Nikołaj Fiodorowicz Gikało (ros. Николай Фёдорович Гикало; ur. 8 marca?/20 marca 1897 w Odessie, zm. 25 kwietnia 1938 w miejscu egzekucji Kommunarka pod Moskwą) – ukraiński komunista, funkcjonariusz aparatu partyjnego RKP(b) i WKP(b). W latach 1932-37 I sekretarz Komunistycznej Partii (bolszewików) Białorusi.

Nikołaj Gikało
Ilustracja
Nikołaj Gikało
Data i miejsce urodzenia

20 marca 1897
Odessa

Data i miejsce śmierci

25 kwietnia 1938
Kommunarka

I sekretarz Komunistycznej Partii (bolszewików) Uzbeckiej SRR
Okres

od kwietnia 1929
do 11 czerwca 1929

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Uzbeckiej SRR

Poprzednik

Kuprijan Kirkiż

Następca

Isaak Zielenski

I Sekretarz Komunistycznej Partii (bolszewików) Białoruskiej SRR
Okres

od 24 marca 1932
do 1 września 1937

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Białoruskiej SRR

Poprzednik

Konstantin Gej

Następca

Wasil Szaranhowicz

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru

Ukończył szkołę wojenno-felczerską w Odessie. W latach 1918-27 prowadził działalność partyjną i wojskową na Kaukazie. Był m.in. dowódcą radzieckiej 11 Armii, na przełomie lat 1918 i 1919 dowodził nieudaną obroną terytorium Terskiej Republiki Radzieckiej przed Armią Ochotniczą gen. Denikina[1].

Od 1927 do 1928 roku zasiadał w biurze środkowoazjatyckim KC WKP(b). Później przez kilkanaście miesięcy pełnił funkcję sekretarza KC Komunistycznej Partii (bolszewików) Uzbekistanu i sekretarza Komunistycznej Partii (bolszewików) Azerbejdżanu.

Od 23 stycznia 1932 do 18 marca 1937 I sekretarz KC Komunistycznej Partii (bolszewików) Białorusi.

W okresie wielkiej czystki 11 października 1937 roku został aresztowany przez NKWD. 25 kwietnia 1938 roku skazany przez Kolegium Wojskowe Sądu Najwyższego ZSRR na karę śmierci pod zarzutem szpiegostwa. Rozstrzelany tego samego dnia w miejscu egzekucji Kommunarka pod Moskwą, tam pochowany anonimowo.

10 sierpnia 1955 roku rehabilitowany postanowieniem Kolegium Wojskowego Sądu Najwyższego ZSRR.

Przypisy edytuj

  1. Терская советская республика [online], www.hrono.ru [dostęp 2018-07-18].

Bibliografia, linki edytuj