Non-legato
Non-legato - (wł. "nie związane")[1] jest to rodzaj artykulacji na instrumentach muzycznych, w którym nuty nie są połączone, ale nie jest to staccato[2].
Notacja
edytujW notacji zazwyczaj nie oznacza się non-legato, gdyż jest techniką domyślną[3]. Czasami oznacza się je tak jak portato, czyli łukiem (legato) z kreskami pod spodem (tenuto)[4].
Wykonanie
edytujNa instrumentach klawiszowych non-legato wykonuje się unosząc palec przed końcem trwania nuty[5].
W śpiewie, non-legato może być używane do szczególnie szybkich koloratur, aby nuty brzmiały bardziej precyzyjnie i nie były rozmazane, a także aby zużywać mniej powietrza i utrzymywać dłuższe koloratury. Innymi słowy, nuty są podzielone na pojedyncze, małe, równomierne uderzenia powietrza krtanią, z minimalnymi cezurami pomiędzy nimi[6].
Przypisy
edytuj- ↑ Musiklehre Kapitel 5: Artikulation/Verzierungen, Seite 2 - Non Legato [online], www.musiklehre.at [dostęp 2024-08-05].
- ↑ legato, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-08-05].
- ↑ Roland Jackson, Performance Practice: A Dictionary-Guide for Musicians., 2005, s. 18 (ang.).
- ↑ Peter Walls, The New Grove Dictionary of Music and Musicians, 2001.
- ↑ Daniel Gottlob Türk, Klavierschule, 1789, s. 356 (niem.).
- ↑ Wieland Ziegenrücker, ABC Musik. Allgemeine Musiklehre., Breitkopf & Härtel, 2009, s. 230–231 (niem.).