Pływalnia przy ul. Niestachowskiej w Poznaniu
Pływalnia przy ul. Niestachowskiej – zespół otwartych basenów kąpielowych zlokalizowanych w Poznaniu przy ul. Niestachowskiej (Sołacz-Niestachów).
 Stan z 2010 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku |
pływalnia |
| Architekt | |
| Rozpoczęcie budowy |
1933 |
| Ukończenie budowy |
1938 |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
 52°25′23,3″N 16°53′39,1″E/52,423139 16,894194
| |
Historia edytuj
Ideę zbudowania kompleksu rekreacyjnych basenów dla mieszkańców miasta podnoszono jeszcze przed I wojną światową, wskazując jako dogodną lokalizację Sołacz – popularne miejsce rekreacji, odpoczynku i rozrywki. Pierwszy projekt powstał jednak dopiero w 1925, a ostateczny wybór dokładnej lokalizacji nastąpił w 1933 (kolejny projekt). Prace powierzono młodemu wówczas architektowi, późniejszemu marszałkowi Polski – Marianowi Spychalskiemu. Wykorzystał on naturalny układ doliny Bogdanki na Niestachowie. Rzeka została skanalizowana, spiętrzone wody były dostarczane dwustumetrową rurą[1], ogrzewane przez słońce, przepuszczane przez osadnik i odżelaziacz, a następnie doprowadzane do dwóch basenów – pływackiego (południowego) i kąpielowo-rekreacyjnego (północnego)[2]. Obiekt posiadał trybuny i skocznię do wykonywania skoków do wody. Ponadto istniały szatnie (drewniane), kawiarnie i kasy.
Całość basenów oddano do użytku 31 lipca 1938[3] (basen północny wraz z zapleczem ukończono w 1936[2]), a podczas II wojny światowej jeszcze nieznacznie rozbudowano. Po zakończeniu wojny działalność reaktywowano 1 czerwca 1945, a w dniach 28-29 lipca tego roku rozegrano tutaj I Mistrzostwa Pływackie Regionu Poznańskiego zorganizowane przez Związek Walki Młodych z udziałem pięciu klubów (zwyciężył San). W rozegraniu wszystkich konkurencji przeszkodziła wówczas fatalna pogoda[4]. Obiekty służyły do 1979, kiedy to zostały zamknięte z uwagi na zły stan techniczny i powojenne zaniedbania. Do dziś służą jako baseny rybne. Zachowana jest architektura całości, w tym skocznia. Według Szymona Piotra Kubiaka, znawcy architektury Poznania, cenna jest całość tego założenia, m.in. z uwagi na zastosowanie awangardowych form architektury nowoczesnej, w tym wyobleń przywodzących na myśl czeski rondokubizm.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ spo, Nie pozostał żaden ślad..., w: Głos Wielkopolski (Z teki Kota), wycinek niedatowany (około 1995)
- ↑ a b Sprawozdanie Zarządu Stołecznego Miasta Poznania 1936, dostęp 2012-05-28
- ↑ Wydarzenia (s. 394). Kronika Miasta Poznania 3/1938. [dostęp 2012-07-25]. (pol.).
- ↑ Tadeusz Świtała, Poznań 1945. Kronika Wydarzeń, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1986, s. 195,249, ISBN 83-210-0607-8, OCLC 830203088.
Bibliografia edytuj
- Atlas architektury Poznania, Janusz Pazder (red.), Aleksandra Dolczewska, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008, s. 215, ISBN 978-83-7503-058-7, OCLC 316600366.
- Poznań – atlas aglomeracji 1:15.000, wyd. CartoMedia/Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2008, ISBN 978-83-7445-018-8