Nikołaj Kowalczuk

Nikołaj Kowalczuk
Николай Ковальчук
Pełne imię i nazwisko	Nikołaj Kuźmicz Kowalczuk
Data i miejsce urodzenia	26 lipca 1902 ; Dołhobyczów Gubernia lubelska
Data i miejsce śmierci	1972 ; Kijów
	Starszy Doradca MWD przy MBP w Warszawie
Okres	od 1953; do 1953
Przynależność polityczna	WKP (b)
Poprzednik	Michaił Biezborodow
Następca	Sierafim Lalin
	Odznaczenia

Nikołaj Kuźmicz Kowalczuk, ros. Николай Кузьмич Ковальчук (ur. 26 lipca 1902 w Dołhobyczowie w guberni lubelskiej, zm. 1972 w Kijowie) – radziecki generał porucznik, główny przedstawiciel i pełnomocnik Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ZSRR w Niemczech w latach 1946-1949, minister bezpieczeństwa państwowego Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej w latach 1949-1952, minister spraw wewnętrznych i minister bezpieczeństwa państwowego Łotewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej w 1953, starszy doradca Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ZSRR przy Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego PRL od 10 czerwca do 20 lipca 1953.

Od 1926 służył w wojskach GPU w Zakaukaskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, od 1937 w wojskach NKWD w Gruzińskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej, od 1939 szef wydziału śledczego NKWD obwodu leningradzkiego, szef Wydziału Specjalnego NKWD łużskiej grupy wojsk w 1941, zastępca szefa Wydziału Specjalnego NKWD Frontu Leningradzkiego w latach 1941-1942, szef Wydziału Specjalnego NKWD Syberyjskiego Okręgu Wojskowego w latach 1942-1943, szef kontrwywiadu Frontu Południowego w 1943, szef kontrwywiadu 4 Frontu Ukraińskiego w latach 1943-1945, szef kontrwywiadu Podkarpackiego Okręgu Wojskowego w latach 1945-1946.

Członek WKP (b) od 1927.

Odznaczenia edytuj

Order Lenina (trzykrotnie – 16 maja 1944, 30 kwietnia 1945 i 24 czerwca 1948)
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie – 17 września 1943, 16 maja 1944, 3 listopada 1944 i 24 listopada 1950)
Order Kutuzowa II klasy (21 kwietnia 1945)
Order Suworowa II klasy (29 czerwca 1945)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
Order Czerwonej Gwiazdy (26 kwietnia 1940 i 21 kwietnia 1943)
Order „Znak Honoru”
Odznaka "Honorowy Funkcjonariusz Czeki/GPU (XV)" (31 sierpnia 1937)
Order Krzyża Grunwaldu II klasy (1946, Polska)^[1]
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (Polska)
Order Lwa Białego „Za zwycięstwo” (Czechosłowacja)

Oraz medal ZSRR, 2 ordery i medal czechosłowacki.

↑ 24 czerwca 1946 „za wybitne zasługi przy wyzwoleniu Polski spod okupacji niemieckiej” M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 210

Maciej Korkuć: Skrywana okupacja. Polska 1944-1946, [w:] W cieniu czerwonej gwiazdy. Zbrodnie sowieckie na Polakach (1917-1956), Kluszczyński Kraków 2010