundamensis, Felis deliensis, Canis reissii und andre neue Säugetiere. „Zoologischer Anzeiger”. 30, s. 109-118, 1906. (niem.).
- T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 1–984, 1904. (ang.).
- E.C. Jaeger: Source-book of biological names and terms. Wyd. 1. Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 1-256. (ang.).