Wikipedia

No Prayer on the Road

No Prayer on the Road – trasa koncertowa heavymetalowego zespołu Iron Maiden, która trwała od 19 września 1990 roku do 21 września 1991 roku i obejmowała koncerty na trzech kontynentach, w 22 krajach – po raz pierwszy zespół wystąpił zarówno w Irlandii Południowej, jak i Północnej. Była to pierwsza trasa z udziałem gitarzysty Janicka Gersa, który zastąpił Adriana Smitha. Po niezwykle spektakularnych, ogromnych koncertach w minionej dekadzie, muzycy w odpowiedzi na medialne oskarżenia o „sceniczne efekciarstwo”, postanowili powrócić do korzeni, prezentując show oparte wyłącznie o podstawowe wyposażenie sceniczne (poza efektownymi światłami), dając serię koncertów w kameralnych salach brytyjskich miast. Etap ten nosił nazwę „Intercity Express Tour”. Supportem na tej części trasy była obiecująca grupa Wolfsbane, frontmanem której okazał się sam Blaze Bayley – w przyszłości zastępca Bruce’a Dickinsona w Iron Maiden[1].

No Prayer on the Road
Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy

No Prayer for the Dying

Lokalizacje

Ameryka Północna, Azja, Europa

Data rozpoczęcia

19 września 1990

Data zakończenia

21 września 1991

Liczba koncertów

122
odwołanych: 7

Widownia

2,5 mln

Iron Maiden
7th Tour of a 7th Tour
(1988) 		No Prayer on the Road
(1990–1991) 		Fear of the Dark Tour
(1992)

Gościem specjalnym trasy po Europie i USA była amerykańska formacja Anthrax. Amerykanie ten etap kariery wspominali jako jedno z najlepszych wydarzeń, w którym brali udział. Koncerty zostały całkowicie wyprzedane, ale 7 z nich musiało zostać anulowanych ze względu na problemy zdrowotne muzyków. 33 koncerty na terytorium Europy kontynentalnej zobaczyło aż 530 tys. widzów zaś w każdym z obiektów grupa ustanowiła rekord frekwencji[2]. Iron Maiden występowali w ogromnych arenach sportowych, byli gwiazdą „Roskilde Festival”, na który przybyło ponad 65 tys. widzów, zaś dwa koncerty zagrane tego samego dnia na torze Bol d’Or we Francji, zgromadziły po 40 tys. widzów. Według muzyków koncerty zagrane w latach 1990/91 można uznać za jedne z najbardziej energetycznych w historii formacji. 122 występy przyciągnęły blisko 2,5 miliona widzów[1].

Supporty edytuj

Setlista edytuj

  • Introdukcja: soundtrack do filmu „633 Squadron”, wszystkie koncerty trasy.
  1. „Tailgunner” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
  2. „Public Enema Number One” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
  3. „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)
  4. „Die with Your Boots On” (z albumu Piece of Mind, 1983)
  5. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  6. „22 Acacia Avenue” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  7. „Holy Smoke” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
  8. „The Assassin” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
  9. „No Prayer for the Dying” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
  10. „Hooks in You” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
  11. „The Clairvoyant” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
  12. „2 Minutes to Midnight” (z albumu Powerslave, 1984)
  13. „The Trooper” (z albumu Piece of Mind, 1983)
  14. „Heaven Can Wait” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
  15. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

  1. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  2. „Bring Your Daughter… to the Slaughter” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990)
  3. „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  4. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

  • „Hooks In You” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990) oraz „The Assassin” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990) nie zagrano na trasie po USA (1991)[4].
  • „The Prisoner” (z albumu The Number of the Beast, 1982) i „The Evil That Men Do” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988) zastąpiły „Hooks In You” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990), „The Assassin” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990) oraz „Holy Smoke” (z albumu No Prayer for the Dying, 1990), podczas letniego tournee (festiwale oraz Bol d’Or)[4].

Oprawa trasy edytuj

Trasa koncertowa „No Prayer on the Road” charakteryzowała się najskromniejszą, wręcz ascetyczną oprawą, jaką zespół zaprezentował publiczności od czasów ostatnich koncertów z Paulem Di’Anno we wrześniu 1981 roku. Całkowicie zrezygnowano z jakichkolwiek rekwizytów, rozbudowanej scenografii i dodatkowych dekoracji. Nie było również pirotechniki. W głębi estrady, po obu stronach perkusyjnego podium, ustawiono rzędy kolumn zwieńczonych wzmacniaczami „Marshall”. Stanowiło to całkowite przeciwieństwo wszystkich tras z lat 1982–1988, na potrzeby których zespół woził ze sobą coraz bardziej monumentalną scenografię[1].

