Oczarowanie Merlina
Oczarowanie Merlina (ang. The Beguiling of Merlin) – obraz olejny prerafaelity Edwarda Burne-Jonesa namalowany w latach 1872-76, obecnie eksponowany w Lady Lever Art Gallery w Port Sunlight.
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania |
1872–1876 |
| Medium | |
| Wymiary |
186 × 111 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Miejscowość | |
| Lokalizacja | |
Obraz zamówił kolekcjoner dzieł sztuki Frederick Richards Leyland pod koniec lat 60. XIX wieku. Artysta pracował nad dziełem prawdopodobnie od 1872, w następnym roku w liście do zleceniodawcy tłumaczył się z opóźnień słabą jakością materiałów malarskich. Obraz został ukończony i opatrzony sygnaturą w 1874, jednak był nadal modyfikowany i wystawiono go po raz pierwszy dopiero w 1877 w londyńskiej Grosvenor Gallery. W 1918 płótno zakupił lord Leverhulme i od tego czasu znajduje się w zbiorach Lady Lever Art Gallery.
Opis obrazu edytuj
Edward Burne-Jones wykorzystał motyw znany z legend arturiańskich o Merlinie i czarodziejce Nimue, znanej też jako Viviane, Elaine, Niniane, Nivian, Nyneve, Evienne lub Pani Jeziora. Artysta oparł się prawdopodobnie o tekst romansu Thomasa Malory`ego Śmierć Artura z 1484 roku będącego kompilacją średniowiecznej literatury arturiańskiej. Potężny czarnoksiężnik Merlin zakochał się w pięknej wróżce Nimue. Dziewczyna bezwzględnie wykorzystała Merlina do przejęcia tajemnic magii i uwięziła go feerycznym więzieniu. Artysta ukazał zwiewną postać kobiety podczas czytania zaklęć, jej głowę owijają węże symbolizujące zdradę i podstęp. Bezwładny Merlin został uwięziony w gałęziach kwitnącego głogu. Dzieło Burne-Jonesa jest jednym z najlepszych przykładów dekoracyjnego stylu z jego dojrzałego okresu twórczości.
Odbiór i interpretacje edytuj
Oczarowanie Merlina wystawione w Grosvenor Gallery obok siedmiu innych prac zostało ciepło przyjęte przez krytykę, jego wielbicielem był między innymi pisarz Oscar Wilde, który uznał, że jest pełne magii[1]. Obraz odbierany jako alegoria miłości, zauroczenia, uwięzienia i zdrady był w rzeczywistości aluzją do osobistych przeżyć twórcy. Burne-Jones uwikłał się w romans z pozującą do postaci Nimue artystką greckiego pochodzenia Marią Zambaco. Związek trwał od 1866 do 1872 i spowodował skandal, ostatecznie został przerwany przez Marię, która zagroziła, że popełni samobójstwo.
Przypisy edytuj
- ↑ National Museums Liverpool: The Beguiling of Merlin. liverpoolmuseums.org.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-02)]. (ang.)
Bibliografia edytuj
- Gabriele Crepaldi: Rossetti i prerafaelici. Warszawa: Rzeczpospolita, 2006, s. 121. ISBN 83-60688-07-9.
- Prerafaelici w serii Wielcy malarze, nr 28, s. 30, ISSN: 1505-9464.
Linki zewnętrzne edytuj
- Opis obrazu na stronie National Museums Liverpool. [dostęp 2012-05-27]. (ang.).