Osiedle robotnicze na Górczynie

Osiedle robotnicze na Górczynie – jedno z pierwszych osiedli, jakie miasto Poznań zbudowało dla uboższych warstw społecznych po I wojnie światowej, celem złagodzenia wielkiego głodu mieszkaniowego, jaki dotykał rozwijające się wówczas miasto. Osiedle położone jest w kwartale ulic Głogowska – Krzywa – Andrzejewskiego.

Osiedle robotnicze na Górczynie
Ilustracja
Osiedle robotnicze na Górczynie (2009) – widok od ul. Głogowskiej
Państwo

 Polska

Miasto

Poznań

Dzielnica

Górczyn

Data budowy

1925

Architekt

Jerzy Tuszowski

Położenie na mapie Poznania
Mapa konturowa Poznania, w centrum znajduje się punkt z opisem „Osiedle robotnicze na Górczynie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Osiedle robotnicze na Górczynie”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Osiedle robotnicze na Górczynie”
Ziemia52°22′54,16″N 16°53′02,83″E/52,381710 16,884120
Osiedle robotnicze na Górczynie - plan sytuacyjny
Osiedle robotnicze na Górczynie - plan bloku

Historia edytuj

Osiedle zaprojektował Jerzy Tuszowski, autor podobnej realizacji na Zagórzu, gdzie zaplanował osiedle socjalne. Kolonia robotnicza na Górczynie zrealizowana została w 1925.

Architektura edytuj

Zewnętrzną zabudowę tworzą niewielkie dwukondygnacyjne bloki, a wewnątrz założenia posadowiono obiekty niższe. Umieszczenie domów wydziela niewielkie, zielone podwórka. Geometryczna forma osiedla przeciwstawiała się malowniczości wcześniejszych osiedli pruskich, jakie powstawały w Poznaniu, zwłaszcza dla warstw zamożniejszych (np. Sołacz). Domy pokryto spadzistymi dachami i pozbawiono większych ozdób, z uwagi na konieczność taniego budowania. Ograniczono się do gzymsów i naczółków.

Na jednej kondygnacji pomieszczono cztery mieszkania, złożone z pokoju i kuchni mieszkalnej. Na parterach przewidziano miejsca na sklepy i magazyny (jest tu też poczta). Całość założenia urbanistycznego dopinała szkoła i plac zabaw. Wspólne łazienki usytuowano nieco w bok od całego zespołu.

Osiedle do dnia dzisiejszego zachowało się w mocno niezmienionej formie, a część domów jest modernizowana z zachowaniem ich charakteru.

Zobacz też edytuj

Bibliografia edytuj

  • Atlas architektury Poznania (praca zbiorowa), Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2008, s.82, ISBN 978-83-7503-058-7
  • Poznań – plan miasta i okolic 1:20.000, Wydawnictwo Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2004, ISBN 83-87157-01-5