Muzycy oraz management, nawiązując do niezwykle surowego brzmienia nowego albumu, pragnęli odzwierciedlić nową jakość estetyczną również w odniesieniu do skromniejszej prezentacji koncertowej. Członkowie grupy wybiegali na scenę pozbawieni wymyślnych, spandeksowych uniformów i ozdób, ubrani w białe adidasy i jeansy, względnie skórzane kurtki. Podest sceny pokryto tworzywem z promieniście rozchodzącymi się biało – czarnymi wstęgami, przywodzącymi na myśl ozdoby znane z cyrkowych aren. W głębi estrady zmieniały się backdropy (nawet 10 wariantów) z reprodukcjami ilustracji okładkowych znanych z poszczególnych wydawnictw grupy, co na taką skalę zespół uczynił po raz pierwszy w karierze[1].

Zachowano natomiast potężne oświetlenie, tworzące zwartą konstrukcję wiszącą nad estradą, imponującą rampę wyposażoną w zestawy halogenów, listwy wielokolorowych świateł zawieszonych nad karniszami ze wspomnianymi backdropami, otaczających podesty estrady, jej boczne cokoły oraz tył zestawu perkusyjnego. W sumie koncerty realizowane w pełnym wymiarze oprawy, oświetlało nawet 800 jupiterów, rzutników i stroboskopów. Oczywiście, nie mogło zabraknąć maskotki grupy – Eddiego. W wersji mobilnej ukazywał się jako trzymetrowy zombie w przebraniu fana grupy, zaś podczas utworu „Iron Maiden” w tyle estrady widniała ogromna płyta nagrobkowa, która na oczach publiczności rozpadała się na kawałki, by ukazać upiorne, potężnych wymiarów wcielenie maszkary, znane z okładki promowanego albumu No Prayer for the Dying. Nie zapomniano również o użyciu potężnego nagłośnienia, którego moc na wielu koncertach sięgała około 200 tys. watów[1].

