Osiedle socjalne na Zawadach w Poznaniu
Osiedle socjalne na Zawadach – jedno z pierwszych w Poznaniu międzywojennym osiedli socjalnych, zlokalizowane dawniej przy zbiegu ulic Zawady i św. Wincentego.
Geneza edytuj
Osiedle powstało, jako odpowiedź na narastające problemy mieszkaniowe rozwijającego się dynamicznie miasta, nie będącego w stanie zapewnić lokali mieszkalnych wszystkim, zwłaszcza słabiej sytuowanym, chętnym. Oferta mieszkaniowa osiedla adresowana była zwłaszcza do bezrobotnych[1].
Historia i architektura edytuj
Jednostkę zaprojektował Władysław Czarnecki (ówczesny naczelnik wydziału rozbudowy miasta), a pierwsze szachulcowe, tynkowane kolorowo[2] baraki z wypełnieniem płytami trzcinowymi, oddano do użytku jesienią 1928. Ogółem zbudowano dziewięć baraków w układzie koszarowym, które mieściły 62 (lub 63[2]) mieszkania z jedną izbą, ustępem i spiżarnią. Brak łazienek w lokalach zrekompensowano budową łaźni miejskiej. Zrealizowano też ośrodek zdrowia. Uliczki wewnątrzosiedlowe utwardzono głowaczami. Pomiędzy budynkami rozlokowano też place zabaw. Z uwagi na wybuch II wojny światowej nie zrealizowano zaplanowanej w 1939 zieleni parkowej[1].
Osiedle przetrwało wojnę i służyło mieszkańcom do lat 70. XX wieku, kiedy to zostało rozebrane, a teren zamieniono na skwer[1].
Sąsiedztwo edytuj
W bezpośrednim sąsiedztwie osiedla znajdowały się: przytulisko dla bezdomnych, osiedle bloków galeriowych, zespół domów szkieletowych, budynek Pebeco.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Hanna Grzeszczuk-Brendel, Gabriela Klause, Domy socjalne na Zawadach, w: Kronika Miasta Poznania, nr 2/2002, s.190-193, ISSN 0137-3552
- ↑ a b Władysław Czarnecki, Wspomnienia architekta. Tom pierwszy. 1895-1930, opr. Hanna Grzeszczuk-Brendel, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2005, s.112, ISBN 83-89525-57-7