Wikipedia

Ośrodek Sportu i Rekreacji w Zawierciu

Ośrodek Sportu i Rekreacji – jednostka budżetowa zajmująca się krzewieniem kultury fizycznej, sportu i rekreacji w Zawierciu.

Historia edytuj

Pomysł powstania ośrodka zrodził się podczas zebrania Komitetu Powiatowego PZPR w listopadzie 1961 roku. W marcu 1962 roku utworzono Społeczny Komitet Budowy Ośrodka Sportowo-Wypoczynkowego, a jego przewodniczącym został I sekretarz KP, Kazimierz Spałek. W założeniu ośrodek miał powstać w czynie społecznym[1]. Spałek zatem do komitetu dokooptował dyrektorów lokalnych zakładów pracy, którzy zapewnili pracowników i sprzęt[2].

 
Stadion 1000-lecia Państwa Polskiego

Ośrodek został zaprojektowany przez Zbigniewa Łojewskiego i początkowo obejmował basen i budynek administracyjno-gospodarczy. Wkrótce projekt rozszerzono o stadion na 16 000 miejsc, boiska, korty tenisowe i muszlę koncertową. Kompleks znajdował się między ulicami Nowotki, Okrzei i Sienkiewicza[1]. Przewodniczący komitetu budowy został Henryk Mrugała. Dla pozyskania funduszy sprzedawano cegiełki (łącznie 87 100[1]), sporządzono również makietę zaplanowanych obiektów. Budowę wspierały takie zakłady, jak Zafama, cementownia Wiek i Huta Zawiercie. Przy budowie pomagali m.in. uczniowie, harcerze, skazani na karę ograniczenia wolności i żołnierze[3].

Pierwszym zbudowanym obiektem był basen, ukończony pod koniec 1963 roku[4]. Oddany do użytku został w 1964 roku. Na część kąpielową ośrodka poza basenem składały się także: brodzik, muszla koncertowa i pawilon z kawiarnią i szatniami[5]. W marcu 1965 roku dotychczasowego kierownika budowy – Jerzego Czernka – zastąpił Ryszard Kubisa. 1 maja 1966 uroczyście oddano do użytku Stadion 1000-lecia Państwa Polskiego, opracowując na tę uroczystość pokazy gimnastyczne 1200 uczennic, do których układ opracowała Anna Otrębska, a muzykę Stanisław Rączka. Następnie, do 1967 roku, prowadzono wykończenie boisk (dwóch do siatkówki, jednego do piłki ręcznej oraz treningowego do piłki nożnej), kortów tenisowych i ogrodzenia, rozpoczęto także budowę hali sportowej zaprojektowanej przez specjalistów Politechniki Śląskiej. Kamień węgielny pod budowę hali wmurował Marian Bartolewski. Halę oddano do użytku 27 kwietnia 1968 roku[6]. 1 maja oddano do użytku Dom Sportu i Turystyki, obejmujący hotel na 40 miejsc[5]. W ramach budowy kompleksu zmodernizowano również park Szymańskiego. Całość kosztowała 34 miliony złotych[6].

W latach 70. ośrodek był również właścicielem ośrodka wypoczynkowego w Podlesicach oraz hotelu przy zamku w Ogrodzieńcu[1]. OSiR prowadził drużynę TKKF Stadion Zawiercie, która w 1992 roku zdobyła mistrzostwo Polski oldbojów w piłce nożnej[7].

W 1998 roku opracowano dokumentację i w obecności Jerzego Wysokińskiego wmurowano kamień węgielny pod budowę hali OSiR II przy Szkole Podstawowej nr 6. Właściwa budowa rozpoczęła się w lipcu 1999 roku. Hala została oddana do użytku 1 września 2001 roku i składa się z sali treningów, gabinetów: zabiegowego, lekarskiego i odnowy biologicznej, siłowni, sali zebrań, pomieszczeń techniczno-gospodarczych i zaplecza[8]. W 2004 roku zbudowano skate park, a 1 czerwca 2007 roku oddano do użytku kompleks wielofunkcyjny obejmujący boisko/lodowisko przy ulicy Wierzbowej[1]. 21 marca 2021 roku na terenie OSiR otwarto tężnię solankową[9].

Obiekty OSiR edytuj

 
Boisko OSiR przy ul. Wierzbowej

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e Jadwiga Gębka, Sławomir Gębka, Historia Ośrodka Sportu i Rekreacji [online], Dawne Zawiercie [dostęp 2022-08-21].
  2. ↑ Monografia Zawiercia, Zawiercie: Towarzystwo Miłośników Ziemi Zawierciańskej, 2003, s. 457, ISBN 83-905651-5-3.
  3. ↑ Monografia Zawiercia, Zawiercie: Towarzystwo Miłośników Ziemi Zawierciańskej, 2003, s. 458, ISBN 83-905651-5-3.
  4. ↑ Monografia Zawiercia, Zawiercie: Towarzystwo Miłośników Ziemi Zawierciańskej, 2003, s. 460, ISBN 83-905651-5-3.
  5. ↑ a b Jerzy Abramski, Zawiercie. Studium monograficzne, Zawiercie: Miejski Ośrodek Kultury „Centrum”, 1994, s. 447, ISBN 83-902833-0-1.
  6. ↑ a b Monografia Zawiercia, Zawiercie: Towarzystwo Miłośników Ziemi Zawierciańskej, 2003, s. 460–461, ISBN 83-905651-5-3.
  7. ↑ Jerzy Abramski, Zawiercie. Studium monograficzne, Zawiercie: Miejski Ośrodek Kultury „Centrum”, 1994, s. 449, ISBN 83-902833-0-1.
  8. ↑ Monografia Zawiercia, Zawiercie: Towarzystwo Miłośników Ziemi Zawierciańskej, 2003, s. 463, ISBN 83-905651-5-3.
  9. ↑ OFICJALNE OTWARCIE TĘŻNI SOLANKOWEJ [online], Ośrodek Sportu i Rekreacji w Zawierciu, 9 marca 2021 [dostęp 2022-08-21].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ośrodek_Sportu_i_Rekreacji_w_Zawierciu&oldid=69777167”