Ottynia

	Otynija
	Otynija
	; Cerkiew Wprowadzenia Bogurodzicy do Świątyni (UKP PM)
	Herb
Państwo	Ukraina
Obwód	iwanofrankiwski
Rejon	kołomyjski
Powierzchnia	17,77 km²
Wysokość	268 m n.p.m.
Populacja (2001); • liczba ludności; • gęstość	; 5327; 308 os./km²
Nr kierunkowy	+380 3433
Kod pocztowy	78223
	Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego Otynija
	Położenie na mapie Ukrainy Otynija
	48°44′N 24°51′E/48,733333 24,850000
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Portal Ukraina

Ottynia (w okresie II Rzeczypospolitej Otynia; ukr. Отинія – Otynija) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie iwanofrankiwskim, w rejonie kołomyjskim. W 2001 roku liczyło ok. 5,3 tys. mieszkańców^[1].

HistoriaEdytuj

Ottynia została pierwszy raz wspomniana w dokumentach z 1610 roku jako rezydencja magnacka. W 1669 roku Wacław Potocki ufundował w Ottyni pierwszy drewniany kościół. W I Rzeczypospolitej należała województwa ruskiego, pod zaborem austriackim wchodziła w skład prowincji Galicja. W 1880 roku miejscowość liczyła 3714 mieszkańców w tym 1557 Żydów, w 1913 roku liczyła ok. 5000 mieszkańców, w tym 1000 Polaków, 2000 Żydów, 1500 Rusinów oraz 500 Czechów i Niemców. Na początku XX wieku w miejscu drewnianej świątyni wybudowano nowy murowany kościół, którego ołtarz ozdobili artyści sprowadzeni z Tyrolu w 1911 roku.

Przed pierwszą wojną światową w mieście funkcjonowała duża fabryka maszyn rolniczych „Bredt” zatrudniająca ponad 400 pracowników, fabryka znajdowała się w pobliżu dworca kolejowego. W mieście znajdował się dwór i park, własność Łukaszewiczów. Miasto było siedzibą rabinatu, mieszkał tu również rabin „cudotwórca” Chaim Hager.

W sierpniu 1941 roku doszło w Ottyni do krwawego pogromu ludności żydowskiej z rąk niemieckich oraz mieszkających tu Ukraińców. Żydzi, którzy przeżyli, trafili później do obozu koncentracyjnego^{[potrzebny przypis]}. 25 lipca 1944 roku Ottynia została zdobyta przez wojska radzieckie^[2].

Po drugiej wojnie światowej, Polacy w wyniku podjętej decyzji o wysiedleniu z rodzinnych stron zamiast pakować własny dobytek w kufrach i skrzyniach przewieźli (tzw. komitet zaprzysiężonych obywateli) do Polski całe wyposażenie kościoła z Ottyni. Można je dziś oglądać w Ligocie Książęcej koło Namysłowa.^{[potrzebny przypis]}

Ludzie powiązani z miastemEdytuj

Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Ottynią.

Josyf Hanczakowski – ukraiński prezes sądu w Ottyni
Stepan Rybak – ukraiński piłkarz

Polscy burmistrzowie Otyni w okresie II RP

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Otyni

Urodzeni w Ottyni

Edward Wania – podpułkownik Wojska Polskiego
Franciszek Wład – generał brygady Wojska Polskiego
Marta Suchanek-Kłyszewska – polska inżynier górnictwa
Petro Sawczuk – ukraiński trener piłkarski.

Inni

Teodor Talowski – wykonał projekt kościoła z pocz. XIX wieku
W 1936 honorowej obywatelstwo Otyni otrzymał Prezydent RP, Ignacy Mościcki^[4],

PrzypisyEdytuj

↑ смт Отинія, Івано-Франківська область, Коломийський район (ukr.). Офіційний портал Верховної Ради України. [dostęp 2014-07-24].
↑ ВОВ-60 – Сводки.
↑ Z ostatnich dni. Nowy burmistrz i nowy ławnik w Ottyni. „Wschód”, s. 7, Nr 31 z 30 listopada 1936.
↑ Obywatelstwo honorowe miasta Otynji dla pana Prezydenta. „Wschód”, s. 2, Nr 16 z 30 czerwca 1936.

Zobacz teżEdytuj

Pokucie

Linki zewnętrzneEdytuj

Ottynia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 764 .
Ottynia, JewishGen (ang.)

[rada-1] смт Отинія, Івано-Франківська область, Коломийський район (ukr.). Офіційний портал Верховної Ради України. [dostęp 2014-07-24].

[2] ВОВ-60 – Сводки.

[3] Z ostatnich dni. Nowy burmistrz i nowy ławnik w Ottyni. „Wschód”, s. 7, Nr 31 z 30 listopada 1936.

[4] Obywatelstwo honorowe miasta Otynji dla pana Prezydenta. „Wschód”, s. 2, Nr 16 z 30 czerwca 1936.

[1]

[2]

[3]

[4]