Ottynia
Ottynia (w okresie II Rzeczypospolitej Otynia; ukr. Отинія – Otynija) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie iwanofrankiwskim, w rejonie kołomyjskim. W 2001 roku liczyło ok. 5,3 tys. mieszkańców[1].
| |||
![]() Cerkiew Wprowadzenia Bogurodzicy do Świątyni (UKP PM) | |||
| |||
Państwo | ![]() | ||
Obwód | iwanofrankiwski | ||
Rejon | kołomyjski | ||
Powierzchnia | 17,77 km² | ||
Wysokość | 268 m n.p.m. | ||
Populacja (2001) • liczba ludności • gęstość |
5327 308 os./km² | ||
Nr kierunkowy | +380 3433 | ||
Kod pocztowy | 78223 | ||
![]() | |||
Portal ![]() |
HistoriaEdytuj
Ottynia została pierwszy raz wspomniana w dokumentach z 1610 roku jako rezydencja magnacka. W 1669 roku Wacław Potocki ufundował w Ottyni pierwszy drewniany kościół. W I Rzeczypospolitej należała województwa ruskiego, pod zaborem austriackim wchodziła w skład prowincji Galicja. W 1880 roku miejscowość liczyła 3714 mieszkańców w tym 1557 Żydów, w 1913 roku liczyła ok. 5000 mieszkańców, w tym 1000 Polaków, 2000 Żydów, 1500 Rusinów oraz 500 Czechów i Niemców. Na początku XX wieku w miejscu drewnianej świątyni wybudowano nowy murowany kościół, którego ołtarz ozdobili artyści sprowadzeni z Tyrolu w 1911 roku.
Przed pierwszą wojną światową w mieście funkcjonowała duża fabryka maszyn rolniczych „Bredt” zatrudniająca ponad 400 pracowników, fabryka znajdowała się w pobliżu dworca kolejowego. W mieście znajdował się dwór i park, własność Łukaszewiczów. Miasto było siedzibą rabinatu, mieszkał tu również rabin „cudotwórca” Chaim Hager.
W sierpniu 1941 roku doszło w Ottyni do krwawego pogromu ludności żydowskiej z rąk niemieckich oraz mieszkających tu Ukraińców. Żydzi, którzy przeżyli, trafili później do obozu koncentracyjnego[potrzebny przypis]. 25 lipca 1944 roku Ottynia została zdobyta przez wojska radzieckie[2].
Po drugiej wojnie światowej, Polacy w wyniku podjętej decyzji o wysiedleniu z rodzinnych stron zamiast pakować własny dobytek w kufrach i skrzyniach przewieźli (tzw. komitet zaprzysiężonych obywateli) do Polski całe wyposażenie kościoła z Ottyni. Można je dziś oglądać w Ligocie Książęcej koło Namysłowa.[potrzebny przypis]
Ludzie powiązani z miastemEdytuj
- Josyf Hanczakowski – ukraiński prezes sądu w Ottyni
- Stepan Rybak – ukraiński piłkarz
- Polscy burmistrzowie Otyni w okresie II RP
- Edmund Deyczakowski
- Adolf Dostal
- Emeryk Baumknecht (komisaryczny)[3]
- Urodzeni w Ottyni
- Edward Wania – podpułkownik Wojska Polskiego
- Franciszek Wład – generał brygady Wojska Polskiego
- Marta Suchanek-Kłyszewska – polska inżynier górnictwa
- Petro Sawczuk – ukraiński trener piłkarski.
- Inni
- Teodor Talowski – wykonał projekt kościoła z pocz. XIX wieku
- W 1936 honorowej obywatelstwo Otyni otrzymał Prezydent RP, Ignacy Mościcki[4],
PrzypisyEdytuj
- ↑ смт Отинія, Івано-Франківська область, Коломийський район (ukr.). Офіційний портал Верховної Ради України. [dostęp 2014-07-24].
- ↑ ВОВ-60 – Сводки.
- ↑ Z ostatnich dni. Nowy burmistrz i nowy ławnik w Ottyni. „Wschód”, s. 7, Nr 31 z 30 listopada 1936.
- ↑ Obywatelstwo honorowe miasta Otynji dla pana Prezydenta. „Wschód”, s. 2, Nr 16 z 30 czerwca 1936.
Zobacz teżEdytuj
Linki zewnętrzneEdytuj
- Ottynia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 764 .
- Ottynia, JewishGen (ang.)