Bażanciak
Bażanciak[3] (Otidiphaps nobilis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae), należący do monotypowego rodzaju Otidiphaps. Osiadły[4]. Takson endemiczny dla Nowej Gwinei i okolicznych wysp[5]. Globalnie nie jest zagrożony, ale jeden z jego czterech podgatunków jest narażony na wyginięcie, a drugi krytycznie zagrożony.
| Otidiphaps nobilis[1] | |||
| Gould, 1870 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj |
Otidiphaps | ||
| Gatunek |
bażanciak | ||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
Systematyka edytuj
Gatunek został opisany po raz pierwszy w roku 1870 przez angielskiego ornitologa Johna Goulda na podstawie okazu dostarczonego mu przez Jamesa Gardnera[6][4].
Zazwyczaj wyróżnia się cztery podgatunki O. nobilis[3][7][8]:
- O. n. aruensis Rothschild, 1928 – bażanciak białoszyi
- O. n. nobilis Gould, 1870 – bażanciak zielonoszyi – podgatunek nominatywny
- O. n. cervicalis E. P. Ramsay, 1880 – bażanciak szaroszyi
- O. n. insularis Salvin & Godman, 1883 – bażanciak czarnoszyi
Na stosowanej przez IUCN liście ptaków świata opracowywanej we współpracy BirdLife International z autorami Handbook of the Birds of the World (6. wersja online: grudzień 2021) taksony te traktowane są jako osobne gatunki[9].
Etymologia nazwy naukowej edytuj
Otidiphaps: gr. ωτις ōtis, ωτιδος ōtidos – „drop”; φαψ phaps, φαβος phabos – „gołąb”[10]; nobilis: łac. noscere – „uznawać”, „zwracać uwagę”; nobilis – „godny podziwu”, „słynny”, „szlachetny”[11]
Morfologia edytuj
Wygląd zewnętrzny: Na gardle, podbródku i pokrywach usznych upierzenie czarne, stopniowo rozjaśniające się do fioletu na piersi i bokach. Brzuch ciemny, część pokrywających go piór z zielonkawymi brzegami. Obszar rozciągający się między czołem, kantarkiem i karkiem czarny z niebieskawym odcieniem. Pióra z tyłu głowy tworzą ostry czubek. Pod nim znajduje się obszar pokryty jasnozielonymi piórami, który pod innymi kątami może mieć przebłyski różnych odcieni fioletu. Poniżej karku część złotobrązowa, która na barkówkach przechodzi w brązowofioletową barwę. Skrzydła od spodu czarne, lotki ciemnoszare. Na grzbiecie fioletowe, iryzujące pióra, przechodzące w niebieskie na kuprze i pokrywach nadogonowych. Ogon prawie czarny, z niebieskozielonkawym połyskiem, od spodu ciemnoszary. Pokrywy podogonowe czarne. Dziób jasnoczerwony. Nogi żółtopomarańczowe, ciemniejsze od spodu. Tęczówka pomarańczowo-czerwona[4][5]. Upierzenie młodego osobnika ma szarawy odcień, grzbiet i skrzydła ciemnoczerwone[12].
Rozmiary i masa ciała
Występowanie edytuj
Środowisko edytuj
Zamieszkuje przede wszystkim lasy deszczowe, ale również suche. Spotykany na terenach położonych do 1800–1900 metrów nad poziomem morza. Częściej wybiera góry (m.in. Arfak) i obszary ze średniej wysokości wzgórzami niż niziny[4][5].
Zasięg występowania edytuj
Gatunek endemiczny dla Nowej Gwinei i okolicznych wysp[5] – Aru, Fergusson, Yapen, Waigeo i Batanta[4].
Pożywienie edytuj
Spożywa pokarm roślinny. Żywi się nasionami i dojrzałymi owocami leżącymi na ziemi[4][5].
Tryb życia i zachowanie edytuj
Najczęściej widywany pojedynczo, ale bażanciaki zwykle przebywają w parach i poszukują pożywienia na ziemi w stosunkowo niewielkiej odległości od siebie. Zazwyczaj porusza się po podłożu, unosząc i opuszczając ogon (porusza nim gwałtowniej i w większym zakresie, gdy jest zaniepokojony). Czujny, unika bycia obserwowanym, w przypadku zagrożenia szybko odbiega lub odlatuje[5].
Głos edytuj
Głośne, przeciągające się wu-huwoooaaa o zmiennej tonacji[4], czasami poprzedzane drżącym gwizdem. Dźwięk trwa od 1,4 do 2 sekund i jest powtarzany co 8–10 sekund. Bażanciak wydaje odgłosy niezależnie od pory dnia, przebywając na ziemi lub na gałęziach roślinności podszytu leśnego[5].
Rozród edytuj
Okres godowy edytuj
Toki: samiec schyla się z dziobem skierowanym ku ziemi i jednocześnie unosi złożony ogon do pionu. W takiej pozycji pozostaje przez kilka minut. Śpiew podczas zalotów składa się z dźwięku woooou o zmiennej tonacji i krzykliwego, trwającego ok. 5 sekund crrouwwwwwww. Może również odbywać pokazowy lot (z jednej gałęzi na drugą lub z gałęzi na ziemię), zakończony głośnym uderzeniem skrzydeł[5].
Habitat: gniazda budowane na ziemi[4], zazwyczaj między korzeniami szkarpowymi[5].
