Niszczyciele rakietowe typu Spruance
Niszczyciele rakietowe typu Spruance – seria 30 amerykańskich niszczycieli rakietowych, które wchodziły do służby w latach 1973- 1979. W 2005 ostatnia jednostka tego typu została wycofana ze służby w US Navy. Nazwa serii okrętów pochodzi od nazwiska amerykańskiego admirała Raymonda Spruance'a.
| ||
| ||
| Kraj budowy |  Stany Zjednoczone
| |
| Użytkownicy |  US Navy
| |
| Wejście do służby | 1975 | |
| Zbudowane okręty | 30 | |
| Dane taktyczno-techniczne | ||
| Wyporność | 8000 t | |
| Długość | 171 m | |
| Szerokość | 16,8 m | |
| Zanurzenie | 8,8 m | |
| Napęd | 4 turbiny gazowe General Electric LM2500 o mocy 80 000 KM napędzające 2 śruby | |
| Prędkość | 32 węzłów | |
| Załoga | 330 | |
| Uzbrojenie | 1x61 wyrzutnie Mk41 systemu VLS wyposażonych w pociski RIM-67 SM-2, BGM-109 Tomahawk lub rakietotorpedy VL-ASROC 1 ośmioprowadnicowa wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych RIM-7 Sea Sparrow 1 osmioprowadnicowa wyrzutnia pocisków przeciwokrętowych Harpoon 2 x armata 127 mm 2 x zestaw przeciwrakietowy Phalanx CIWS 20 mm 2 x potrójne wyrzutnie torped Mk 46 | |
| Wyposażenie lotnicze | jeden śmigłowiec Sea King lub dwa Seasprite | |
HistoriaEdytuj
Pod koniec lat 60 w US Navy pojawiło się zapotrzebowanie na nowy niszczyciel przeznaczony do ochrony przed okrętami podwodnymi, grup uderzeniowych wyposażonych w lotniskowce. Niszczyciele typu Spruance zostały zaprojektowane w celu zastąpienia serii niszczycieli pochodzących z II wojny światowej, typu Allen M. Summer i Gearnig. Środki na budowę pięciu pierwszych okrętów zostały przewidziane w budżecie obronnym na rok 1969. Po wstrzymaniu finansowania, a następnie ponownym przydzieleniu środków z budżetu na rok 1970, zamówiono pierwsze trzy jednostki typu. Środki na budowę kolejnych okrętów miały pochodzić z pięciu kolejnych lat budżetowych. Łącznie zamówiono 30 okrętów które miały być budowane w stoczni Ingalls Shipbuilding. Stocznia ta jako jedyna miała budować okręty tego typu, co w założeniu miało obniżyć koszty i przyśpieszyć budowę serii.
Główna funkcją okrętów było zwalczanie okrętów podwodnych z możliwością zwalczania celów powietrznych. Przebudowa której poddano 24 jednostki dodała do możliwości okrętów także zwalczanie celów nawodnych i lądowych. Okręty typu Spruance były pierwszymi dużymi jednostkami US Navy wyposażonymi w napęd składający się z turbin gazowych. Modułowa konstrukcja okrętów ułatwiała montaż wyposażenia i uzbrojenia, a także podatność na modernizacje.
Bazując na typie Spruance opracowano koncepcję budowy śmigłowcowca. Projekt z powodu wysokich kosztów został jednak zarzucony, a zamówioną jednostkę ukończono (USS „Hayler”) w standardowej dla niszczycieli konfiguracji.
Opierając się na projekcie okrętów typu Spruance opracowano dla Iranu serię czterech jednostek, które po wybuchu w tym kraju rewolucji zostały przejęte przez US Navy, gdzie nosiły oznaczenie typ Kidd.
Proces wycofywania okrętów ze służby rozpoczął się w 1998, a zakończył w 2005
Rozwiązania techniczne zastosowane na okrętach okazały się na tyle udane że znalazły zastosowanie na późniejszych jednostkach typu Kidd i Ticonderoga.
BibliografiaEdytuj
- Jacek Krzewiński. Amerykańskie niszczyciele typu Spruance i Kidd. „Nowa Technika Wojskowa”. 1997. nr 5. s. 46 – 53.
- Marcin Chała. Niszczyciele typu Spruance. Część 1. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 9/2013. XVIII (137), wrzesień 2013. Warszawa: Magnum X.