Wikipedia

Ottynia

Ottynia[1] (w okresie II Rzeczypospolitej Otynia; ukr. Отинія – Otynija) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie iwanofrankiwskim, w rejonie kołomyjskim. W 2001 roku liczyło ok. 5,3 tys. mieszkańców[2].

Otynija
Ilustracja
Cerkiew Wprowadzenia Bogurodzicy do Świątyni (UKP PM)
Herb
Herb
Państwo

 Ukraina

Obwód

 iwanofrankiwski

Rejon

kołomyjski

Powierzchnia

17,77 km²

Wysokość

268 m n.p.m.

Populacja (2001)
• liczba ludności
• gęstość


5327
308 os./km²

Nr kierunkowy

+380 3433

Kod pocztowy

78223

Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego
Mapa konturowa obwodu iwanofrankiwskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Otynija”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Otynija”
Ziemia48°44′N 24°51′E/48,733333 24,850000
Multimedia w Wikimedia Commons

Znajduje się tu powstała w XIX w. stacja kolejowa Ottynia, położona na linii Lwów – Czerniowce.

Historia edytuj

Ottynia została pierwszy raz wspomniana w dokumentach z 1610 roku jako rezydencja magnacka. W 1669 roku Wacław Potocki ufundował w Ottyni pierwszy drewniany kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny[3]. W I Rzeczypospolitej należała województwa ruskiego, pod zaborem austriackim wchodziła w skład prowincji Galicja. W 1880 roku miejscowość liczyła 3714 mieszkańców w tym 1557 Żydów, w 1913 roku liczyła ok. 5000 mieszkańców, w tym 1000 Polaków, 2000 Żydów, 1500 Rusinów oraz 500 Czechów i Niemców.

W latach 1902-05 w miejscu drewnianej świątyni z 1766 r. wybudowano nowy murowany kościół[4], którego ołtarz ozdobili artyści sprowadzeni z Tyrolu w 1911 roku.

Przed pierwszą wojną światową w mieście funkcjonowała duża fabryka maszyn rolniczych „Bredt” zatrudniająca ponad 400 pracowników, fabryka znajdowała się w pobliżu dworca kolejowego. W mieście znajdował się dwór i park, własność Łukaszewiczów. Miasto było siedzibą rabinatu, mieszkał tu również rabin „cudotwórca” Chaim Hager.

W II Rzeczypospolitej miasto należało do powiatu tłumackiego w województwie stanisławowskim. W 1931 r. liczyła 4777 mieszkańców, w tym prawie 1000 Polaków. Pozostali to Żydzi, Ukraińcy i Niemcy.

W latach 1940 - 1941 okupanci sowieccy zamordowali 5 polskich policjantów oraz zesłali na Syberię kilkudziesięciu Polaków, z których część tam zginęła. W sierpniu 1941 roku doszło w Ottyni do krwawego pogromu ludności żydowskiej z rąk niemieckich oraz mieszkających tu Ukraińców. Żydzi, którzy przeżyli, trafili później do obozu koncentracyjnego. W latach 1941 - 1946 z rąk nacjonalistów ukraińskich z OUN - UPA zginęło 32 Polaków[5][6]. 25 lipca 1944 roku Ottynia została zdobyta przez wojska radzieckie[7].

Po drugiej wojnie światowej, Polacy w wyniku podjętej decyzji o wysiedleniu z rodzinnych stron zamiast pakować własny dobytek w kufrach i skrzyniach przewieźli (tzw. komitet zaprzysiężonych obywateli) do Polski całe wyposażenie kościoła z Ottyni, w tym też obraz Matki Bożej z ołtarza głównego, namalowany przez Kazimierza Ładońskiego w 1718 r. Do dziś wyposażenie to znajduje się kościele w Ligocie Książęcej koło Namysłowa[8]. Kościół w Ottyni, zamknięty w 1945 r. i zamieniony na magazyn, został oddany katolikom w 1992 r[9].

Ludzie powiązani z miastem edytuj

Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Ottynią.
  • Stanisław Perenc - polski ksiądz rzymskokatolicki, proboszcz w Ottyni od 1937 r., aresztowany przez NKWD w 1945 r., zamordowany w nieznanych okolicznościach[10].
  • Barbara z Tyszkiewiczów Tokarska - polska ekonomistka, autorka publikacji "Otynijskie gawędy i wspomnienia"[11].
  • Stefan Helowicz - polski ksiądz rzymskokatolicki, wikary w Ottyni w latach 1939-1941[12].
  • Josyf Hanczakowski – ukraiński prezes sądu w Ottyni
  • Stepan Rybak – ukraiński piłkarz
Polscy burmistrzowie Otyni w okresie II RP
 
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Otyni
Urodzeni w Ottyni
Inni

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2019. ISBN 978-83-254-2578-4.
  2. ↑ смт Отинія, Івано-Франківська область, Коломийський район. Офіційний портал Верховної Ради України. [dostęp 2014-07-24]. (ukr.).
  3. ↑ Otynia [online], www.rkc.lviv.ua [dostęp 2023-09-12].
  4. ↑ kościół ottyński - Mój serwis WWW [online], tozd.home.pl [dostęp 2022-08-18].
  5. ↑ Otynia – Blisko Polski [online] [dostęp 2023-04-11] (pol.).
  6. ↑ Henryk Komański, Szczepan Siekierka, Eugeniusz Różański, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w Województwie Stanisławowskim 1939-1946, Wrocław: ALTA 2, 2008, s. 704-706, ISBN 978-83-85865-13-1, OCLC 261139661.
  7. ↑ ВОВ-60 – Сводки. victory.mil.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-10)]..
  8. ↑ Z Ottyni do Ligoty Książęcej [online], www.nowezycie.archidiecezja.wroc.pl [dostęp 2023-04-11].
  9. ↑ OTYNIA. Kościół p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (1905). Iwano-Frankiwski obw., Kołomyjski r-n | Kościoły i kaplice Ukrainy [online], rkc.in.ua [dostęp 2023-04-11].
  10. ↑ STANISŁAW PERENC — MARTYROLOGIUM [online], www.swzygmunt.knc.pl [dostęp 2023-04-11].
  11. ↑ Barbara Tokarska, Otynijskie gawędy i wspomnienia, 118-120, okładka, ISBN 83-87802-86-7.
  12. ↑ Świdnica – Moje Miasto » Blog Archive » Ksiądz Helowicz, proboszcz świdnicki ▪ Edmund Nawrocki [online] [dostęp 2023-09-09] (ang.).
  13. ↑ Z ostatnich dni. Nowy burmistrz i nowy ławnik w Ottyni. „Wschód”, s. 7, Nr 31 z 30 listopada 1936. 
  14. ↑ Jan Boczar (red.), Nasze otynijskie strony i stroniec, WER GRAF, s. 162-163.
  15. ↑ d, Plezia Zbigniew [online], Błyskawica - Towarzystwo Przyjaciół Okrętu, 6 lipca 2020 [dostęp 2023-09-12] (pol.).
  16. ↑ Archiwum Kresowe [online], dzierzoniowskiearchiwum.pl [dostęp 2023-04-28].
  17. ↑ Obywatelstwo honorowe miasta Otynji dla pana Prezydenta. „Wschód”, s. 2, Nr 16 z 30 czerwca 1936. 

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ottynia&oldid=72615385”