Wikipedia

PZL TS-11 Iskra

samolot szkolno-treningowy

PZL TS-11 Iskra – samolot szkolno-treningowy, produkowany przez WSK „PZL Mielec” (obecnie Polskie Zakłady Lotnicze Sp. z o.o. w Mielcu), zaprojektowany przez zespół pod kierunkiem Tadeusza Sołtyka (stąd oznaczenie TS).

PZL TS-11 Iskra
Ilustracja
TS-11 Iskra w barwach Biało-Czerwonych Iskier
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

PZL

Typ

Samolot szkolno-treningowy

Załoga

2 (instruktor + uczeń)

Historia
Data oblotu

5 lutego 1960

Lata produkcji

1963–1987

Liczba egzemplarzy

424

Dane techniczne
Napęd

1 × silnik odrzutowy WSK SO-3

Ciąg

10,8 kN

Wymiary
Rozpiętość

10,06 m

Długość

11,15 m

Wysokość

3,50 m

Powierzchnia nośna

17,5 m²

Masa
Własna

2560 kg

Startowa

3840 kg

Osiągi
Prędkość maks.

720 km/h
na wysokości 5000 m

Prędkość przelotowa

600 km/h

Prędkość minimalna

140 km/h
silniki zdławione, wysunięte klapy

Prędkość wznoszenia

14,8 m/s

Pułap

11000 m

Zasięg

1250 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 × 23 mm działko lotnicze NS-23 lub NR-23
Użytkownicy
PL air force flag IIIRP.svg Siły Powietrzne,
Air Force Ensign of India.svg Indyjskie Siły Powietrzne
Multimedia w Wikimedia Commons
Silnik SO-3W eksponowany w MLP w Krakowie
Wnętrze kabiny pilota samolotu TS-11 Iskra R
TS-11 Iskra bis B, widok z przodu, Muzeum Uzbrojenia w Poznaniu
TS-11 Iskra bis B, widok z boku, Muzeum Uzbrojenia w Poznaniu
TS-11 Iskra R w barwach 3 Eskadry Lotnictwa Taktycznego
Samoloty TS-11 Iskra MR w malowaniu Biało-Czerwonych Iskier
Samolot TS-11 Iskra MR w malowaniu Biało-Czerwonych Iskier
TS-11 Iskra bis DF
Wyświetlacz przezierny zamontowany na PZL TS-11F
Wyrzutnia niekierowanych pocisków rakietowych Mars-4 na zewnętrznym zamku TS-11 Iskra R
Przód kadłuba TS-11 Iskra R, widoczna lufa działka 23 mm oraz opcjonalny pojemnik na łuski

Była to pierwsza polska konstrukcja lotnicza napędzana silnikiem odrzutowym[1].

Historia powstania samolotu TS-11 Iskra i próby wytrzymałościoweEdytuj

Wprowadzenie do wyposażenia Wojsk Lotniczych samolotów odrzutowych wymusiło potrzebę zbudowania nowoczesnego samolotu szkolno-treningowego, dzięki któremu w porównaniu z nauką na samolotach tłokowych czas szkolenia ucznia uległby znacznemu skróceniu, co spowodowałoby obniżenie kosztów. Pozwoliłoby to również wyrobić u pilota od samego początku odruchy właściwe dla sterowania samolotem odrzutowym. Pomysł budowy nowoczesnego samolotu szkolno-treningowego w swoich założeniach obejmował stworzenie uniwersalnej nowej maszyny mającej jednocześnie cechy samolotu do szkolenia podstawowego, samolotu przejściowego i samolotu szkolno-bojowego. Taki samolot dawałby możliwość wszechstronnego przeszkolenia pilota na jednym typie maszyny.

Zlecenie na opracowanie projektu wstępnego TS-11 Iskra, obejmujące wymagania taktyczno-techniczne określone przez Dowództwo Wojsk Lotniczych, otrzymało w 1957 roku biuro konstrukcyjne kierowane przez doc. inż. Tadeusza Sołtyka. Do końca 1959 r. wykonano projekt wstępny i konstrukcyjny, niezbędne makiety i przeprowadzono próby statyczne w Zakładzie Wytrzymałości (TK) Instytutu Lotnictwa wykonywane pod kierunkiem inż. Tadeusza Chylińskiego. Zbudowano 4 prototypy samolotu. Prototyp do prób statycznych, zmęczeniowych i rezonansowych oznaczony PR-01 był gotowy w marcu 1959 r. Jednocześnie z pracami nad projektem wstępnym Iskry przystąpiono w Instytucie Lotnictwa do opracowywania silnika do jego napędu SO-1(silnik odrzutowy 1, później otrzymał on kryptonim wojskowy – Kaszub). Przy wykonywaniu badań statycznych samolotu powstały trudności, które polegały na tym, że na jednym egzemplarzu do badań statycznych trzeba było przeprowadzić wiele prób w taki sposób aby ewentualne uszkodzenie samolotu przy jednej próbie nie uniemożliwiło przeprowadzenie następnych. Najpierw przeprowadzano próby mniejszych zespołów, a na końcu całego samolotu. W przypadku Iskry przeprowadzono ponad 100 prób na jednym egzemplarzu samolotu, doprowadzając w rezultacie na końcu do obciążenia łamiącego. Głównie próby przeprowadzali pod kierunkiem inż.Tadeusza Chylińskiego pracownicy Zakładu inż. Stanisław Mosica i inż. Wiesław Datkowski. Na podstawie pozytywnie zaopiniowanych prób statycznych samolot został dopuszczony do prób w locie.

