Numer telefonu
Numer telefonu – ciąg cyfr identyfikujących abonenta telefonicznego, których wybranie za pomocą urządzeń telekomunikacyjnych (telefon, telefaks, modem) powoduje zestawienie połączenia, przy wykorzystaniu publicznej sieci telefonicznej, z żądanym abonentem (któremu ten numer został przypisany przez operatora telekomunikacyjnego).
Rodzaje numerów telefonicznych edytuj
W publicznej sieci telefonicznej wyróżnia się trzy zasadnicze rodzaje numerów:
- numer (wewnątrz) strefowy (może nie być stosowany, w Polsce był stosowany do grudnia 2005 r.)
- numer, który należy wybrać w celu uzyskania połączenia z użytkownikiem w tej samej strefie numeracyjnej (tam gdzie jest stosowany) składa się z dwóch nierozdzielnych części:
- wskaźnika centralowego o liczbie cyfr zależnej od liczby central w danej strefie
- numeru łącza abonenckiego o liczbie cyfr zależnej od pojemności centrali
- numer, który należy wybrać w celu uzyskania połączenia z użytkownikiem w tej samej strefie numeracyjnej (tam gdzie jest stosowany) składa się z dwóch nierozdzielnych części:
- numer krajowy
- numer, który należy wybrać w celu uzyskania połączenia z użytkownikiem w kraju
- w sieci stacjonarnej składa się ze wskaźnika międzymiastowego (międzystrefowego) i numeru (wewnątrz) strefowego – części te mogą być nierozdzielne w przypadku zamkniętego planu numeracji
- w sieci ruchomej i innych, np. sieci przywoławczej, teleinformatycznej, inteligentnej składa się z wyróżnika sieci i pozostałych cyfr numeru – części te są nierozdzielne
- przy jego wybieraniu może być wymagane poprzedzenie go prefiksem krajowym
- numer międzynarodowy
- numer, który należy wybrać w celu uzyskania połączenia z użytkownikiem w innym kraju
- składa się ze wskaźnika (kodu) kraju oraz numeru krajowego
- przy jego wybieraniu jest wymagane poprzedzenie go prefiksem międzynarodowym
- ITU zaleca, aby numer międzynarodowy nie zawierał więcej niż 15 cyfr
Istnieją też numery abonenckich usług specjalnych, nie mieszczące się w tej klasyfikacji. Są to głównie numery krótkie, 3-, 4- lub 5-cyfrowe, przypisane usługom typu zegarynka, biuro numerów itp. Skrócone numery wykorzystywane są również do uzyskiwania połączeń ze służbami specjalnymi lub ratunkowymi (pogotowie ratunkowe, policja, straż pożarna itp.).
Zasady zapisu numerów telefonicznych w tekstach publikowanych przez instytucje i organy Unii Europejskiej edytuj
- Numer zawsze podaje się w formacie międzynarodowym
- Międzynarodowy numer kierunkowy poprzedza się znakiem „+” (bez spacji)
- Po międzynarodowym numerze kierunkowym i spacji podaje się pełny numer, w tym regionalny numer kierunkowy (jeżeli istnieje), w jednym bloku:
+33 140633900
- Numer wewnętrzny oddzielany jest od głównego numeru łącznikiem. Cyfr numeru wewnętrznego nie rozdziela się, ale podaje w jednym bloku
+32 222020-43657
- Można grupować numery telefonów oddzielając je ukośnikiem objętym z obu stron spacjami
+33 140633900 / 140678900 / 140123456
- Można również grupować numery w formie skróconej, końcówki numerów rozdziela się ukośnikiem bez spacji, a od numeru głównego oddziela się je łącznikiem podobnie jak numery wewnętrzne
+33 1406339-00/01/02
- Podając numer telefonu komórkowego nie należy używać skrótu „GSM” (gdyż jest wiele standardów telefonii komórkowej)
Sposoby wybierania numeru edytuj
Wybierany jest jednak nie numer jako taki, ale:
- dla połączeń zagranicznych:
- prefiks międzynarodowy – w Polsce „00”
- wskaźnik (kod) kraju
- właściwy numer
- dla połączeń wewnątrzkrajowych:
- właściwy numer (9 cyfr)
- dla połączeń z telefonów komórkowych
- właściwy numer (9 cyfr wraz z prefiksem).
W Polsce, od 5 grudnia 2005 kod regionu (tj. numer kierunkowy) został włączony w skład właściwego numeru. Spowodowało to zwiększenie liczby wolnych numerów telefonicznych. Od 30 września 2009 przed numerem nie wybiera się prefiksu krajowego (cyfry „0”)[1].
Wskaźniki międzynarodowe (kody krajów) edytuj
Wskaźniki międzynarodowe są przydzielane poszczególnym krajom przez Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny (ITU).
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Od 30 września telefonujemy bez cyfry „0” przed numerem kierunkowym miasta [online], Wyborcza.biz, 24 sierpnia 2009 [zarchiwizowane z adresu 2013-11-20].
Linki zewnętrzne edytuj
- Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 30 października 2013 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telekomunikacyjnych, w których świadczone są publicznie dostępne usługi telefoniczne (Dz.U. z 2013 r. poz. 1281)
- Urząd Komunikacji Elektronicznej – zagospodarowanie numeracji. uke.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-02)].
- Kody krajów przydzielone zgodnie z Zaleceniem ITU-T E.164 (stan na 1.11.2011)
- Urząd Publikacji – Międzyinstytucjonalny przewodnik redakcyjny – 9.3. Numery telefonów