Nicholas Metropolis
Nicholas Metropolis (gr. Νικόλαος Μητρόπουλος[1]; ur. 11 czerwca 1915 w Chicago, zm. 17 października 1999 w Los Alamos) – amerykański fizyk pochodzenia greckiego, jeden z pierwszych pracowników Los Alamos National Laboratory, członek Projektu Manhattan i współtwórca metody Monte Carlo[2][3].
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 października 1999 |
| Zawód, zajęcie |
profesor fizyki chemicznej |
| Tytuł naukowy |
profesor |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
Dyrektor Institute for Computer Research, Laboratory Senior Fellow |
| Pracodawca | |
| Odznaczenia | |
| Computer Pioneer Award (1984) | |
Życiorys edytuj
Wczesne życie i wykształcenie edytuj
Uzyskał wykształcenie na Uniwersytecie Chicagowskim w dziedzinie fizyki chemicznej (BS 1936, PhD 1941), broniąc doktorat The structure of electronic bands of polyatomic molecules: II. Vibrational analysis of the absorption system of sulphur dioxide of λ3400–2600 pod kierunkiem Roberta Mullikena[2].
Praca zawodowa edytuj
Po ukończeniu nauki pozostał na uczelni w Chicago, gdzie pracował z Jamesem Franckiem[2]. Miał tam także kontakt m.in. z Enrico Fermim i Edwardem Tellerem, którzy projektowali i badali wówczas działanie pierwszego reaktora jądrowego Chicago Pile-1. Te zajęcia przerwała jednak mobilizacja wojenna[4].
Projekt Manhattan edytuj
Metropolis, Fermi i Teller znajdowali się wśród pierwszej grupy 50 naukowców zatrudnionych przez Roberta Oppenheimera do Projektu Manhattan w momencie otwarcia Laboratorium Los Alamos około kwietnia 1943. Zajmował się tam zarządzaniem obliczeniami i naprawą maszyn liczących. Podobnie jak Enrico Fermi, John von Neumann, Stanisław Ulam i inni, szybko zdał sobie sprawę z potencjału, jaki oferował wykorzystywany w projekcie komputer ENIAC[2][3].
Metoda Monte Carlo i komputery MANIAC edytuj
Po II wojnie światowej powrócił na trzy lata do pracy akademickiej w Chicago, kontynuując pomaganie w pracach nad komputerem ENIAC; w 1948 przeniósł się ponownie do Los Alamos, tym razem jako kierownik działu teoretycznego poświęconego projektowi i budowie komputerów MANIAC I (1952) i MANIAC II (1957). Według jego relacji, wybrał te skróty mając nadzieję na zahamowanie tego stylu nazewnictwa wczesnych komputerów, ale jak oceniał później z niezadowoleniem, przyniosło to przeciwny rezultat[5].
Kierowana przez Metropolisa grupa badaczy obejmująca von Neumanna, Ulama oraz Marshalla i Ariannę Rosenbluth rozwijała wówczas stosowaną już w czasie wojny probabilistyczną technikę umożliwiającą przybliżone rozwiązywanie problemów matematycznych, które są niepraktyczne lub niemożliwe do obliczenia analitycznego. Nicholas nazwał to podejście metodą Monte Carlo, inspirując się anegdotami współpracownika o kasynach Monte Carlo. Wszystkie metody Monte Carlo opierają się na wielokrotnym losowaniu prób – co stało się wydajne dzięki budowie komputerów – i używaniu ich jako prostej podstawy do dowolnie dokładnego obliczenia poszukiwanej własności badanej funkcji. Opublikowany w 1953 opis ich techniki[6] uogólniła publikacja Hastingsa w 1970[7], w związku z czym ta jej postać jest obecnie znana jako algorytm Metropolisa-Hastingsa, i zalicza się ją do technik próbkowania Monte Carlo łańcuchami Markowa. Prace te zainspirowały rozwój wielu podobnych klas metod[2][3][4].
Życie prywatne edytuj
Miał dwie córki i syna. Do późnego wieku miał aktywnie uprawiać tenis i narciarstwo. Wystąpił w filmie Mężowie i żony (1992) Woody’ego Allena w roli naukowca. Zmarł 17 października 1999 w Los Alamos, dożywszy 84 lat[2][5].
Wyróżnienia edytuj
Odebrał Computer Pioneer Award IEEE, został także uhonorowany członkostwem w szeregu towarzystw naukowych, takich jak Amerykańska Akademia Sztuk i Nauk, czy Amerykańskie Towarzystwo Matematyczne, i tytułem Fellow American Physical Society, które nazwało na jego cześć nagrodę dla najlepszych prac doktoranckich w dziedzinie fizyki komputerowej[5].
Według jednego źródła, miał być także osobą, która zasugerowała pochodzące z języka greckiego nazwy dla pierwiastków technetu i astatu ich odkrywcy, Emilio Segrè[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Χ Βαρβογλης, Ελληνική σφραγίδα στο πρώτο «μηχανοργανωμένο» πείραμα [online], Ειδήσεις – νέα – Το Βήμα Online, 25 listopada 2008 [dostęp 2019-03-08] (gr.).
- ↑ a b c d e f The Metropolis Fellowship: Who Was Nick Metropolis?, „National Security Science Magazine”, 2, Los Alamos National Laboratory, 2011 [dostęp 2019-03-08].
- ↑ a b c Nicholas Metropolis, The Beginning of the Monte Carlo Method, „Los Alamos Science”, 15, 1987.
- ↑ a b Herbert L. Anderson, Metropolis, Monte Carlo, and the MANIAC, „Los Alamos Science”, 14, 1987.
- ↑ a b c d Nandor L. Balazs i inni, Nicholas Constantine Metropolis, „Physics Today”, 53 (10), 2000, s. 100–101, DOI: 10.1063/1.1325208, ISSN 0031-9228 [dostęp 2019-03-08] (ang.).
- ↑ Nicholas Metropolis i inni, Equation of State Calculations by Fast Computing Machines, „The Journal of Chemical Physics”, 21 (6), 1953, s. 1087–1092, DOI: 10.1063/1.1699114, ISSN 0021-9606 [dostęp 2019-03-08] (ang.).
- ↑ W.K. Hastings, Monte Carlo sampling methods using Markov chains and their applications, „Biometrika”, 57 (1), 1970, s. 97–109, DOI: 10.1093/biomet/57.1.97, ISSN 0006-3444 [dostęp 2019-03-08] (ang.).