Oprócz badań statycznych samolotu TS-11 Iskra w Zakładzie Wytrzymałości (TK) w wydzielonej pracowni przeprowadzane były od początku lat 60 badania dotyczące analizy dynamiki nowego silnika turboodrzutowego SO-1 metodą modeli dynamicznie podobnych.

W 1964 r. pracownia dynamiki Zakładu Wytrzymałości Instytutu Lotnictwa przeprowadziła w tunelu aerodynamicznym (Ø = 5 m) badania flaterowe na modelu (dynamicznie podobny) ogona samolotu TS-11 Iskra, sprawdzając skuteczność dla tego samolotu wyważeń, umieszczanych następnie na stateczniku poziomym i skrzydłach. Pod koniec lat 90. ubiegłego wieku z inicjatywy Instytutu Technicznego Wojsk Lotniczych i we współpracy z Instytutem Lotnictwa przeprowadzono analizy i badania, w tym próby w locie. Wobec jednak podjęcia decyzji o dalszym nie modernizowaniu samolotu, zrezygnowano z realizacji przygotowanej już w Instytucie Lotnictwa próby zmęczeniowej. Ograniczono się do zmniejszenia zakresu dopuszczalnych wartości współczynnika obciążeń samolotu i zwiększenia zakres stosowania współczesnych metod badań nieniszczących krytycznych rejonów struktury nośnej samolotu[2].

Historia rozwoju konstrukcjiEdytuj

  • Pierwszy, nieuzbrojony prototyp PR-02 z silnikiem Viper 8 o ciągu 7,80 kN (795 kG) zakupionym na Zachodzie via Jugosławia, został oblatany 5 lutego 1960 roku przez pilota doświadczalnego Instytutu Lotnictwa, inż. Andrzeja Abłamowicza. Kolejne dwa prototypy PR-03 i PR-04 zostały oblatane w marcu i lipcu 1961. Od pierwszej maszyny różnił je silnik HO-10 o ciągu 7,84 kN (800 kG) oraz posiadane już uzbrojenie (działko kal. 23 mm).
  • TS-11 Iskra bis A – wersja szkolno-treningowa produkowana od 1963 roku. Po zainstalowaniu silnika SO-1 o ciągu (980 kG) pobito na niej (piloci: Andrzej Abłamowicz i Ludwik Natkaniec) następujące rekordy:
  1. lot po obwodzie zamkniętym 100 km – 2 września 1964 – 715,7 km/h
  2. lot po obwodzie zamkniętym 500 km – 24 września 1964 – 730 km/h
  3. lot na bazie 15/25km – 26 września 1964 – 839 km/h
  • TS-11 Iskra bis B – wersja szkolno-treningowa z czterema zamkami na podwieszane uzbrojenie. Prototyp nosił oznaczenie TS-11 Iskra 100.
  • TS-11 Iskra bis C – jednomiejscowy samolot rozpoznawczy z 1971. Prototyp oznaczony był jako TS-11 Iskra 200 Art. Samolot został wyposażony w 3 kamery fotograficzne AFA-39, a w miejscu tylnego fotela dodatkowy zbiornik paliwa. Wyprodukowano 5 sztuk.
  • TS-11 Iskra bis D – dwumiejscowa wersja szkolno-szturmowa z 1973. Prototyp oznaczono jako TS-11 Iskra 200 SB. Zwiększono jej udźwig w porównaniu z wersją bis B. 50 maszyn tego typu dostarczono lotnictwu wojskowemu Indii, gdzie weszły do służby w 1976.
  • TS-11 Iskra bis DF – dwumiejscowa wersja szkolno-rozpoznawcza z 1974.
  • TS-11 Iskra R – dwumiejscowa wersja rozpoznawcza stanowiąca wersję bis DF dostosowaną dla potrzeb lotnictwa morskiego, w 1992 roku wyposażona w amerykański radar pogodowy RDS-81, którego obsługą zajmował się operator na tylnym fotelu, oraz prosty system nawigacyjny GPS.
  • TS-11 Iskra BR 200 – prototyp wersji jednomiejscowej rozpoznawczo-szturmowej z 1972. Nie wszedł do produkcji.
  • TS-11 Iskra Jet/TS-11 Spark – pozbawione uzbrojenia samoloty, wycofywane ze służby, dla użytku w lotnictwie cywilnym spotykane m.in. w USA i Australii
  • TS-11 Iskra MR – samoloty wyposażone w zmodernizowaną awionikę odpowiadającą standardom ICAO, używane w zespole akrobacyjnym Biało-Czerwone Iskry
  • TS-11F Iskra – Demonstrator modernizacji Iskry zaprezentowany na MSPO 2008 przez Instytut Techniczny Wojsk Lotniczych. Wyposażony w nową awionikę oraz fotele wyrzucane Martin-Baker[3].

