Ogorzałka zwyczajna
Ogorzałka zwyczajna, ogorzałka[8][9] (Aythya marila) – gatunek średniej wielkości wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae),
| ||
| Aythya marila[1] | ||
| (Linnaeus, 1761) | ||
 Samiec w szacie godowej | ||
 Samica | ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ptaki | |
| Podgromada | Neornithes | |
| Nadrząd | neognatyczne | |
| Rząd | blaszkodziobe | |
| Rodzina | kaczkowate | |
| Rodzaj | Aythya | |
| Gatunek | ogorzałka zwyczajna | |
| Synonimy | ||
| Podgatunki | ||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[7] | ||
 | ||
| Zasięg występowania | ||
| ||
Systematyka i występowanieEdytuj
Wyróżniono dwa podgatunki A. marila[10]:
- Aythya marila marila – od Islandii przez Półwysep Skandynawski po Lenę, zasadniczo na północ od 60°N. Zimuje na wybrzeżach Europy Zachodniej i Środkowej, jeziorach środkowej i wschodniej Europy, wybrzeżach Morza Czarnego i Kaspijskiego. Sporadycznie pojawia się na Wyspie Niedźwiedziej, Jan Mayen, w basenie Morza Śródziemnego, na Bliskim Wschodzie i na Azorach. W Polsce zimuje dość licznie na wybrzeżu Bałtyku i nielicznie w głębi kraju, głównie w czasie ciężkich zim. Spotykana od października do kwietnia[11].
- Aythya marila nearctica – od Leny przez Kamczatkę, Aleuty i Alaskę po atlantyckie wybrzeże Kanady. Zimuje na wybrzeżach Japonii, na wybrzeżu Morza Żółtego i Wschodniochińskiego oraz wschodnim i zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej, a także nad Wielkimi Jeziorami Północnoamerykańskimi.
MorfologiaEdytuj
- Cechy gatunku
- Samiec w szacie godowej ma głowę, szyję i pierś czarne z zielonkawofioletowym metalicznym połyskiem, grzbiet szaroniebieskawy w brunatne prążki, boki i brzuch białe, ogon i podogonie czarne. Na ciemnych skrzydłach białe lusterko. Samica brązowa z jaśniejszym bokiem, białawym brzuchem, u nasady dzioba szeroka biała przepaska. Latem za okiem biaława plama, lusterko białe. Koło ucha widoczna biała plama. Młodociane i samiec w szacie spoczynkowej podobne do samicy w okresie godowym, choć u kaczora zawsze zostają prążki na grzbiecie, a pas u nasady dzioba jest węższy.
- Bardzo podobna do czernicy, ale kaczor tego drugiego gatunku ma czarny grzbiet, a kaczka węższy pasek u nasady dzioba. Różnią się też dziobami – ogorzałki jest większy i rozszerzony na końcu, ale bez ciemnej plamki widocznej u czernicy. Na lęgowisku słychać ciche „wiik wiik wiu” kaczora i ochrypłe „kerrr” kaczki.
- Wymiary średnie[9][12][13]
- długość ciała ok. 40–51 cm
długość skrzydła 18–23 cm
rozpiętość skrzydeł 72–83 cm
masa ciała ok. 700–1300 g (średnio 950 g)
EkologiaEdytuj
- Biotop
- Zbiorniki słodkiej wody o bogatej szacie roślinnej. Preferuje tundrę, lasotundrę i północną część tajgi. Bardziej na południe gnieździ się też na bagnach.
- Gniazdo
- W kwietniu przylatuje parami, a gniazduje w maju i czerwcu. Gniazdo usytuowane na ziemi w pobliżu wody, ukryte w krzakach, turzycach lub trawie. Gdy teren jest suchy, to jamka w gruncie wysłana suchą trawą. Na obszarach podmokłych lęgowa budowla ma 25 cm średnicy i 15 cm wysokości. W obu przypadkach gniazdo otoczone ciemnym puchem. Na niektórych wyspach gniazduje w koloniach.
- Jaja
- W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju – czerwcu 6 do 13 brązowych[9], oliwkowych lub oliwkowoszarych jaj o średnich wymiarach 62 x 40 mm i średniej masie 67 g.
- Okres lęgowy
- Jaja wysiadywane są przez okres 24 do 28 dni przez samicę[13]. Pisklęta opuszczają gniazdo zaraz po wykluciu, usamodzielniają się po 35–45 dniach. Do tego czasu kaczęta wodzone są przez matkę. Jesienne przeloty na zimowiska zaczynają się na początku września, choć najintensywniej zachodzą w październiku.
- Pożywienie
- Zwierzęta wodne, głównie mięczaki, uzupełnione przez zielone części roślin i nasiona[13]. Pokarm zdobywa nurkując[13].
OchronaEdytuj
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (najmniejszej troski)[7]. Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[14].
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Aythya marila, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Carboneras 1992 ↓, s. 618.
- ↑ a b Denis Lapage: Ogorzałka (Aythya marila) (Linnaeus, 1761). Avibase. [dostęp 2014-01-14].
- ↑ Aythya marila mariloides, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.) [dostęp 2014-01-14]
- ↑ Aythya marila marila, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.) [dostęp 2014-01-14]
- ↑ Aythya marila nearctica, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.) [dostęp 2014-01-14]
- ↑ a b Aythya marila. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
- ↑ Paweł Mielczarek, Włodzimierz Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 39, 1999. ISSN 0550-0842.
- ↑ a b c Busse i in. 1991 ↓, s. 17.
- ↑ Frank Gill, David Donsker: Family Anatidae (ang.). IOC World Bird List: Version 4.1. [dostęp 2014-01-14].
- ↑ Busse i in. 1991 ↓, s. 18.
- ↑ Sterry i in. 2002 ↓, s. 78.
- ↑ a b c d Greater Scaup Aythya marila (ang.). WhatBird. [dostęp 2019-08-18].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną Dz.U. z 2004 r. nr 220, poz. 2237
BibliografiaEdytuj
- Karel Stastny: Ptaki wodne. Warszawa: Delta, 1993. ISBN 83-85817-10-7.
- Carles Carboneras: Family Anatidae (Ducks, geese and Swans). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 1: Ostrich to Ducks. Barcelona: Lynx Edicions, 1992. ISBN 84-87334-10-5. (ang.)
- Przemysław Busse (red.), Zygmunt Czarnecki, Andrzej Dyrcz, Maciej Gromadzki, Roman Hołyński, Alina Kowalska-Dyrcz, Jadwiga Machalska, Stanisław Manikowski, Bogumiła Olech: Ptaki. T. II. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0563-0.
- Paul Sterry, Andrew Cleave, Andy Clements, Peter Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik ilustrowany. Warszawa: Horyzont, 2002. ISBN 83-7311-341-X.