Nick Adams

amerykański aktor

Nicholas Aloysius Adamschock[1], lepiej znany jako Nick Adams (ur. 10 lipca 1931 w Nanticoke, zm. 7 lutego 1968 w Beverly Hills) – amerykański aktor filmowy i telewizyjny. Za rolę Bena Browna w filmie Odcienie honoru (Twilight of Honor) został nominowany do Oscara[2]. W trakcie swej 18-letniej kariery aktorskiej wystąpił łącznie w 65 filmach i serialach telewizyjnych.

Nick Adams
Ilustracja
Nick Adams (1966 r.)
Imię i nazwisko

Nicholas Aloysius Adamschock

Data i miejsce urodzenia

10 lipca 1931
Nanticoke, Pensylwania, USA

Data i miejsce śmierci

7 lutego 1968
Beverly Hills

Zawód

aktor, scenarzysta

Współmałżonek

Carol Nugent
(1959-1968; jego śmierć)

Lata aktywności

1951–1968

Życiorys edytuj

Wczesne lata edytuj

Urodził się w Nanticoke w stanie Pensylwania, w rodzinie górników[3] jako syn Petera Adamshocka i Catherine Kutz, która pracowała w Western Electric[4]. Jego ojciec był z pochodzenia Ukraińcem. Dorastał z bratem Andrew, który został lekarzem. W połowie lat 30. jego rodzina przeniosła się do New Jersey, gdzie ukończył St. Peter’s College[4] w Jersey City. W 1948 roku, podczas wizyty w Nowym Jorku, 17-letni Adams brał udział w przesłuchaniu do sztuki Seana O’Caseya The Silver Tassie i poznał Jacka Palance’a. Po ukończeniu studiów postanowił rozpocząć karierę i wyjechał do Hollywood. Odbył służbę wojskową w United States Coast Guard.

Kariera edytuj

Po debiucie w muzycznym filmie romantycznym Somebody Loves Me (1952) z Betty Hutton i Ralphem Meekerem, pojawił się jako Billy Kid w westernie Warner Bros. Dziwna dama w mieście (Strange Lady in Town, 1955) w reżyserii Mervyna LeRoya z Greer Garson i Daną Andrews, a następnie otrzymał rolę Rebera w komediodramacie wojennym Mister Roberts (1955) u boku Henry’ego Fondy i Jamesa Cagneya. Wystąpił też w dramacie Nicholasa Raya Buntownik bez powodu (Rebel Without a Cause, 1955) z Jamesem Deanem[5].

Grał też w serialach, w tym CBS Poszukiwany: żywy lub martwy (Wanted Dead or Alive, 1958) jako Andy Martin oraz w 76 odcinkach westernu ABC The Rebel (1959-1961) jako Johnny Yuma. Wystąpił jako amerykański naukowiec Stephen Reinhart w filmie Daniela Hallera Giń, stworze, giń! (Die, Monster, Die!), luźno opartym na powieści Howarda Phillipsa Lovecrafta pt. Kolor z przestworzy. W 1963 nominowany w kategorii Oscar dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę w filmie Twilight of Honor[6].

Życie prywatne edytuj

11 maja 1959 poślubił Carol Nugent. Mieli dwójkę dzieci: córkę Allyson Lee (ur. 1960) i syna Jeba Stuarta (ur. 10 kwietnia 1961).

Śmierć edytuj

7 lutego 1968, w wieku 36 lat, został znaleziony martwy w swoim domu w Beverly Hills z powodu przedawkowania leków na receptę[7].

