Obrazowanie Zeemana-Dopplera
Obrazowanie Zeemana–Dopplera – technika tomograficzna, wykorzystywana w astrofizyce do uzyskiwania obrazów pól magnetycznych gwiazd.
Metoda wykorzystuje zdolność pól magnetycznych do polaryzacji światła wyemitowanego (lub pochłoniętego) w liniach spektralnych, utworzonych w atmosferze gwiazdy (efekt Zeemana). Okresowa modulacja sygnatur Zeemana podczas rotacji gwiazdy jest wykorzystywana do iteracyjnego odtworzenia wektorowego pola magnetycznego na jej powierzchni.
Ta technika opiera się na rekonstrukcji obrazu dzięki zasadzie maksymalizacji entropii - dostarcza najprostszą geometrię pola magnetycznego (jako rozwinięcie harmonik sferycznych) do różnych rozwiązań zgodnych z danymi[1].
Obrazowanie Zeemana-Dopplera jest pierwszą techniką umożliwiającą rekonstrukcję wektorowej geometrii magnetycznej gwiazd podobnych do Słońca. Stwarza obecnie szansę do podjęcia regularnych badań magnetyzmu gwiazd i dostarczania informacji o geometrii dużych łuków, które pola magnetyczne są w stanie wytworzyć nad powierzchnią gwiazdy. Do zbierania informacji, związanych z obrazowaniem Zeemana-Dopplera, astronomowie używają spektropolarymetrów, np. ESPaDOnS[2] w CFHT na Mauna Kea (Hawaje) czy NARVAL[3] w teleskopie Bernard Lyot (Pic du Midi de Bigorre, Francja).
Przypisy edytuj
- ↑ J.-F. Donati. The surprising magnetic topology of τ Sco: fossil remnant or dynamo output?. „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society”. 370 (2), s. 629–644, 2006. DOI: 10.1111/j.1365-2966.2006.10558.x.
- ↑ ESPaDOnS. [dostęp 2011-02-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-07)].
- ↑ NARVAL