Okuń
Okuń (Ocunye, Okonie, Okunie) – polski herb szlachecki o niepewnym wizerunku.
 Herb Okuń | |
| Typ herbu | |
|---|---|
| Alternatywne nazwy |
Ocunye, Okonie, Okunie |
| Pierwsza wzmianka | |
Opis herbu edytuj
Istnieją rozbieżne poglądy na to, jak wyglądał herb Okuń.
Kasper Niesiecki blazonował herb następująco[1]:
W polu rogacina podwójnie przekrzyżowana, zaćwieczona na kuli-świecie.
Klejnot – trzy pióra strusie.
Tak samo herb opisuje Seweryn Uruski[2].
Stanisław Chrząński przypisuje herbowi zieloną tynkturę pola, zaś barwę kuli błękitną ze złotym okuciem. Tadeusz Gajl zaczerpnął barwę pola od Chrząńskiego, ale barwę godła pozostawił nieznaną[3].
Józef Szymański nie zgadza się z tą rekonstrukcją, twierdząc, że herb Okunie, zaginiony w XVI wieku, jest nieznany z wizerunku[4].
Według Stanisława Dziadulewicza natomiast, herb ten jest tożsamy z Beliną, a Okunie to jedno z zawołań Beliny[5].
Najwcześniejsze wzmianki edytuj
Pierwsza wzmianka pisana z 1435[6]. Zaginął według Szymańskiego w XVI wieku[4].
Etymologia edytuj
Według Szymańskiego, Okunie jest nazwą imionową lub obrazową[4].
Herbowni edytuj
Lista nazwisk znajdująca się w artykule pochodzi z Herbarza polskiego Tadeusza Gajla. Według jego ustaleń, herb Okuń przysługiwał 10 rodzinom herbownych o nazwiskach[7]:
Ichnatowicz, Janczewski, Okoniewski, Okoniowski, Okoński, Okuniek, Okuniewicz, Okuniowski, Okuń, Pieńkowski.
Linki zewnętrzne edytuj
- Herb Okuń z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla
Przypisy edytuj
- ↑ Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S. J. T. 7. Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 67.
- ↑ Seweryn Uruski: Rodzina.Herbarz szlachty polskiej. T. 12. Warszawa: 1915, s. 286.
- ↑ Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.
- ↑ a b c Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 197. ISBN 83-7181-217-5.
- ↑ Stanisław Dziadulewicz. Herb Okuń vel Okunie. „Miesięcznik Heraldyczny”. 17, s. 157-158, 1938. Warszawa.
- ↑ Józef Szymański: Herbarz średniowiecznego rycerstwa polskiego. Warszawa: PWN, 1993, s. 262. ISBN 83-01-09797-3.
- ↑ Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 406-539. ISBN 978-83-60597-10-1.