Nitokris
Nitokris (stgr. Νίτωκρις, egip. Neitaquerti, co znaczy Neit-jest-najdoskonalsza) – ostatni władca starożytnego Egiptu z VI dynastii, a jednocześnie pierwsza kobieta na tronie Dolnego i Górnego Egiptu rządząca samodzielnie i, przynajmniej nominalnie, uważana za władcę całego kraju.
| ||
władca Egiptu | ||
Okres | od 2218 p.n.e.? do 2216 p.n.e.? | |
Koronacja | {{{1. koronacja}}} | |
Poprzednik | Merenre II | |
Następca | pierwszy okres przejściowy | |
królowa Egiptu | ||
Jako żona | Merenre II | |
Dane biograficzne | ||
Dynastia | VI dynastia | |
Data śmierci | 2216 p.n.e.? | |
Przyczyna śmierci | samobójstwo? | |
Mąż | Merenre II |
| ||||||||||||
Neitaquerti w hieroglifach |
Lata panowaniaEdytuj
- ok. 2200 p.n.e. (Grimal)
- 2218 p.n.e. – 2216 p.n.e. (Kwiatkowski)
- ok. 2180 p.n.e. (Schneider)
Papirus turyński określa czas sprawowania przez nią władzy na 2 lata, 1 miesiąc i 1 dzień, Maneton przypisuje jej 12, a Eratostenes – 6 lat rządów.
LegendyEdytuj
Legenda, którą Herodot przekazuje w swoich Dziełach mówi, że jej mąż został zamordowany, a Nitokris, znając zabójców, zaprosiła ich na ucztę, podczas której otworzyła sekretny kanał, przez który woda zalała komnatę, topiąc biesiadników[1]. Następnie, chcąc uniknąć zemsty, popełniła samobójstwo, zamykając się w komorze pełnej popiołów. Niektórzy badacze dziejów starożytnego Egiptu nie wykluczają też takiego przebiegu wydarzeń. W czasach greckich przeszła do legendy jako Rodopis, kurtyzana i mityczna fundatorka trzeciej piramidy (Mykerinosa) w Gizie.
FaktyEdytuj
Dane odnośnie do jej panowania są bardzo niepewne. Była siostrą i żoną Merenrego II. Po jego śmierci wybuchły w kraju niepokoje społeczne, w czasie których pojawiło się wielu uzurpatorów. Nitokris zdołała ich usunąć i sama objęła rządy. Niestety, nie odnaleziono dotychczas żadnych świadectw archeologicznych mówiących o jej panowaniu. Nie wiadomo również, gdzie została pochowana.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Jacq Christian: Egipcjanki. Barbara Tkaczow (tłum.). Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 44. ISBN 978-83-7391-771-2.
BibliografiaEdytuj
- Grimal N.: Dzieje starożytnego Egiptu. Warszawa: PIW, 2004, s. 98. ISBN 83-06-02917-8.
- Kwiatkowski B.: Poczet faraonów. Warszawa: Iskry, 2002, s. 194-195. ISBN 83-207-1677-2.
- Schneider Th.: Leksykon faraonów. Warszawa-Kraków: Wyd. Naukowe PWN, 2001, s. 206-207. ISBN 83-01-13479-8.