Daty trasy[5] edytuj

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data Miasto Kraj Obiekt
Intercity Express Tour UK
19 września 1990 Milton Keynes   Anglia Woughton Centre (Secret Show)
20 września 1990 Southampton Mayflower Theatre
21 września 1990 Oksford Apollo Theatre
23 września 1990 Dublin   Irlandia The Point Arena
24 września 1990 Belfast   Irlandia Północna King’s Hall
26 września 1990 Newcastle   Anglia Newcastle City Hall
27 września 1990 Edynburg   Szkocja Edinburgh Playhouse
28 września 1990 Aberdeen Capitol Theatre
30 września 1990 Ayr Ayr Pavilion
1 października 1990 Preston   Anglia Guild Hall
2 października 1990 Leicester De Montfort Hall
4 października 1990 Liverpool Royal Court Theatre
5 października 1990 Hull Hull City Hall
7 października 1990 Newport   Walia Newport Centre
8 października 1990 Cambridge   Anglia Cambridge Corn Exchange
9 października 1990 Sheffield Sheffield City Hall
11 października 1990 Derby Assembly Rooms
12 października 1990 Manchester O2 Apollo Manchester
14 października 1990 Torbay Leisure Centre
15 października 1990 Poole Arts Centre
16 października 1990 Hanley Victoria Hall
18 października 1990 Londyn Hammersmith Odeon
Europa
21 października 1990 Barcelona   Hiszpania Palau St. Jordi
23 października 1990 Cascais   Portugalia Pavilhão de Cascais
25 października 1990 Madryt   Hiszpania Palacio de Deportes
27 października 1990 San Sebastián Estadio Anoeta
29 października 1990 Paryż   Francja Le Zénith
30 października 1990
1 listopada 1990 Bruksela   Belgia Forest National
2 listopada 1990 Lejda   Holandia Groenoordhallen
3 listopada 1990
5 listopada 1990 Kopenhaga   Dania K.B. Hallen
6 listopada 1990
8 listopada 1990 Drammen   Norwegia Drammenshallen
9 listopada 1990 Göteborg   Szwecja Scandinavium
10 listopada 1990 Sztokholm Isstadion
12 listopada 1990 Helsinki   Finlandia Helsinki Ice Hall
15 listopada 1990 Berlin   Niemcy Deutschlandhalle
17 listopada 1990 Berno   Szwajcaria Bern Expo
18 listopada 1990 Mediolan   Włochy Palatrussardi
19 listopada 1990 Florencja Palasport
20 listopada 1990 Rzym Palaeur
21 listopada 1990 Treviso Palasport
23 listopada 1990 Saarbrücken   Niemcy Saarlandhalle
24 listopada 1990 Grenoble   Francja Summum Arena
25 listopada 1990 Tuluza Sport Palais
26 listopada 1990 Marsylia Arena Marselie
29 listopada 1990 Turyn   Włochy Olympic Arena
30 listopada 1990
3 grudnia 1990 Monachium   Niemcy Rudi-Sedlmayer-Halle
4 grudnia 1990 Stuttgart Martin-Schleyer-Halle
5 grudnia 1990 Würzburg Carl-Diem-Halle
7 grudnia 1990 Brema Stadthalle
8 grudnia 1990 Hanower Hallenstadion
11 grudnia 1990 Edynburg   Szkocja Ingliston Exhibition & Trade Centre
13 grudnia 1990 Whitley Bay   Anglia Whitley Bay Ice Rink
14 grudnia 1990 Birmingham NEC Arena
15 grudnia 1990
17 grudnia 1990 Londyn Wembley Arena
18 grudnia 1990
20 grudnia 1990 Genk   Belgia Limburghal
21 grudnia 1990 Dortmund   Niemcy Westfalenhallen
22 grudnia 1990 Frankfurt Festhalle Frankfurt
Ameryka Północna
13 stycznia 1991 Halifax, Nowa Szkocja   Kanada Halifax Metro Centre
15 stycznia 1991 Montreal, Quebec Forum de Montréal
16 stycznia 1991 Quebec, Quebec Colisée Pepsi
18 stycznia 1991 Toronto, Ontario Maple Leaf Gardens
19 stycznia 1991 Rochester, Nowy Jork   Stany Zjednoczone War Memorial
21 stycznia 1991 East Rutherford, New Jersey Brendan Byrne Arena
22 stycznia 1991 Albany, Nowy Jork Knickerbocker Arena
23 stycznia 1991 Worcester, Massachusetts DCU Center
25 stycznia 1991 Providence, Rhode Island Dunkin’ Donuts Center
26 stycznia 1991 New Haven, Connecticut New Haven Coliseum
28 stycznia 1991 Springfield, Maine Maine Coliseum
29 stycznia 1991 Filadelfia, Pensylwania Spectrum Center
31 stycznia 1991 Pittsburgh, Pensylwania Pittsburg Center
1 lutego 1991 Fairfax, Wirginia Coliseum
2 lutego 1991 Charleston, Wirginia Zachodnia Charleston Palace
4 lutego 1991 Auburn Hills, Michigan The Palace of Auburn Hills
5 lutego 1991 Cleveland, Ohio Richfield Coliseum
6 lutego 1991 Cincinnati, Ohio Cincinnati Gardens
8 lutego 1991 Miami, Floryda Miami Arena
9 lutego 1991 Orlando, Floryda Amway Arena
10 lutego 1991 Tampa, Floryda Tampa Forum
12 lutego 1991 Atlanta, Georgia Omni Stadium
15 lutego 1991 Houston, Teksas The Summit Arena
16 lutego 1991 Dallas, Teksas Fairgrounds Center
17 lutego 1991 San Antonio, Teksas Convention Center Arena
19 lutego 1991 San Diego, Kalifornia Sports Arena
20 lutego 1991 Long Beach, Kalifornia Long Beach Arena
22 lutego 1991
23 lutego 1991 Phoenix, Arizona Compton Terrace
24 lutego 1991 Albuquerque, Nowy Meksyk Tingley Coliseum
25 lutego 1991 Denver, Kolorado McNichols Sports Arena
27 lutego 1991 Kansas City, Missouri Kemper Arena
28 lutego 1991 Sioux Falls, Dakota Południowa Dakotta Amphitheater
1 marca 1991 Minneapolis, Missisipi Target Center
3 marca 1991 Saint Louis, Missouri Missouri Auditorium
4 marca 1991 Rosemont, Illinois Rosemont Horizon
6 marca 1991 Winnipeg, Manitoba   Kanada Winnipeg Arena
7 marca 1991 Saskatoon, Saskatchewan Credit Union Centre
8 marca 1991 Edmonton, Alberta Agri Dome
10 marca 1991 Salem, Oregon   Stany Zjednoczone Armory Auditorium
11 marca 1991 Seattle, Waszyngton Seattle Center Coliseum
13 marca 1991 Sacramento, Kalifornia ARCO Arena
14 marca 1991 Daly City, Kalifornia Cow Palace
15 marca 1991 Bakersfield, Kalifornia Amphitheater Bakersfield
17 marca 1991 Laguna Hills, Kalifornia Irvine Meadows Amphitheatre
18 marca 1991
19 marca 1991 Salt Lake City, Utah Salt Palace
Azja
28 marca 1991 Tokio   Japonia NHK Hall
29 marca 1991
1 kwietnia 1991 Saitama Saitama Arena
2 kwietnia 1991 Osaka Kōsei Nenkin Kaikan
3 kwietnia 1991 Jokohama Cultural Gymnasium
5 kwietnia 1991 Tokio NHK Hall
Europa
29 czerwca 1991[a] Roskilde   Dania Festivalpladsen
5 września 1991 Zurych   Szwajcaria Hallenstadion
6 września 1991[b] Winterthur Alt Stadt Platz
21 września 1991[c] Tulon   Francja Circuit Paul Ricard
21 września 1991

