KS Lublinianka

polski klub piłki nożnej
(Przekierowano z OWKS Lublin)

KS Lublinianka – najstarszy istniejący klub sportowy z Lublina i jeden z najstarszych na Lubelszczyźnie, założony w 1921 roku. Niekiedy klub błędnie nazywany jest Lublinianką Lublin[potrzebny przypis]. Od sezonu 2023/2024 czwartoligowiec[1].

KS Lublinianka
Pełna nazwa

Klub Sportowy Lublinianka

Przydomek

Wojskowi
Duma Lublina
Zielono-Biało-Czerwoni

Barwy

zielono-biało-czerwone

Data założenia

1921

Liga

IV liga

Państwo

 Polska

Adres

ul. Leszczyńskiego 19,
20-068 Lublin

Stadion

Stadion przy ul. Leszczyńskiego

Trener

Robert Chmura

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Strona internetowa

Początkowo działający jako klub wojskowy, poprzednio sportowa spółka akcyjna, obecnie w trakcie przekształcania w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Klub zachowuje ciągłość historyczną i kultywuje tradycję przedwojennej Unii Lublin, zdobywcy tytułu mistrza Polski juniorów z roku 1938. Od kilku lat klub występuje w grupie lubelskiej IV ligi, co związane było z fatalną sytuacją finansową i organizacyjną oraz niejasnym statusem formalno-prawnym zawieszonej w próżni Sportowej Spółki Akcyjnej Lublinianka. Sezon 2010/2011 został dokończony dzięki piłkarzom oraz Stowarzyszeniu Sympatyków Lublinianki "Niezłomni"[2][3][4]. Po tym sezonie dochodzi do fuzji KP Wieniawa (niegdyś "zbuntowane grupy młodzieżowe Lublinianki") oraz KS Lublinianki. Od sezonu 2011/2012 do lipca 2013 drużyna występowała pod nazwą KS Lublinianka – Wieniawa. W 2013 roku powrócono do pierwotnej nazwy KS Lublinianka[5].

Na początku istniała sekcja lekkoatletyczna oraz piłki nożnej. Organizatorem klubu i życia sportowego był wówczas por. Felicjan Sterba. W 1923 w klubie nastąpił rozłam. Druga drużyna WKS Lublin (juniorzy), poparta przez działaczy cywilnych oderwała się od klubu, tworząc zalążek nowego klubu pod nazwą KS Lublinianka. W 1927 miała miejsce fuzja Lublinianki z WKS Lublin, w wyniku której powstał nowy klub o nazwie WKS Unia. Drużyna grała do wybuchu wojny. W czasie II wojny światowej istniał zespół konspiracyjny pod nazwą WKS Unia, który grał m.in. przeciwko Lubliniance. Jesienią 1960 roku znowu doszło do fuzji WKS Lublinianki i WKS Unii.

Historia edytuj

Historyczne nazwy klubu edytuj

  • Od 1921 Wojskowy Klub Sportowy Lublin
  • Od 1923 Klub Sportowy Lublinianka
  • Od 1926 Wojskowy Klub Sportowy Unia Lublin
  • Od 1944 Wojskowy Klub Sportowy Lublinianka
  • Od 1950 Okręgowy Wojskowy Klub Sportowy Lublin
  • Od 1953 Garnizonowy Wojskowy Klub Sportowy Lublin
  • Od 1954 Ogniwo Lublin
  • Od 1954 Wojskowy Klub Sportowy Lublinianka
  • Od 1994 Klub Sportowy Lublinianka
  • Od 2002 Klub Sportowy Lublinianka Sportowa Spółka Akcyjna
  • Od 2011 Klub Sportowy Lublinianka – Wieniawa Sp. z o.o.
  • Od 2013 Klub Sportowy Lublinianka Sp. z o.o.