SilnikiEdytuj

W samolotach produkowanych w latach 1967–1969 montowano silniki SO-1 o ciągu 9,80 kN (1000 kG). Od 1969 montowano SO-3 o przedłużonym resursie, później zmienione na silniki SO-3W o ciągu 10,80 kN (1100 kG). We wcześniejszych modelach wymieniano silniki na nowsze. W późniejszym okresie, wobec problemów z wprowadzeniem następcy Iskry – samolotu I-22 Iryda, rozważano zastosowanie w używanych maszynach nowych silników K-15 Kaszub.

Opis wersji Iskra bis DEdytuj

  • załoga – dwie osoby (uczeń z przodu i instruktor z tyłu)
  • długość – 11,15 m
  • rozpiętość – 10,06 m
  • wysokość – 3,50 m
  • powierzchnia nośna – 17,50 m²
  • masa własna – 2560 kg
  • masa całkowita – 3724 kg (wersja SNP)
  • maksymalna masa startowa 3840 kg
  • silnik jeden WSK SO-3W o ciągu 10,80 kN (1100 kG) (początkowo WSK SO-3 o ciągu 9,80 kN (1000 kG))

Osiągi wersji Iskra bis D z silnikiem SO-3WEdytuj

  • prędkość maksymalna – 720 km/h na 5000 m
  • zasięg – 1260 km
  • pułap operacyjny – 11 000 m
  • prędkość wznoszenia – 14,8 m/s
  • obciążenie skrzydła – 213 kg/m²
  • stosunek ciągu do masy – 1:3,4

UzbrojenieEdytuj

  • w przedniej części kadłuba seryjnie jedno działko NS-23 (115P) kal. 23 mm z możliwością wymiany na działko NR-23 (150P).
  • 4 węzły na podwieszane uzbrojenie – max. 4 × 100 kg bomb lub zasobniki z karabinami maszynowymi (Zeus-1) oraz uniwersalne zasobniki niekierowanych pocisków rakietowych klasy „powietrze-ziemia” Mars-4, lub zasobniki ZR-8 z bombami odłamkowymi.

UżytkownicyEdytuj

Aktualni użytkownicy

  •   Polska – aktualnie 7 maszyn w zespole akrobacyjnym Biało-Czerwone Iskry. Reszta maszyn wycofana ze służby w grudniu 2020 roku[4].

Byli użytkownicy

  •   Indie – W 1975 roku Indyjskie Siły Powietrzne zamówiły 50 samolotów TS-11 Iskra. Według źródła[5] Indie używały 76 samolotów typu Iskra. Zostały wycofane ze służby 16 grudnia 2004 roku.

W muzeachEdytuj

Muzeum Techniki Wojskowej w Zabrzu

  • TS-11 Iskra nr taktyczny 812, nr seryjny 1HO-0812

Muzeum Wojsk Lądowych w Bydgoszczy

  • TS-11 Iskra nr taktyczny 209, nr seryjny 1H-0209

Lubuskie Muzeum Wojskowe w Drzonowie

  • TS-11 Iskra nr taktyczny 506, nr seryjny 1H-0506
  • TS-11 Iskra nr taktyczny 530, nr seryjny 2H-0530
  • TS-11 Iskra 200 BR nr taktyczny 823, nr seryjny 4H-0823

Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni

  • TS-11 Iskra nr taktyczny 414, nr seryjny 1H-0414

Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie

  • TS-11 Iskra nr taktyczny 04, nr seryjny 11PR04 (prototyp)
  • TS-11 Iskra nr taktyczny 1007, nr seryjny 1H-1007
  • TS-11 Iskra nr taktyczny 1, nr seryjny 1H-0730 – samolot zespołu akrobacyjnego Biało-Czerwone Iskry o nazwie własnej „Czerwona 1”
  • TS-11 Iskra nr taktyczny 012 – przekrój szkoleniowy i magazyn części zamiennych
  • TS-11 Iskra nr taktyczny 1221, nr seryjny 3H-1221
  • TS-11 Iskra nr taktyczny 1909, nr seryjny 3H-1909