Uwagi edytuj

  1. ↑ Headliner „Roskilde Festival”
  2. ↑ Headliner „Alt Stadt Fest”
  3. ↑ Dwa koncerty jednego dnia.
  • Inaugurujący trasę koncert w Milton Keynes grupa zagrała jako „The Holy Smokers”.
  • Pierwszy etap trasy nosił nazwę „Intercity Express Tour UK”, niemal wszystkie jego koncerty zostały zagrane w kameralnych obiektach o pojemności od 1,5 tys. do 5 tys. widzów[6].
  • Zespół po raz pierwszy wystąpił zarówno w Irlandii Południowej, jak i Północnej[6].
  • Niemal wszystkie koncerty trasy wyprzedano w bardzo krótkim czasie[6].
  • Koncerty w takich miejscach, jak Grenoble, Saskatoon, New Haven, Pittsburgh, Springfield, Providence czy Albany pomimo sprzedaży kompletu biletów, zostały odwołane z uwagi na problemy zdrowotne muzyków[6].
  • 28 koncertów zagranych w Wielkiej Brytanii w 1990 roku, obejrzało aż 160 tys. widzów. W wielu obiektach ustanowiono rekordy frekwencji[6].
  • 9 koncertów w Niemczech przyciągnęło 130 tys. fanów. Było to najlepsze i najszybciej sprzedawane niemieckie tournee grupy od 1983 roku[6].
  • 33 koncerty na terytorium Europy kontynentalnej zobaczyło aż 530 tys. widzów. W każdym z obiektów grupa ustanowiła rekord frekwencji[2].
  • 47 koncertów w ogromnych arenach i amfiteatrach USA i Kanady zobaczyło ponad milion fanów. Grupa w kilku przypadkach występowała w większych arenach (ponad 20 tys.), niż przed laty[6].
  • Grupa po raz pierwszy wystąpiła jako headliner legendarnego festiwalu w „Roskilde” przed 65 tys. fanów[6].
  • Zespół dał koncert na francuskim torze wyścigowym Bol d’Or, występując na prośbę organizatora dwukrotnie tego samego dnia przed 40 tys. ludzi[6].
  • 7 koncertów we Francji przyciągnęło łącznie 120 tys. widzów[6].
  • Zespół zagrał trzykrotnie w prestiżowej hali NHK w Tokio przed kilkunastoma tysiącami fanów[6].
  • Muzycy początkowo zamierzali wystąpić w Hongkongu, Singapurze oraz Korei Południowej. Koncerty ostatecznie nie doszły do skutku ze względu na zbyt wygórowane oczekiwania ekonomiczne lokalnych organizatorów[6].
  • Koncerty na Wembley Arena zostały profesjonalnie zarejestrowane[6].
  • Pomimo istotnych zmian trendów w ciężkim rocku oraz skromniejszej oprawy, trasa cieszyła się ogromnym powodzeniem, zaś muzycy zaprezentowali najlepszą formę od lat.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e Mick Wall: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography. Sanctuary Publishing, s. 285. ISBN 1-86074-542-3.
  2. ↑ a b Facebook [online], facebook.com [dostęp 2021-05-04].
  3. ↑ a b c d Support 1990. maidenfrance.fr, 12 lipca 2006. (fr.).
  4. ↑ a b Setlist (Standard set). [dostęp 2014-05-12].
  5. ↑ p90-UK. maidenshows.ryasrealm.com. [dostęp 2020-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-17)]. (ang.).
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m p90-japan. maidenshows.ryasrealm.com. [dostęp 2020-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=No_Prayer_on_the_Road&oldid=72309694”