Lata 1921-1942 edytuj

  • sezon 1921 – w lecie 1921 powstał Wojskowy Klub Sportowy Lublin, w skład którego weszły sekcje lekkoatletyczna oraz piłki nożnej. Organizatorem klubu i życia sportowego został por. Felicjan Sterba.
  • sezon 1923 – w roku 1923 w klubie, odgrywającym czołową rolę w piłkarstwie Lublina nastąpił rozłam. Druga drużyna WKS Lublin (juniorzy) poparta przez działaczy cywilnych oderwała się od klubu, tworząc zalążek nowego klubu pod nazwą – Klub Sportowy Lublinianka (KSL).
  • 1924 – po wejściu drużyny w skład A-klasy zdobyła ona mistrzostwo z dużą przewagą punktową.
  • sezon 1925 – Lublinianka wygrywa 2:1 (1:1) z Pogonią Wilno, co jest dużym sukcesem. Zespół przegrał dwa mecze z bardzo silną Pogonią Lwów.
  • sezon 1926 – w meczach o mistrzostwo Polski Lublinianka doznała wysokich porażek z Pogonią Lwów i Cracovią. Spowodowało to ostre wewnętrzne tarcia w klubie i doprowadziło do fuzji Lublinianki z WKS Lublin. Powstał nowy klub o nazwie WKS Unia.
  • 1927 – Unia z dużą przewagą punktową, acz nie w najlepszym stylu, zdobyła mistrzostwo okręgu. Na trybunach zasiadło jednak niewielu kibiców, a klub odczuł braki finansowe i cierpiał na niedobór wykwalifikowanego sztabu szkoleniowego.
  • 1928 – powtórzenie osiągnięcia z roku poprzedniego, mimo pogarszającej się sytuacji w lubelskim środowisku piłkarskim.
  • 1930 – Unia zdobyła mistrzostwo okręgu. W walce o wejście do ekstraklasy Unii nie wiodło się jednak najlepiej – zespół przegrał obydwa spotkania z Lechią Lwów i odpadł z dalszej walki. W następnych latach klub kilkakrotnie próbował awansować do ekstraklasy, jednakże bez powodzenia.
  • 1938 – nowo wybrane władze OZPN uzdrowiły stosunki wewnętrzne w klubie, dając impuls do ożywienia działalności sportowej. W tym okresie wielki sukces odnieśli juniorzy Unii – kwalifikując się wraz z drużynami AKS Chorzów, Czarni Sosnowiec, Lechia Lwów, Pogoń Równe, Warta Poznań, Wisła Kraków, WKS Grodno do walki o mistrzostwo Polski. Krocząc od zwycięstwa do zwycięstwa, w finale rozgrywek spotykali się z Wisłą Kraków, a mecz finałowy o mistrzostwo Polski juniorów odbył się w Warszawie w dniu 4 czerwca 1939 w przeddzień meczu PolskaSzwajcaria. Spotkanie skończyło się olbrzymim sukcesem Unii. Po 90 minutach gry i po bramkach Siarkowskiego, Machaja i Rudnickiego piłkarze z Lublina pokonali 3:2 (0:1) Wisłę Kraków. WKS Unia Lublin zdobył tytuł mistrza Polski juniorów.
  • 1939 – z chwilą wybuchu wojny praktycznie zamarła wszelka działalność sportowa.
  • 1942 – odbyły się pierwsze konspiracyjne mecze, które często przerywane były łapankami.

