Otto Ruge
Otto Ruge (ur. 9 stycznia 1882 w Oslo, zm. 15 sierpnia 1961 tamże[1]) – norweski wojskowy, generał porucznik. Naczelny dowódca Norweskich Sił Zbrojnych podczas niemieckiej inwazji na Norwegię.
| |
 generał porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1897–1946 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
.jpg)
Życiorys edytuj
W młodości uczęszczał do szkoły katedralnej w Oslo[1]. W 1902 wstąpił na uczelnię wojskową[1]. Później uczęszczał też do Wyższej Szkoły Wojskowej i na studia przygotowujące do służby w sztabie generalnym[1]. Służył następnie w piechocie, gdzie pełnił m.in. funkcje dowódcy kompanii, dowódcy batalionu i szefa sztabu brygady[1].
Był uznanym pedagogiem, pracował jako instruktor i wykładowca w Wyższej Szkole Wojskowej[1]. W 1933 został pułkownikiem i mianowano go szefem sztabu generalnego Norweskich Sił Zbrojnych, funkcję tę pełnił do 1938[1]. W latach 1938−1940 był generalnym inspektorem piechoty[1]. W 1940 awansowano go na stopień generała majora[1].
10 kwietnia 1940 został mianowany naczelnym dowódcą na miejsce defetystycznego generała Kristiana Laake[1]. Ruge zaapelował do dowódców wszystkich rodzajów sił zbrojnych, aby odpierali niemiecki atak wszelkimi sposobami, zarządzał też formowaniem ruchu oporu w południowej Norwegii[1]. Po przełamaniu norweskiej obrony na południu, wraz z królem i rządem ewakuował się do Troms, a 5 maja ustanowił naczelne dowództwo w Målselv, gdzie wraz z nim przenieśli się król i następca tronu[1].
Po kapitulacji Norwegii Ruge postanowił pozostać w kraju i w Trondheim oddał się do niewoli niemieckiej[1]. Początkowo więziony był w Grini pod Oslo. 9 października 1940 Adolf Hitler osobiście zadecydował o przeniesieniu go do Drezna, a następnie do Oflagu IV B Königstein w Twierdzy Königstein, gdzie przebywał wraz z francuskimi i polskimi oficerami[1]. W grudniu 1943 trafił do Stalagu XX A, a w lipcu 1944 do Oflagu XXI C w Ostrzeszowie[1]. Następnie wraz z innymi więźniami został ewakuowany do obozu w Luckenwalde, gdzie doczekał wyzwolenia przez Armię Czerwoną 22 kwietnia 1945[1].
Po wyzwoleniu spotkał się z Iwanem Koniewem, a następnie trafił do Moskwy, gdzie brał udział w negocjacjach, których wynikiem było zezwolenie norweskim żołnierzom na powrót do kraju przez Danię, a nie przez Murmańsk, jak ustalono wcześniej[1]. Ruge wrócił do Norwegii 3 czerwca i brał jeszcze udział w przygotowaniach do przyjęcia powracającego do kraju króla Haakona VII[1].
15 lipca 1945 został awansowany na generała porucznika i ponownie objął stanowisko naczelnego dowódcy, proszono go także o objęcie teki ministra obrony[1]. Ruge zrezygnował z funkcji naczelnego dowódcy 1 stycznia 1946, z powodu konfliktu z nowym ministrem obrony Jensem Christianem Hauge[1].
Po wojnie zaangażował się w działalność stowarzyszeń promujących przyjaźń norwesko-radziecką[1]. Dołączył do Obrony Krajowej, gdzie służył w randze kaprala[1].
Po jego śmierci powstało wiele upamiętniających go pomników (najbardziej znany w Twierdzy Akershus) oraz wiele ulic jego imienia[1].
Odznaczenia edytuj
- Łańcuch Orderu Świętego Olafa[2]
- Krzyż Wielki Orderu Świętego Olafa[2]
- Komandoria Orderu Danebroga[2]
- Komandoria Orderu Miecza[2]
- Wielki Oficer Legii Honorowej[2]
- Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari (1947)[3]
- Brązowa Gwiazda[2]
Publikacje edytuj
- Noen betraktninger omkring vår nye hærordning (1933)
- Forsvarsberedskap (1935)
- Norges stilling under europeisk krig. Et foredrag av generalstabschefen, oberst Ruge (1936)
- Flyvning og stormaktspolitikk (1938)
- Krigens dagbok; annen verdenskrig i tekst og billeder (3 tomy, publikowane w latach 1946−1948)
- Felttoget. General Otto Ruges erindringer fra kampene april–juni 1940 (wydane pośmiertnie w 1989)
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w Dag Leraand, Otto Ruge [online], Store norske leksikon [dostęp 2021-06-12] (norw. bokmål).
- ↑ a b c d e f Tom Kristiansen, Otto Ruge [online], Norsk biografisk leksikon, 25 lutego 2020 [dostęp 2021-06-13] (norw. bokmål).
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 187