Filmografia edytuj

Filmy edytuj

  • 1952: Somebody Loves Me jako pracownik Western Union
  • 1955
  • 1956
    • Ostatni wóz (The Last Wagon) jako Ridge
    • Olbrzym jako Jett Rink (głos)
    • Our Miss Brooks jako Gary Nolan
    • A Strange Adventure jako Phil Davis
  • 1957
  • 1958
    • Prymus (Teacher's Pet) jako Barney Kovac
    • Sing Boy Sing jako C.K. Judd
    • Oferma w armii jako szer. Ben Whitledge
  • 1959
  • 1962
    • Piekło jest dla bohaterów jako Homer Janeczek
    • The Interns jako dr Sid Lackland
  • 1963
    • Odcienie honoru (Twilight of Honor) jako Ben Brown
    • The Hook jako szer. V.R. Hackett
  • 1964: The Young Lovers jako Tarragoo
  • 1965
  • 1966: Don't Worry, We'll Think of a Title jako agent KEB
  • 1967
    • Kokusai himitsu keisatsu: Zettai zetsumei jako John Carter
    • Mosby's Marauders jako sierż. Gregg
  • 1968
    • Mission Mars jako Nick Grant
    • Fever Heat jako Ace Jones
    • Los asesinos jako Shannon

Seriale TV edytuj

  • 1953: General Electric Theater jako Paul Madsen
  • 1956: The People's Choice jako Augie
  • 1957: Playhouse 90 jako Sandy
  • 1958: Poszukiwany: żywy lub martwy (Wanted Dead or Alive) jako Andy Martin
  • 1958: Richard Diamond, Private Detective jako Mickey Houseman
  • 1958: Cimarron City jako John Hartman Jr.
  • 1958: Letter to Loretta jako Chip Davidson
  • 1958: Steve Canyon jako sierż. Korman
  • 1958-59: Zane Grey Theater jako George Pelletti/Lynn Parsons (2 odcinki)
  • 1958-59: Trackdown jako Deal Jackford/Will Hastings/Luke Crane (3 odcinki)
  • 1958-61: Wagon Train jako Sam Upton/Antonio „Tonio” Gigli (2 odcinki)
  • 1959: Yancy Derringer jako wielki książę Alexis
  • 1959: Tales of Wells Fargo jako Ira Watkins
  • 1959: The David Niven Show jako sierż. Pete Manners
  • 1959-61: The Rebel jako Johnny Yuma (76 odcinków)
  • 1961: Ben Casey jako Orin Reid
  • 1961-62: The Dick Powell Show jako Nick Phillips/George Townsend (2 odcinki)
  • 1961-62: General Electric Theater jako Richard Martin/Paul Madsen (2 odcinki)
  • 1962: The Joey Bishop Show jako Snooky Bradford
  • 1962: Checkmate jako Weiler
  • 1962-63: Saints and Sinners jako Nick Alexander (18 odcinków)
  • 1963: The Ray Anthony Show
  • 1963: 77 Sunset Strip jako Max Dent
  • 1963-65: Prawo Burke’a różne role (5 odcinków)
  • 1963-67: Combat! jako szer. Mick Hellar/kpr. Marty Roberts (2 odcinki)
  • 1964: Po tamtej stronie jako Mike Benson
  • 1964: Arrest and Trial jako Ronnie Blake
  • 1964: The Reporter jako Roger
  • 1964: Wyprawa na dno morza jako Jason
  • 1964: Rawhide jako kpr. Dasovik
  • 1965: Ben Casey jako Orin Reid
  • 1965-68: The Wild Wild West jako książę/szeryf Dave Cord (2 odcinki)
  • 1967: Hondo jako dziecko Apaczów (2 odcinki)
  • 1967: Disneyland jako sierż. Gregg (2 odcinki)
  • 1967: The Monroes jako Dave Smith

Krótkometrażowe edytuj

  • 1951: Fast and Foolish

Przypisy edytuj

  1. Personalidade: Nick Adams (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2017-12-17]. (port.).
  2. Best Supporting Actor 1963: Nick Adams in Twilight of Honor. actoroscar.blogspot.com. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  3. Nick Adams - Actor. CineMagia.ro. [dostęp 2017-10-01]. (rum.).
  4. a b Nick Adams. Listal. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).
  5. Hal Erickson: Nick Adams Biography. AllMovie. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  6. Nick Adams Awards. AllMovie. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  7. Peter L. Winkler (2009-10-30): Nick Adams: His Hollywood Life and Death. Crime Magazine. [dostęp 2017-10-01]. (ang.).

Bibliografia edytuj