1942-1974 edytuj

  • 1944 – kres okupacji niemieckiej Lublina, a na początku sierpnia zaczynały na nowo organizować się kluby sportowe, wśród nich WKS Lublinianka.
  • 1945 – w czerwcu powstał lubelski OZPN, oraz poszczególne klasy rozgrywkowe. WKS Lublinianka trafiła do A-klasy.
  • sezon 1946 – WKS Lublinianka zdobyła mistrzostwo okręgu lubelskiego, lecz nie odniosła sukcesu w walce o ekstraklasę.
  • 1948/1949 – WKS Lublinianka zdobyła mistrzostwo okręgu i wywalczyła awans do nowo powstałej II ligi.
  • 1949 – klub okazale debiutował w II lidze, zajmując drugie miejsce za Garbarnią Kraków.
  • 1950 – w wyniku reorganizacji sportu w Polsce z WKS Lublinianka odeszli zawodnicy cywilni (tworząc KS Ogniwo Lublin), a klub przyjął nazwę OWKS Lublin.
  • 1951 – OWKS Lublin zajął drugie miejsce w swojej grupie II ligi za Gwardią Warszawa.
  • 1952 – nastąpiła kolejna reorganizacja systemu rozgrywek, przez co OWKS Lublin spadł z II ligi.
  • 1953 – została utworzona liga międzywojewódzka, do której trafił spadkowicz z Lublina. OWKS Lublin został przemianowany na GWKS Lublin (Garnizonowy Wojskowy Klub Sportowy), w lidze międzywojewódzkiej zajmując piąte miejsce, natomiast Ogniwo Lublin uplasował się na miejscu ósmym.
  • 1954 – zgodnie z zarządzeniem MON, dotyczącym likwidacji większości klubów typu WKS, GWKS Lublin uległ rozwiązaniu. W lidze międzywojewódzkiej pozostał tylko Ogniwo Lublin.
  • 1955 – Ogniwo Lublin przyjął nazwę Lublinianka i zajął drugie miejsce w lidze międzywojewódzkiej.
  • 1956 – jesienią rozpoczęła się ogólnonarodowa dyskusja na temat organizacji sportu, a w grudniu został reaktywowany lubelski OZPN.
  • 1957 – walka o awans do II ligi nie przyniosła Lubliniance żadnych efektów.
  • 1958 – podobnie jak w sezonie poprzednim Lublinianka nie zdobyła awansu do II ligi, jednak odniosła duży sukces wygrywając z pierwszoligową Cracovią 5:3. Drugie cenne zwycięstwo Unia odniosła nad reprezentacją Armii Wietnamskiej 3:1 (1:0). Mistrzem okręgu w tym sezonie została Lublinianka przed Unią. Unia nawiązała kontakty z klubem z NRD, Vismut Planen.
  • 1960 – WKS Unia po zdobyciu mistrzostwa okręgu zakwalifikowała się do walki o awans do II ligi, a w fazie półfinałowej pokonała Lotnika Warszawa i Gwardię Białystok. W grupie finałowej obok Unii o awans ubiegały się: Hutnik Nowa Huta, Arka Gdynia, Górnik Wałbrzych, AKS Chorzów i Górnik Konin. Decydujący mecz w listopadzie 1960 roku z Górnikiem Wałbrzych (2:0) obejrzało ok. 20 tysięcy widzów, WKS Unia awansowała do II ligi. Jesienią 1960 doszło do fuzji WKS Lublinianki i WKS Unii, a nowy klub przyjął nazwę WKS Lublinianka.
 
Zawodnicy KS Lublinianka w roku 1961.
 
Kazimierz Górski w czasie ceremonii wręczenia Krzyża Komandorskiego z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Lata od 1974 edytuj

W sezonach 1982/1983, 1994/1995 i 1995/1996 Lublinianka występowała jeszcze w II lidze. Sezon 1995/1996 przyniósł jednak największy kryzys klubu. WKS Lublinianka przechodziła reorganizację, większość sekcji zostało zlikwidowanych – obecnie, oprócz sekcji piłki nożnej, funkcjonuje jeszcze tylko sekcja pływacka, stanowiąc jednakże odrębny klub. Mimo prób polepszenia sytuacji, w piłkarskiej hierarchii klub spadał coraz niżej, do IV ligi. W 2001 roku teren, na którym znajduje się klub wydzierżawiała norweska grupa inwestycyjna. Została powołana sportowa spółka akcyjna, a większość akcji (90%) przypada w udziale Norwegom. Nowi właściciele ogłaszają ambitne plany – miała powstać galeria handlowa, hotel, multikino, oraz planowana była również modernizacja stadionu. Pojawiły się jednak kłopoty natury formalno-prawnej. W 2010 stadion tereny, na których znajduje się stadion przejęło Miasto Lublin[6].

W lecie 2011 roku, przed startem rozgrywek 4. ligi sezonu 2011/12, został powołany nowy klub na bazie zawodników Lublinianki i Wieniawy – KS Lublinianka-Wieniawa sp. z.o.o.[7].

W sezonie 2011/2012 Lublinianka wywalczyła awans do III ligi. Pierwszy sezon po powrocie do III ligi Lublinianka zakończyła na 6. miejscu w tabeli. W kolejnym do ostatniej kolejki drużyna walczyła o utrzymanie, zajmując 11. lokatę i zachowując trzecioligowy byt.

