Nowe Hollywood

Nurt w amerykańskiej kinematografii (1967-1980)

Nowe Hollywood (New Hollywood) – nurt filmowy w amerykańskiej kinematografii z lat 1967–1980. Na powodzenie nurtu złożyło się wiele czynników: coraz większa emancypacja dyskryminowanych środowisk społeczeństwa amerykańskiego, reforma systemu hollywoodzkiego w latach 60. XX wieku, wreszcie rosnąca swoboda obyczajowa[1].

Nowe Hollywood
Lata istnienia

1967–1980

Kraj

 Stany Zjednoczone

Najważniejsi twórcy

Arthur Penn
Robert Altman
Martin Scorsese
Francis Ford Coppola
Michael Cimino

Nurty stanowiące inspirację

Francuska Nowa Fala
Hollywoodzkie kino klasyczne

Spadkobiercze nurty

Kino Nowej Przygody

Za początek nurtu uznawane są takie filmy, jak krytykujący amerykańską klasę średnią Absolwent (1967) Mike’a Nicholsa, silnie inspirowany francuską Nową Falą Bonnie i Clyde (1967) Arthura Penna oraz zrealizowany w ramach produkcji niezależnej Swobodny jeździec (1969) Dennisa Hoppera; wszystkie trzy filmy zarówno okazały się osiągnięciami artystycznymi, jak i odniosły sukces komercyjny[2]. W ogniu krytyki środowisk Nowego Hollywood znalazła się również wojna w Wietnamie (Restauracja Alicji, 1969, Penna; Taksówkarz, 1976 Martina Scorsese), a także miniona wojna koreańska (M.A.S.H., 1970, Roberta Altmana), a przesłanie emancypacyjne niosły również krytyczne wobec amerykańskiej prowincji horrory (Noc żywych trupów, 1968, George’a A. Romera; Teksańska masakra piłą mechaniczną, 1976, Tobe’a Hoopera)[3], paranoiczne thrillery stanowiące echo afery Watergate (Rozmowa, 1974, Francisa Forda Coppoli; Wszyscy ludzie prezydenta, 1976, Alana J. Pakuli)[4] oraz westerny (Mały Wielki Człowiek, 1969, Penna; McCabe i pani Miller, 1971, Altmana)[5].

Od „starego” Hollywood nowy nurt odróżniał się daleko bardziej pesymistycznym przesłaniem. Rozmyciu ulegało rozróżnienie między dobrem a złem, czego dowodem stała się postać samozwańczego mściciela Travisa Bickle’a z filmu Taksówkarz (1976) Martina Scorsese[6] czy też rodu Corleone z sagi gangsterskiej Ojciec chrzestny (1972) Coppoli[7]. Kryzys nurtu, a zarazem również silnego autorstwa, spowodowały generujące olbrzymie koszty produkcje filmowe, takie jak Czas apokalipsy (1979) Coppoli oraz Wrota niebios (1980) Michaela Cimino[8].

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. King 2002 ↓, s. 14.
  2. King 2002 ↓, s. 11-12.
  3. King 2002 ↓, s. 19.
  4. King 2002 ↓, s. 19-20.
  5. King 2002 ↓, s. 129-130.
  6. King 2002 ↓, s. 32-33.
  7. King 2002 ↓, s. 95.
  8. King 2002 ↓, s. 89-91.

Bibliografia edytuj

  • Geoff King: New Hollywood cinema: an introduction. London – New York: I.B. Tauris, 2002. ISBN 1-86064-749-9.