Muzeum Kampanii Wrześniowej i Twierdzy Modlin w Nowym Dworze Mazowieckim

  • TS-11 Iskra nr taktyczny 1227

Muzeum Uzbrojenia w Poznaniu

  • TS-11 Iskra nr taktyczny 710, nr seryjny 1H-0710

Muzeum Oręża Polskiego w Kołobrzegu

  • TS-11 Iskra nr taktyczny 1411
  • TS-11 Iskra nr taktyczny 1806
  • TS-11 Iskra nr taktyczny 1807

Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie

  • TS-11 Iskra nr taktyczny 101, nr seryjny 1H-0101 – w parku plenerowym przed główną siedzibą

Muzeum Broni i Militariów w Świdnicy

  • TS-11 Iskra nr taktyczny 2, nr seryjny 1H-0726 – samolot zespołu akrobacyjnego „Biało-Czerwone Iskry” o nazwie własnej „Czerwona 2”

Muzeum Barwy i Oręża „Arsenał” w Zamościu

  • TS-11 Iskra nr taktyczny 611, nr seryjny 1H-0611

Lotnicze Zakłady Naukowe we Wrocławiu

  • TS 11 Iskra nr boczny 706

RAF Manston History Museum mieszczące się na terenie lotniska Kent International

  • TS-11, trzeci wybudowany prototyp samolotu o rejestracji SP-DOF (obecnie G-BXVZ), maszyna była wystawiana na Farnborough Airshow w 1978 roku[6].

Fundacja Biało-Czerwone Skrzydła

  • TS-11 Iskra nr taktyczny 1214, nr seryjny 3H-1214 – samolot odrestaurowany i przywrócony do stanu lotnego przez Fundację Biało-Czerwone Skrzydła w 2014 roku. Aktualnie na cywilnych znakach SP-YBC.

Midlands Air Museum w Coventry

  • TS-11 Iskra nr taktyczny 1706.[7]

MediaEdytuj

Zespół akrobacyjny Biało-Czerwone Iskry podczas pokazu

Biało-Czerwone Iskry podczas pokazu w 31 Bazie Lotniczej w Poznaniu-Krzesinach podczas uroczystości przyjęcia F-16 w poczet polskich sił powietrznych

Pomoc

Zobacz teżEdytuj

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Krzysztof Jabłoński i in.: Warszawa: portret miasta. Warszawa: Arkady, 1984, s. strony nienumerowane (Kronika odbudowy, budowy i rozbudowy 1945−1982). ISBN 83-213-2993-4.
  2. ↑ Marek Dębski, Daniel Dębski: Wybrane zagadnienia wytrzymałości zmęczeniowej konstrukcji lotniczych, Copyright by Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa 2014 ISBN 978-83-63539-06-1, s. 50–54.
  3. ↑ http://docs.google.com/viewer?a=v&q=cache:hBIcq73D_osJ:www.itwl.pl/pl/pdf/iskra.pdf+TS-11F+ITWL&hl=pl&gl=pl&pid=bl&srcid=ADGEESiMJVgEQpVK41OR1xoxRKtFRkIvhYdNF5PhdDBtIvKXeFG1rLRtVxoo6Wb01jsuEfLKxTAz2KcgRqg1nBCtMn2rHMpHzvq7C6U5NanF5BksfEBYW_uEAWKeuN06ivD13onaJ3L5&sig=AHIEtbRTB1KG8Ys2DqdyHDwUMgfRGTkTGw.
  4. ↑ TS-11 Iskra żegna się z lotnictwem szkolnym [WIDEO] – Defence24, www.defence24.pl [dostęp 2021-02-08].
  5. ↑ Indian Iskras Phased Out.. [dostęp 2017-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-07)].
  6. ↑ New home for Iskra jet, „FlyPast”, nr 12 (2013), s. 7, ISSN 0262-6950.
  7. ↑ Midland Air Museum | Explore our Exhibits | Aircraft Listing, www.midlandairmuseum.co.uk [dostęp 2022-02-18].

BibliografiaEdytuj

  • Rafał Chyliński: Moja pasja lotnictwo.Życie i działalność Tadeusza Chylińskiego dla Polskiego Lotnictwa w świetle dokumentów. Warszawa: Agencja Wydawnicza CB, 2017, s. 852. ISBN 978-83-7339-166-6 oraz Tom 2 ISBN 978-83-7339-167-3.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=PZL_TS-11_Iskra&oldid=67836536”