Owcza Przełęcz
Owcza Przełęcz (niem. Schäferscharte, słow. Ovčie sedlo, węg. Juhász-csorba[1]), 2038 m – szeroka, trawiasta przełęcz w Żabiej Grani (Žabí hrebeň), pomiędzy Marusarzową Turnią (Ondrejova veža, 2075 m) a Owczymi Turniczkami (Ovčie vežičky, ok. 2040 m)[2]. Przełęcz znajduje się na granicy polsko-słowackiej i nie prowadzi na nią żaden znakowany szlak turystyczny[3].
 Żabia Czuba, Żabi Szczyt Niżni, Marusarzowa Przełączka, Marusarzowa Turnia i Owcza Przełęcz widziane znad południowego brzegu Morskiego Oka (dokładniejszy opis) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2038 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′40,5″N 20°05′04,7″E/49,194583 20,084639
| |
Owcza Przełęcz to szerokie i trawiaste siodło. Do Kotła Morskiego Oka opada z niej Owczy Żleb (Ovčí žľab). Wschodnie stoki spod przełęczy łagodnie opadają do Doliny Żabich Stawów Białczańskich. Są trawiaste, z nielicznymi skałkami[4].
Nazwa przełęczy wiąże się z wypasem owiec po zachodniej stronie przełęczy. Łatwo dostępne siodło było wygodnym połączeniem Doliny Rybiego Potoku z Doliną Żabich Stawów Białczańskich. Przejście znane było od dawna juhasom i koźlarzom[5].
Taternictwo edytuj
Pierwsze odnotowane przejścia turystyczne:
- latem – Apolinary Garlicki, 30 lipca 1903 r.,
- zimą – Józef Lesiecki, Józef Oppenheim, 5 lutego 1914 r.[5]
Wschodnie (słowackie) stoki Owczej Przełęczy znajdują się w zamkniętym dla turystów i taterników obszarze ochrony ścisłej Tatrzańskiego Parku Narodowego[3], zachodnie (polskie) poza rejonami dopuszczonymi do uprawiania taternictwa (można je uprawić na południe od Białczańskiej Przełęczy)[6].
Przypisy edytuj
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-04-13] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b Turystyczna mapa Słowacji [online] [dostęp 2020-02-11].
- ↑ Władysław Cywiński, Grań Żabiego, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1999, ISBN 83-7104-024-5.
- ↑ a b Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Żabia Przełęcz Wyżnia – Żabia Czuba, t. 7, Warszawa: Sport i Turystyka, 1954.
- ↑ Dozwolone rejony wspinaczkowe w TPN [online] [dostęp 2020-05-10].