Nowa Kultura (1950–1963)

Nowa Kulturatygodnik społeczno-literacki wydawany w latach 1950–1963 w Warszawie.

Nowa Kultura
Ilustracja
Częstotliwość

tygodnik

Państwo

 Polska

Adres

Warszawa

Organ prasowy

Związku Literatów Polskich

Tematyka

społeczno-literacka

Pierwszy numer

1950

Ostatni numer

1963

Pismo powstało z połączenia dwóch tygodników, „Odrodzenie” (1944–1950) i „Kuźnica” (1945–1950). W okresie 19521956 było oficjalnym organem Związku Literatów Polskich. Pismo propagowało hasła realizmu socjalistycznego. Jego redaktorem był Paweł Hoffman, który został zmuszony do ustąpienia ze stanowiska w roku 1955. Bezpośrednim powodem jego zwolnienia było wydrukowanie na łamach pisma „Poematu dla dorosłychAdama Ważyka – utworu sprzecznego z zasadami socrealizmu, obnażającego rzeczywistość życia budowniczych Nowej Huty[1]. Kolejnym redaktorem naczelnym został Stefan Żółkiewski, do 1968 członek KC[2]. Jego zastępcą do 1962 była Alicja Lisiecka, która pisała recenzje książek. Nazywana „Pryszczatolożką” lansowała zwłaszcza „pryszczatych” (Woroszylskiego, Mandaliana, Konwickiego), innych natomiast, choćby najzdolniejszych – Iredyńskiego, czy grupę „Współczesności” – bezlitośnie krytykowała[3].

Według Andrzeja Werblana (1958), „Nowa Kultura” była drugim po czasopiśmie „Po prostu” ośrodkiem publicystyki „rewizjonistycznej”.

W 1963 Artur Starewicz, sekretarz KC do spraw ideologicznych i propagandy, zlikwidował „Świat”, „Nową Kulturę” i „Przegląd Kulturalny”, powołując na ich miejsce, długo bojkotowany przez środowisko, tygodnik „Kultura” (1963–1981). Redaktorem naczelnym został Janusz Wilhelmi[4].

Przypisy edytuj

  1. Anna Bikont, Joanna Szczęsna: Lawina i kamienie: pisarze wobec komunizmu. Warszawa, 2006.
  2. Siedlecka 2005 ↓, s. 75.
  3. Siedlecka 2005 ↓, s. 73.
  4. Siedlecka 2005 ↓, s. 76.

Bibliografia edytuj