Ot1
Ot1 - polskie oznaczenie niemieckiego parowozu towarowego serii BR41, produkowanego w latach 1936-1941 dla kolei niemieckich.
| ||
.jpg)
| ||
| Producent |  HenschelSchwartzkopff Krauss-Maffei | |
| Lata budowy | 1936-1941 | |
| Układ osi | 1'D1' h2 | |
| Wymiary | ||
| Masa pustego parowozu | 122,4 t (78 t bez tendra[3] | |
| Masa służbowa | 176,1 t (101,9 t bez tendra[3] | |
| Długość | 15 100 mm | |
| Długość z tendrem | 23 905 mm | |
| Szerokość | 3500 mm | |
| Wysokość | 4550 mm | |
| Rozstaw osi skrajnych | 20 050 mm | |
| Średnica kół napędnych | 1600 mm | |
| Średnica kół tocznych | 1000 mm 1250 mm | |
| Napęd | ||
| Trakcja | parowa | |
| Typ tendra | 34D44 | |
| Ciśnienie w kotle | 16 at[3] | |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła | 203,15 m²[3] | |
| Powierzchnia przegrzewacza | 72,22 m²[3] | |
| Powierzchnia rusztu | 3,89 m²[3] | |
| Średnica cylindra | 520 mm | |
| Skok tłoka | 720 mm | |
| Parametry eksploatacyjne | ||
| Moc znamionowa | 1900 KM[3] | |
| Prędkość konstrukcyjna | 90 km/h[3] | |
Portal  Transport szynowy
| ||
HistoriaEdytuj
Parowozy towarowe Baureihe 41 zaprojektowano do prowadzenia szybkich pociągów towarowych[4]. Wyprodukowanych zostało 366 parowozów na zamówienie kolei niemieckich[5]. Kursowały z pociągami towarowymi w górskich regionach[4]. Po drugiej wojnie światowej 19 lokomotyw było eksploatowanych przez Polskie Koleje Państwowe do prowadzenia pociągów pasażerskich na liniach podgórskich. Ostatni parowóz skreślono z inwentarza parowozowni Lublin w marcu 1973 roku[1]. W krajach niemieckich dokonano wymiany kotłów parowych. Na kolejach zachodnioniemieckich zamontowane zostały spawane kotły z komorą spalania. Niektóre parowozy przebudowano na opalanie olejowe[6]. Na kolejach wschodnioniemieckich zamontowane zostały kotły z komorą spalania i mieszalnikowym podgrzewaczem wody zasilającej[4]. Kursowały na niemieckich szlakach do października 1977 roku. Kilka niemieckich parowozów zachowano jako eksponaty zabytkowe[2].
KonstrukcjaEdytuj
Do parowozu produkowano stalowy kocioł parowy z przegrzewaczem. Zastosowano zawory bezpieczeństwa systemu Ackermanna oraz pompę tłokową z podgrzewaczem powierzchniowym umieszczonym przed kominem. Parowóz posiadał wiatrownice Wagnera oraz centralne smarowanie prasą smarną systemu Boscha. Do hamowania lokomotywy został zainstalowany hamulec ciśnieniowy Knorra. W parowozie dodatkowo została zamontowana piasecznica ze sprężonym powietrzem oraz oświetlenie elektryczne[1]. Na kolejach zachodnioniemieckich w parowozach zamontowano wiatrownice Wittego[4].
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c Paweł Terczyński. Parowóz serii Ot1. „Świat Kolei”. 2/2001, s. 12-19. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962 (pol.).
- ↑ a b Martin Knaden. Die Baureihe 042 der Deutschen Bundesbahn. „Modelleisenbahn”. 12/1987, s. 30-32. Nürnberg: MIBA-Verlag. ISSN 1430-886X.
- ↑ a b c d e f g h Horst Obermayer, Taschenbuch deutsche Dampflokomotiven, „Regelspur”, 1991, Stuttgart: Franckh-Kosmos, s. 96, ISBN 3-440-06341-0.???
- ↑ a b c d Horst Obermayer. Die Baureihe 41. „Eisenbahn-Journal”. 04/1998, s. 40-44. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.
- ↑ Paweł Terczyński: Atlas parowozów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 53. ISBN 83-901902-8-1.
- ↑ Udo Geum. Die Baureihe 042 der Deutschen Bundesbahn. „Eisenbahn-Journal”. 12/1987, s. 4-14. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.