W sezonie 2014/2015 Lublinianka, na spółkę z Motorem Lublin, rozgrywała swoje spotkania na nowoczesnym stadionie miejskim Arena Lublin, który pomieścić może 15 500 kibiców. Podczas jesiennych derbów Lublina mecz Lublinianki z Motorem obejrzało 6500 osób. Spotkanie zakończyło się wynikiem 1:1 a pierwszą, inauguracyjną bramkę w rozgrywkach ligowych na nowym stadionie zdobył kapitan Lublinianki Erwin Sobiech w 45. minucie spotkania.

10 czerwca 2022, na kolejkę przed zakończeniem rozgrywek, Lublinianka zapewniła sobie awans do III ligi, wracając na ten szczebel po raz pierwszy od sezonu 2015/2016[8]. W sezonie 2022/2023, tj. pierwszym na trzecioligowym poziomie po powrocie, KS Lublinianka spadła do IV ligi, tracąc szanse na utrzymanie po meczu 31. kolejki, w którym przegrała 2:5 z Podlasiem Biała Podlaska[1].

Sukcesy edytuj

Statystyki drugoligowe edytuj

  • Liczba sezonów w II lidze: 11
  • Liczba meczów: 290
  • Punkty: 232
  • Zwycięstwa: 79
  • Remisy: 72
  • Porażki: 139
  • Bramki strzelone: 348
  • Bramki stracone: 473
  • Najwyższa wygrana w II lidze u siebie: Lublinianka – Błękitni Kielce 6:1 (1994/1995)
  • Najwyższa wygrana w II lidze na wyjeździe: Ognisko Siedlce – Lublinianka 2:5 (1949/1950), Spójnia Warszawa – Lublinianka 1:5 (1951/1952)

Zawodnicy edytuj

Z tym tematem związana jest kategoria: Piłkarze Lublinianki.
Wychowankowie Lublinianki

Wychowankowie Lublinianki grający w reprezentacji Polski:

Inne sekcje edytuj

W klubie istniała między innymi sekcja podnoszenia ciężarów, startująca w drużynowych mistrzostwach Polski[9], zdobywała brązowy medal w sezonach 1983[10], 1985[11].

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b III liga grupa IV: Podlasie - Lublinianka 5:2. Goście spadają z ligi [online], Słowo Podlasia, 27 maja 2023 [dostęp 2023-06-09] (pol.).
  2. Sprawozdanie z wyników zbiórki publicznej | LubliniankaNET [online], www.lublinianka.net [dostęp 2017-11-24] (pol.).
  3. Kibice Lublinianki ratują klub sięgając do własnej kieszeni – Kurierlubelski.pl [online], www.kurierlubelski.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
  4. Dziennik Wschodni – Lublin, Lubelskie, Lubelszczyzna – wiadomości, informacje, aktualności, artykuły, wydarzenia [online], www.dziennikwschodni.pl [dostęp 2017-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2015-03-20] (pol.).
  5. Lublinianka wraca do historycznej nazwy. lublinianka.net. [dostęp 2014-02-09]. (ang.).
  6. Miasto przejęło stadion Lublinianki. lubelskapilka.pl. [dostęp 2014-02-09]. (pol.).
  7. Sezon wielkich nadziei. Lublinianka NET. [dostęp 2011-10-26].
  8. Trzecia liga wraca na Wieniawę!. dziennikwschodni.pl. [dostęp 2022-06-11]. (pol.).
  9. Wacław Burzmiński. Debiut na „9”. „Nowiny”, s. 5, Nr 252 z 20 listopada 1980. 
  10. Sport. Z różnych dyscyplin. Ciężarowcy Polonii Przemyśl zdegradowani. „Nowiny”. Nr 269, s. 2, 15 listopada 1983. 
  11. Sport. Z różnych dyscyplin. Ciężarowcy Legii mistrzami Polski. „Nowiny”. Nr 255, s. 2, 31 października – 1, 2, 3 listopada 1985. 

Linki zewnętrzne edytuj