Ogniwo Daniella

Ogniwo Daniella – ogniwo galwaniczne stworzone przez brytyjskiego chemika Johna Daniella w 1836 roku.

Ogniwo Daniella – dwa półogniwa są połączone przez klucz elektrolityczny przenoszący jony pomiędzy nimi. Elektrony przepływają zewnętrznym obwodem.

Anodę (elektrodę ujemną) stanowi elektroda cynkowa zanurzona w wodnym roztworze siarczanu cynku ZnSO₄. Na półogniwie tym zachodzi proces utleniania cynku Zn do jonu Zn²⁺ (dochodzi do roztwarzania elektrody ujemnej) zgodnie z reakcją: Zn⁰_(s) → Zn²⁺_(aq) + 2e^-

Katodę (elektrodę dodatnią) stanowi natomiast elektroda miedziana zanurzona w wodnym roztworze siarczanu miedzi CuSO₄. Na półogniwie tym zachodzi proces redukcji Cu²⁺ jonów miedziowych do atomów miedzi Cu (miedź osadza się na elektrodzie dodatniej) zgodnie z reakcją: Cu²⁺_(aq) + 2e^-  → Cu⁰_(s)

Siła elektromotoryczna ogniwa wynosi około 1,1 V.

Schemat:

(−) Zn | Zn²⁺ || Cu²⁺ | Cu (+)

W ogniwie tym oba półogniwa nie stykają się ze sobą bezpośrednio lecz są połączone kluczem elektrolitycznym, najczęściej wykonanym z roztworu chlorku potasu (KCl) w agar-agarze. Klucz elektrolityczny uniemożliwia mieszanie się roztworów elektrolitów oraz zapobiega gromadzeniu się nadmiaru ładunku ujemnego bądź dodatniego w zależności czy rozpatrujemy anodę czy katodę.

Skonstruował je w 1836 roku John Frederic Daniell.