Obserwator (wojsko)

Obserwator – żołnierz prowadzący obserwację nieprzyjaciela lub wojsk własnych w wyznaczonym pasie obserwacji lub sektorze obserwacji.

Obserwator w wojskach lądowych

edytuj

Żołnierz dokonujący obserwacji w wyznaczonym sektorze obserwacji. Zależnie od potrzeb jego zadanie może polegać na śledzeniu ruchu, ugrupowania i działania pododdziałów nieprzyjaciela (przeciwnika), jego środków ogniowych, zachowania się, trybu życia, obserwowania skutków działania własnych środków ogniowych bądź ruchu i działania wojsk własnych, sąsiadów, sygnałów przełożonego itp. O ważniejszych spostrzeżeniach obserwator melduje niezwłocznie swemu dowódcy. W nocy zajmuje on stanowisko w takim miejscu, by nadzorowane przez niego obiekty były widoczne na tle horyzontu. Obserwator, któremu zlecono obserwowanie i alarmowanie o grożącym nagłym niebezpieczeństwie, nosi nazwę obserwatora alarmowego[1][2].
W zadaniu dla obserwatora dowódca powinien określić: jego stanowisko, dozory, sektor obserwacji, sposób meldowania spostrzeżeń oraz swoje miejsce[3].

Obserwator w lotnictwie wojskowym

edytuj

Lotnik, członek załogi wojskowego statku powietrznego (np. samolotu bombowego, odpowiednio wyszkolony w prowadzeniu obserwacji pola walki[1]. Zarówno w lotnictwie II RP (do 1939 roku), jak i w PSP na Zachodzie lotnik-obserwator był dowódcą załogi samolotu.

Tytuł nadawany do 1946 absolwentom wojskowej szkoły lotniczej, którzy ukończyli specjalistyczny kurs nawigacji lotniczej. W 1946 zastąpiony tytułem "nawigator lotniczy"[4]. Zobacz też: Oficerska Szkoła Obserwatorów Lotniczych.

Oficer działający w ramach mandatu międzynarodowego

edytuj

Oficer działający w ramach mandatu międzynarodowego, wyznaczony przez państwo członkowskie ONZ lub inną organizację w związku z rozpatrywaniem sporu międzynarodowego[4].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
  • Czesław Sochal, Ludwik Wierciński: Rozpoznanie wojskowe. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
  • Kompendium wiedzy do szkolenia proobronnego. Warszawa: Biuro do spraw proobronnych. Zespół do spraw szkolenia, 2019.
  • Mała Encyklopedia Wojskowa, tom II (K – P), Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970, wyd. I, s. 475.