Ordynacja zasławska
Ordynacja zasławska została założona w 1907 przez Romana Damiana Sanguszkę i zatwierdzona przez cara Mikołaja II. Obejmowała dobra rodziny Sanguszków pozostałe w zaborze rosyjskim, które objął on 1860 roku.
Ordynacja obejmowała 95 wsi i 3 miasta (Sławuta, Zasław, Kornica), a także folwarki podzielone na 3 klucze (sławucki, zasławski, białogrodzki). Klucz sławucki obejmował 61 folwarków z 25 tys. ha gruntów ornych, 38 tys. ha lasów iglastych, 3 750 ha lasów liściastych oraz łąk, oraz 3 tys. stawów, jezior i nieużytków.[1]
Reskrpyt cesarski nie wspominał o siedzibie ordynacji, ale w polskiej literaturze przyjęło się ją nazywać "ordynacją zasławską", gdyż to klucz zasławski stanowił jej większą część. Sam książę rezydował jednak w Sławucie. Większą część ordynacji stanowiły świetnie zarządzane lasy, jeden z ostatnich tak wielkich kompleksów na Wołyniu.[2]
Ponieważ jej założyciel nie miał dzieci, zgodnie ze statutem jej dziedzicem miał zostać jego bratanek Roman Władysław Sanguszko, który był jej teoretycznym ostatnim ordynatem do 1920 roku gdy na mocy Tratatu Ryskiego jej posiadłości znalazły się po stronie Związku Radzieckiego.
Ordynaci edytuj
- Roman Damian Sanguszko (1872–1917), założyciel i I ordynat
- Roman Władysław Sanguszko (1901–1981), II ordynat
Przypisy edytuj
- ↑ Marek Eminowicz, Jan Robotycki, Polska. Rody magnackie,, 2007, 81-83..
- ↑ Черкаська Н. – Листи князя Романа Даміана Сангушко, останнього власника славутського маєтку з… [online], www.myslenedrevo.com.ua [dostęp 2017-11-19].