Nikoła Nedew
Nikoła Dimitrow Nedew (bułg. Никола Димитров Недев, ur. 7 lipca 1886 w Wielkim Tyrnowie, zm. 27 kwietnia 1970 w Sofii[1]) – bułgarski wojskowy i historyk, generał major, w latach 1938-1940 minister spraw wewnętrznych.
| |
 generał major
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1907–1936 |
| Siły zbrojne |
|
| Stanowiska |
minister spraw wewnętrznych |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Nikoła Dimitrow Nedew |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Minister spraw wewnętrznych | |
| Okres |
od 14 listopada 1938 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys edytuj
Syn nauczyciela Dimityra Popmichowa Nedewa i Marii[2]. Ukończył szkołę średnią w rodzinnym mieście, ale z uwagi na trudną sytuację materialną rodziny zrezygnował ze studiów zagranicznych i wstąpił do szkoły wojskowej w Sofii, którą ukończył w 1907, jako oficer artylerii[1]. Służył początkowo w 5 pułku artylerii w Szumenie, a następnie jako dowódca baterii w garnizonie sofijskim. W 1911 rozpoczął studia w Akademii Ecole de Guerre w Brukseli[2].
Brał udział w wojnach bałkańskich jako dowódca baterii, uczestniczył w oblężeniu Edirne. W marcu 1913 został mianowany adiutantem gen. Georgi Wazowa. W czasie I wojny światowej Nedew był dowódcą baterii w Twierdzy Szumen. Od 1914 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Wojskowej Komisji Historycznej. W 1915 walczył w bitwie pod Turtucaią. W lipcu 1916 objął stanowisko dowódcy baterii haubic w 2 pułku artylerii ciężkiej. Koniec wojny zastał go w rejonie Dojrana, gdzie służył w 9 dywizji piechoty[1].
W 1919 skierowany do Sofii, gdzie kierował sekcją historyczną Kwatery Głównej armii bułgarskiej. W 1920 uczestniczył w demarkacji linii granicznej bułgarsko-greckiej. W 1922 rozpoczął wykłady w szkole wojskowej[1]. Powrócił do czynnej służby w 1923 jako dowódca kompanii piechoty w Wielkim Tyrnowie, a od 1924 szef szkolenia taktycznego w 1 Dywizji Piechoty. W latach 1925-1928 kierował bułgarskim wywiadem wojskowym, który zreorganizował i utworzył nowe struktury odpowiedzialne za pozyskiwanie informacji wywiadowczych[1].
W marcu 1930 wyjechał do Rzymu, gdzie objął funkcję attache wojskowego. Swoją misję zakończył w sierpniu 1932, a po powrocie do kraju objął dowództwo 14 pułku piechoty. W 1934 był dowódcą 8 dywizji piechoty, a w 1935 dowódcą 4 Armii. W 1936 przeszedł w stan spoczynku i zajął się pisaniem książek z historii wojskowości.
14 listopada 1938 otrzymał stanowisko ministra spraw wewnętrznych w rządzie Georgi Kjoseiwanowa[1]. Po dymisji ze stanowiska w 1940 podjął pracę w zakładach tytoniowych Tikworian. Po przejęciu władzy przez komunistów Nedew był represjonowany. W 1950 funkcjonariusze ministerstwa spraw wewnętrznych zrewidowali dom generała i skonfiskowali jego odznaczenia, książki i dokumenty osobiste[2]. Nikoła Nedew trafił do obozu pracy w Belenem, gdzie był więziony przez trzy lata. Zmarł w 1970 w Sofii.
Był żonaty (żona Cwetanka Grozdanowa (1892-1984)), miał dwoje dzieci (córkę Ruskę i syna Dimityra).
Awanse edytuj
- podporucznik (Подпоручик) (1907)
- porucznik (Поручик) (1910)
- kapitan (Капитан) (1913)
- major (Майор) (1918)
- podpułkownik (Подполковник) (1923)
- pułkownik (Полковник) (1928)
- generał major (Генерал-майор) (1935)
Odznaczenia edytuj
Publikacje edytuj
- 1923: Дойранската епопея 1915 – 1918
- 1927: България в Световната война 1915 – 1918
- 1928: Освобождението на София
- 1934: Национална гордост
- 1937: Боевете при Плевен
- 1940: Операциите в Македония. Дойранската епопея
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 317–318.
- Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.4. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 313.