Opera za trzy grosze

	Opera za trzy grosze; Die Dreigroschenoper
	Opera za trzy grosze; Die Dreigroschenoper
Muzyka	Kurt Weill
Libretto	Bertold Brecht
Liczba aktów	3 akty z prologiem
Język oryginału	niemiecki
Źródło literackie	Opera żebracza, John Gay
Czas trwania	XVIII w., Anglia
Data powstania	1928
Prapremiera	31 sierpnia 1928, Berlin
Premiera polska	17 maja 1929; Teatr Reduta, Warszawa (reż. Leon Schiller)

Zobacz też: inne znaczenia.

Opera za trzy grosze (niem. Die Dreigroschenoper) – opera (właściwie musical)^[1] Bertolta Brechta, do której muzykę napisał Kurt Weill; adaptacja opery balladowej Opera żebracza (1728) Johna Gaya, satyry na burżuazję i wysokie sfery Londynu.

Polski przekład Brunona Winawera po wojnie opracowała dodatkowo (poprawiła, uwspółcześniła stylistycznie) Barbara Witek-Swinarska, songi tłumaczył Władysław Broniewski. Polska premiera odbyła się w opracowaniu muzycznym Leona Schillera i Grzegorza Fitelberga. Później reżyserował m.in. Operę za trzy grosze Erwin Axer (Warszawa), Jakub Rotbaum (Wrocław, 1957) i Konrad Swinarski (Warszawa, 1958). Dziś w dalszym ciągu wystawiana (również i w Polsce) należy do klasycznego repertuaru teatralnego i muzycznego.

Brecht ukazuje w „Operze za trzy grosze” przestępczy charakter systemu kapitalistycznego^{[styl do poprawy]}.

Córka biznesmena Peachuma, który pod pozorem miłosierdzia zarabia pieniądze na żebrakach, Polly, wychodzi za mąż za przestępcę Mackie Majchra. Ściąga na siebie gniew ojca, ale pozostaje przy Majchrze. Gdy Mackie musi uciekać, Polly przejmuje jego interesy. Mackie marzy o przejściu do branży bankowej. Perypetie bohaterów pokazują, że w Londynie nie ma przyjaźni, a wszyscy troszczą się tylko o pieniądze (nawet przyjaźń Majchra z policjantem Brownem). Mackie został w końcu złapany przez policję, ale ostatecznie królowa ułaskawia go i daje mu zamek. Wcześniej żegna się on słowami „Bo czym jest włamanie do banku wobec założenia banku?”, „Czym jest zamordowanie człowieka wobec wynajęcia człowieka?”.

PrzypisyEdytuj

↑ Lucjan Kydryński pisze w „Przewodniku operetkowym”: „sztuka czy musical? – raczej to drugie...”, w: Lucjan Kydryński, Przewodnik operetkowy. Warszawa PWM, 1986, s. 592.

ŹródłaEdytuj

Lucjan Kydryński, Przewodnik operetkowy, Warszawa. PWM, 1986, wyd. 3, s. 588–592.
Opera za trzy grosze [program teatralny]. Teatr Nowy w Łodzi, 1961 (choreogr. Sylwia Swen, reż. Jakub Rotbaum, asystent reż. Krystyna Feldman)
Opera za trzy grosze [program teatralny]. Teatr Współczesny w Warszawie, 1958 – reż. Konrad Swinarski, choreogr. Barbara Fijewska, oprac. muzyczne: Edward Pałłasz, dekoracje i kostiumy: Zofia Pietrusińska.
Polskie inscenizacje Opery za trzy grosze w serwisie Encyklopedia teatru polskiego. Data dostępu: 08-02-2020.

[1] Lucjan Kydryński pisze w „Przewodniku operetkowym”: „sztuka czy musical? – raczej to drugie...”, w: Lucjan Kydryński, Przewodnik operetkowy. Warszawa PWM, 1986, s. 592.

[1]