Ozokeryt
Ozokeryt, dawniej: wosk ziemny[1] – mieszanina stałych wielkocząsteczkowych węglowodorów, głównie n- i izoparafinowych. Nazwa została nadana przez Ernsta Friedricha Glockera w 1833 r.
Właściwości fizyczne edytuj
- Barwa: żółta do czerwonobrunatnej
- Temperatura topnienia: 50-100 °C
- Nierozpuszczalny w wodzie, a rozpuszczalny w rozpuszczalnikach węglowodorowych
Występowanie edytuj
Występuje nad Morzem Kaspijskim, w Ameryce Północnej, w Iraku. Największe na świecie skupienie ozokerytu występuje w okolicach Borysławia na Ukrainie (Borysławsko-Drohobyckie Zagłębie Naftowe).
Zastosowanie edytuj
Do otrzymywania cerezyny[2], do produkcji syciw elektroizolacyjnych, a także smarów[3].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Nazwa wycofana przez Międzynarodową Asocjację Mineralogiczną, por. A. Manecki „Encyklopedia Minerałów” AGH Kraków 2004 r.
- ↑ ozokeryt, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-07-16].
- ↑ Mały ilustrowany leksykon techniczny, wyd. 2, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1983, s. 357, ISBN 83-204-0602-1.
Encyklopedia internetowa (organic class of minerals):
Identyfikatory zewnętrzne: