Obywatelski Komitet Obrony Przeciwgazowej
Obywatelski Komitet Obrony Przeciwgazowej (OKOP) – stowarzyszenie, którego głównym celem było wybudowanie gmachu dla Instytutu Badawczego Broni Chemicznej z zebranych funduszy społecznych.
Komitet założycielski edytuj
Komitet założycielski OKOP powstał w lipcu 1922 w Warszawie a w jego skład weszli:
- prof. Ignacy Mościcki
- dr Zenon Martynowicz
- inż. Władysław Szaynok
- inż. Jan Zagleniczny
- Bogusław Herse
- dr Władysław Rabski
- inż. Władysław Kiślański
- płk Adolf Małyszko
- inż. Eugeniusz Berger
- dr Bogdan Deryng
Historia edytuj
22 września 1922 na pierwszym posiedzeniu OKOP przyjęto jego statut oraz regulamin powoływania komitetów miejscowych.
Prezesem OKOP został inż. Jan Zagleniczny zaś jego zastępcą płk Adolf Małyszko.
Z powodu niewystarczających funduszy nie udało się zbudować nowej siedziby. 15 grudnia 1924 OKOP podjął uchwałę w sprawie reorganizacji i zmiany nazwy na Towarzystwo Obrony Przeciwgazowej (TOP).
Oddziały OKOP edytuj
W roku 1923 funkcjonowały następujące oddziały OKOP (w nawiasach podani są ich prezesi)[1]
- Będzin (Jan Misiorski)
- Białystok (woj. Stefan Popielawski)
- Biłgoraj (płk Wiktor Aleksander Pogorzelski)
- Ciechanów
- Częstochowa (ks. dziekan Wróblewski)
- Dobrzejewice (Wacław Konczalski)
- Gołcza (ks. Kruszyński)
- Grodno (J. Biegański)
- Grudziądz (dr Jan Sujkowski)
- Igołomia
- Iwanowice (ks. Władysław Durmasiewicz)
- Jabłonna (płk Marian Kozłowski)
- Jarosław (starosta Edmund Prezentkiewicz)
- Juchnowiec (Feliks Rypiński)
- Kacice
- Konin (starosta J. Augustowski)
- Kopalnia „Saturn” (E. Jankowski)
- Kopalnia „Niwka” (Emil Winter)
- Końskie (inż. S. Malanowicz)
- Kowal
- Kozienice (A. Dukalski)
- Knurów (inż. Czesław Jakubowicz)
- Leszno (dr Berkan)
- Lipno (Zygmunt Uzarowicz)
- Lublin (woj. Moskalewski)
- Łask
- Łomża (gen. Stanisław Suryn)
- Łódź (inż. Stawiski)
- Łuków (starosta M. Słomiński)
- Michałowice (w organizacji)
- Miechów
- Nasielsk
- Opatów (Zygmunt Leszczyński)
- Ostrowiec (inż. Zygmunt Widera)
- Ostrów Mazowiecka (starosta Władysław Dąbrowski)
- Pińsk (Stanisław Tomaszewicz)
- Pleszew (Franciszek Klasa)
- Płock (S. Będowski)
- Poznań (prezydent miast dr Cyryl Ratajski)
- Racławice (Włodzimierz Łącki)
- Radom (inż. Władysław Krzyżanowski)
- Rokitno (mjr Stanisław Babeńskowski)
- Rypin (Antonina Gniazdowska)
- Sieradz (ppłk Wiktor Rostocki)
- Skierniewice (Wacław Górski)
- Słomniki (w organizacji)
- Sochocin (ks. Franciszek Wojewódzki)
- Starachowice (inż. B. Rafalski)
- Starogard
- Szydłowiec (ks. M. Stankowski)
- Tczew (K. Antonowicz)
- Tczyca (Wojciech Kula)
- Tomaszów Lubelski (Michał Hertz)
- Włocławek (inż. A. Olszanowski)
- Włodzimierz Wołyński (Horodyski)
- Zduńska Wola
Przekształcenia edytuj
Obywatelski Komitet Obrony Przeciwgazowej (1922-1924) → Towarzystwo Obrony Przeciwgazowej (1924-1928) → Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (1928-1939)
Przypisy edytuj
- ↑ Zygmunt Kozak: Towarzystwo Obrony Przeciwgazowej 1922–1928. [w:] Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej nr 23 [on-line]. Centralne Archiwum Wojskowe, 2000. [dostęp 2017-10-09].
Bibliografia edytuj
- Materiały Centralnego Archiwum Wojskowego.