Otto Ketting (ur. 3 września 1935 w Amsterdamie, zm. 13 grudnia 2012 w Hadze) – holenderski kompozytor i trębacz.

Otto Ketting
Ilustracja
Otto Ketting, 1985
Data i miejsce urodzenia

3 września 1935
Amsterdam

Pochodzenie

holenderskie

Data i miejsce śmierci

13 grudnia 2012
Haga

Instrumenty

trąbka

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, trębacz

Życiorys edytuj

Syn Pieta Kettinga[1][2][3]. W latach 1953–1958 uczył się gry na trąbce w konserwatorium w Hadze[1]. W zakresie kompozycji był samoukiem, konsultując się z ojcem i w latach 1960–1961 z Karlem Amadeusem Hartmannem[1]. W latach 1955–1960 był trębaczem w Residentie-Orkest, grywał też z zespołami jazzowymi[1]. Od 1967 do 1971 roku był wykładowcą konserwatorium w Rotterdamie[1][3], następnie od 1971 do 1974 roku wykładał w konserwatorium w Hadze[2][3]. Komponował na potrzeby filmu, teatru i baletu[1]. Współpracował z takimi choreografami jak Jaap Flier, Richard Glasstone i Job Sanders[3].

Otrzymał liczne wyróżnienia, w tym nagrodę „Gaudeamus” (1958), nagrodę im. Keesa van Baarena (1973), II nagrodę trybuny kompozytorów UNESCO, nagrodę im. Matthijsa Vermeulena (1978) oraz Barlow Prize (1992)[2].

Twórczość edytuj

Początkowo tworzył w stylistyce drugiej szkoły wiedeńskiej, jednocześnie pisząc też przystępniejsze utwory typu repertuarowego[1]. W eksperymentalnym cyklu Collages, przeznaczonym na różne obsady, odszedł od serializmu w kierunku improwizacji oraz prowokacji estetycznych typu happeningowego[1]. Utwory Kettinga cechują się upodobaniem do nietypowych obsad, ze szczególną predylekcją do wirtuozowsko traktowanej grupy dętej, często łączonej z perkusją[1].

Wybrane kompozycje edytuj

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • Sinfonietta (1954)
  • 2 canzoni na instrumenty dęte i perkusję (1957)
  • Passacaglia (1957)
  • 3 symfonie (I 1957–1959, II na saksofony i orkiestrę 1978, III 1990)
  • Concertino na 2 trąbki, smyczki, 3 rogi i fortepian (1958)
  • Concertino na kwintet jazzowy i orkiestrę (1960)
  • Variations na orkiestrę dętą, harfę i perkusję (1960)
  • Pas de deux (1961)
  • Collage No. 9 na 22 wykonawców (1965)
  • Collage No. 6 na grupę free-jazz i orkiestrę (1966)
  • In memoriam Igor Stravinsky (1971)
  • Time Machine na zespół dęty (1972)
  • For Moonlight Nights na flet solo i 12 wykonawców (1973)
  • Capriccio na skrzypce i zespół (1987, zrewid. 1995)
  • Adagio (1989)
  • Medusa na saksofon altowy i orkiestrę (1992, zrewid. 1996)
  • De aankomst (1993)
  • Kom, over de zeeën (1994)
  • Cheops na róg i orkiestrę (1995)

Utwory kameralne

  • Sonata na kwartet dęty blaszany (1955)
  • Sereande na wiolonczelę i fortepian (1957)
  • A Set of Pieces na flet i fortepian (1967; także wersja na kwintet dęty 1968)
  • Adagio na 12 wykonawców (1977)
  • Mars na 4 klarnety i od 4 do 8 saksofonów (1979)
  • Quodlibet na 2 perkusje, fortepian, klarnet basowy i kwartet smyczkowy (1979)
  • Autumn na róg i fortepian (1980)
  • Monumentum na instrumenty dęte blaszane, fortepian i 4 perkusje (1983)
  • Summer na klarnet basowy, flet i fortepian (1985)
  • Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1988, zrewid. 1995)
  • Winter na flet altowy, harfę, skrzypce i wiolonczelę (1988)
  • Preludium na 12 saksofonów (1989)
  • Windsor Hotel na saksofon altowy i fortepian (1998)

Utwory fortepianowe

  • Collage No. 5 (1976)
  • Palace Hotel (1998)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Christmas Songs na chór i małą orkiestrę (1953)
  • Song Without Worlds na sopran i fortepian (1968)
  • The Light of the Sun na sopran i orkiestrę (1978, zrewid. 1983)
  • Summer Moon na sopran i orkiestrę (1992)

Opery

  • Dummies (wyst. Haga 1974)
  • O, Thou Rhinoceros (wyst. Amsterdam 1977)
  • Ithaka (wyst. Amsterdam 1986)

Balety

  • The Last Report (1962)
  • Interior (1963)
  • Collage No. 7 (1967)

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 72. ISBN 978-83-224-3303-4.
  2. a b c d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1864. ISBN 978-0-02-865528-4.
  3. a b c d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 444–445. ISBN 0-674-37299-9.