Gniazdoː prosta platforma z gałązek[5].
Okres lęgowy edytuj
Jaja: jedno w lęgu[4], białe, owalne[5].
Wysiadywanie: oboje rodzice wysiadują jajo (samiec od wczesnego ranka do późnego popołudnia) przez ok. 28 dni. Lęgi obserwowano w marcu i w maju.
Pisklęta: opiekę nad nimi sprawują oboje rodzice. Przez pierwszy tydzień samiec dostarcza jedzenie przebywającej w gnieździe samicy, a ta podaje je pisklęciu[5].
Podgatunki edytuj
| Wyróżniane podgatunki | ||
|---|---|---|
| O. n. aruensis
Rothschild, 1928 |
Wyspy Aru. Od karku do początku grzbietu biały obszar bardziej rozległy niż u podgatunku nominatywnego. Gardło niebieskofioletowe. Pierś zielona, na bokach przy zgięciu skrzydeł zielonkawe pióra[4][5]. |  |
| O. n. nobilis
Gould, 1870 |
Podgatunek nominatywny. Batanta, Waigeo, góry od zachodu do pasma Sudirman[4][5]. |  |
| O. n. cervicalis
E. P. Ramsay, 1880 |
Od południowo-wschodniej Nowej Gwinei do Gór Bismarcka i dorzecza rzeki Sepik. Brak iryzujących piór na głowie. Czubek na karku niewielki, prawie niewidoczny. Poniżej szarobiały obszar (u podgatunku nominatywnego zielony), u dołu zakończony złotozielonymi piórami. Część od grzbietu do pokryw nadogonowych błyszcząca, niebieska. Spodnie partie ciała zielonkawe, fiolet tylko na piersi i bokach[4][5]. | |
| O. n. insularis
Salvin & Godman, 1883 |
Wyspa Fergusson (Wyspy d’Entrecasteaux). Brak czubka z piór i jasnego obszaru na karku. Pierś z zielonkawym połyskiem. Głowa i szyja fioletowoczarne. Skrzydła, barkówki i grzbiet rdzawoczerwone, jaśniejsze niż u podgatunku nominatywnego. Między skrzydłami wierzch ciała ciemnozielony. Pokrywy nadogonowe niebieskie, ogon niebieskawy, iryzujący. Kuper ciemnofioletowy. Spód ciała czarny, podbrzusze z fioletowym połyskiem[4][5]. |  |
Status zagrożenia edytuj
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2014 roku uznaje wszystkie podgatunki bażanciaka za osobne gatunki i klasyfikuje je następująco:
- O. (n.) aruensis – gatunek narażony (VU, Vulnerable). Liczebność populacji szacuje się na 2500–9999 dorosłych osobników, a jej trend ocenia się jako spadkowy ze względu na utratę siedlisk leśnych[13].
- O. (n.) nobilis – gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako często dość pospolity na terenach górzystych, ale lokalnie nieliczny; trend liczebności uznawany jest za lekko spadkowy ze względu na wylesianie[2].
- O. (n.) cervicalis – gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako często dość pospolity na terenach górzystych, ale lokalnie nieliczny; trend liczebności uznawany jest za lekko spadkowy ze względu na wylesianie[14].
- O. (n.) insularis – gatunek krytycznie zagrożony (CR, Critically Endangered). Liczebność populacji szacuje się na 50–249 dorosłych osobników, a jej trend ocenia się jako spadkowy ze względu na utratę siedlisk leśnych oraz polowania. Do innych zagrożeń należą introdukowane ssaki, takie jak świnie czy szczury polinezyjskie[15].
Przypisy edytuj
- ↑ Otidiphaps nobilis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Otidiphaps nobilis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Raphinae Wetmore, 1930 (1835) - trerony (wersja: 2021-10-20). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2022-01-07].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Green-naped Pheasant-pigeon (Otidiphaps nobilis) [online], Handbook of the Birds of the World Alive (red. J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie & E. de Juana) [dostęp 2019-08-22] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r David Gibbs, Pigeons and Doves : a Guide to the Pigeons and Doves of the World, London: A & C Black, 2010, ISBN 978-1-4081-3556-3 [dostęp 2019-08-22].
- ↑ J. Gould, Description of a supposed new Species of Pigeon, „The Annals and magazine of natural history; zoology, botany, and geology”, ser.4ːv.5, 1870, s. 62.
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2022-01-07]. (ang.).
- ↑ Alan P. Peterson, Zoonomen. Zoological Nomenclature Resource [online] [dostęp 2019-08-22].
- ↑ HBW and BirdLife International, Handbook of the Birds of the World and BirdLife International digital checklist of the birds of the world. Version 6 [online], grudzień 2021 [dostęp 2022-01-07].
- ↑ Otidiphaps, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-01-07] (ang.).
- ↑ nobilis, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-01-07] (ang.).
- ↑ Thane K Pratt i inni, Birds of New Guinea, wyd. 2, Princeton, New Jersey 2014, ISBN 1-4008-6511-5 [dostęp 2019-08-22].
- ↑ BirdLife International, Otidiphaps aruensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-3 [dostęp 2022-01-07] (ang.).
- ↑ BirdLife International, Otidiphaps cervicalis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-3 [dostęp 2022-01-07] (ang.).
- ↑ BirdLife International, Otidiphaps insularis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2021-3 [dostęp 2022-01-07] (ang.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Zdjęcia i materiały multimedialne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).